Review: Rachael Yamagata – Starlit Alchemy
Rachael Yamagata – Starlit Alchemy
Format: CD – Vinyl Lp – Digital / Label: Jullian Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Rachael Yamagata wiens werk doet denken aan Carly Simon en het is voor mij dan de vraag óf ik het werk van Rachael wel op juiste waarde weet te schatten want meestal heb ik aan één nummertje van Carole King meer dan genoeg… En toch heeft deze dame nu met ‘Starlit Alchemy’ haar vijfde album afgeleverd dus moet er wel een schare fans zijn die haar kennen en haar werk weten te waarderen. Nu mij nog overtuigen.
Ze heeft dit album thuis opgenomen in Hudson Valley en dat geeft het album een intieme sfeer. Een cliché, maar toch. Als ze zichzelf min of meer refereert aan het album ‘Both Sides Now’ van Joni Mitchell dan heb ik mijn oren gespitst want dát vind ik me toch een potje goed. Dat album draai ik regelmatig. Geweldig, met de mooie arrangementen van orkestleider Vince Mendoza!!! Ook dat album van harte aanbevolen!
En wie doen er mee op dit album?
Afgezien van Rachael Yamagata zijn dat:
– John Alagia op bas en verschillende gitaren
– Jeff Lipstein, op drums
– Pete Hanlon op meerdere instrumenten wáár dat zo uitkomt
– Sandy Bell, een zangeres die bij leven nog met Jeff Buckley heeft samengewerkt!
Alle vooroordelen van mijn kant terzijde schuiven en gewoon gaan luisteren naar ‘Starlit Alchemy’ van Rachael Yamagata!
Het album begint met Backwards waar een eenvoudige piano en een strijker beginnen en al vrij snel Rachael begint te zingen over het elkaar verlaten in de zin van gescheiden wegen. “All that I am is slowly turning, and now you’re not in front of me.” Er komt een zware drums bij, background vocals terwijl de stem van Rachael adembenemend mooi is, heel gevoelig en toch stevig. Mooi! En mooi eindigend met een hele zachte strijker-solo!
Birds, uitgebracht op single, is een lied over de dierbaren die je verloren bent en wat is er een beter symbool voor zoiets als Birds? “I miss her so, specially now the world’s gone crazy!” Hier hoor je overeenkomsten met de stem en ook de stijl van Joni Mitchell. Rustige drums, dikke bas, ergens ver weg klinkende background vocals, subtiel gitaarwerk. Een mooi en heel melodieus nummer waarin een mooie tweede stem meezingt. Erg mooi!
Een mooi orkestraal begin aan Carnival, zou ook maar zo door Jeff Buckley gezongen kunnen worden. Een lekker vloeiend nummer dat steeds verder wordt opgebouwd met mooie vocale uithalen, een echoënde tweede stem. Het feest is voorbij dat je alles maar over je kant laat gaan, “I’m no longer a willing player, I’m throwing the game,” massaal eindigend in een soort Queen-geheel of zelfs Jerney Kaagman van Earth & Fire-a-like! En dan een abrupt einde! Indrukwekkend.
Een heel langzaam aanzwellend gestreken intro als begin van Heaven Help. Heel mooi en gevoelig gezongen en “hij” kan gerust tegen me aan blijven praten, ik luister niet. Ik heb iets anders nodig wat jij me blijkbaar niet kunt bieden. Ik zou wel willen, maar… Heaven Help. Een dromerig kort nummer.
Empty Houses, het tegenovergestelde van Graham Nash z’n Our House. Nee, hier is het diepe droefenis. Alles wat de moeite waard was loopt weg als water door onze handen. De strijker(s) in de nummers zijn een perfecte aanvulling op de zang van Rachael, geeft een mooie gelaagdheid aan de nummers, meer diepgang. Empty Houses, triest maar heel erg mooi.
Galaxy, om ons duidelijk te maken dat we in ons zo’n ongelooflijke kracht hebben die we aan kunnen wenden om problemen op te lossen maar we het bestaan en de omvang ervan nauwelijks beseffen. Een klein brommend toontje, een simpel pianootje, een beetje Agnes Obel, een protest dat we ons te gemakkelijk neerleggen bij van alles en nog wat. Ze neemt een voorbeeld aan de dieren en ook de “minerals” die in zich zo’n zelfde kracht hebben en daar veel beter dan ons gebruik van maken, van het minimale overleven tot en met de zo nodige voortplanting! Orkestrale instrumentatie eindigend in weer een lieflijk, klein en helder pianootje. Mooi.
Een zware vleugel-aanslag begint aan Blue Jay, over de bijkomende “schade” van het alleen zijn, soms tegen beter weten in. “I’m sorry friend, I saw you.”, “We must take care of not giving ourselves away and giving it all away!” Mooie, eenvoudige begeleiding voor een een- en tweestemmig gezongen nummer!
Jesse, een tribute met een waarschuwing voor een expliciete tekst…Het is niet eerlijk, de logica ontbrak, angstig hoog gezongen door Rachael over het afscheid van Jesse.
Ook hier weer die mooie vleugel, dat geeft toch gelijk een ander, dieper geluid dan een piano. Jesse was nog maar een kind…Aan het eind heel krachtig gezongen om de leegte aan te geven die achter gelaten is…
Een vlotte melodie met een tekst die meer betrekking heeft op Rachael zelf. De strijd met het eigen ego. Somebody Like Me, en “is there anyone who feels like me”, en “Most days I’m OK… but now and then… Mooi gecomponeerd nummer met stevige slagen op de drums, veel strijkers en een rustige piano en tenslotte “Somewhere there’s gotta be Somebody Like Me!”
Een doffe drum, een enkele toetsaanslag, minimal music, totdat Rachael begint te zingen over de Hurt met liefdesverdriet. “How do you find solid ground looking to somebody else?” .Mooi gezongen met op de achtergrond een tweede stem. En wie wie pijn heeft gedaan is niet zo interessant, uit elkaar zijn is een andere werkelijkheid. Die leidt tot Hurt. Mooi.
In het laatste nummer van dit album gaat het er om houvast te vinden, maakt niet hoe en waaraan Reprise. Een mooie vleugel-intro waarna Rachael de maan aanroept om haar te helpen: “Moon, if you can hear me, send me a silvery beam, a starlit (..) dream for all of us to cling to.” Ja, als het zo gemakkelijk was. Die silvery beam zie je alleen in de film! Eigenlijk is die vleugel door het hele nummer het enige instrument om Rachael te begeleiden. Heel mooi.
En daarmee is er een einde gekomen aan het album ‘Starlit Alchemy’ van Rachael Yamagata. Geen album om zo maar even op te zetten. Nee, dit is een schoonheid van een luisteralbum. Hier ga je goed voor zitten. Perfect voor ’s avonds laat in alle rust wanneer de dag er rijp voor is afgesloten te worden. Ook mooie “kwetsbare” nummers! Een wonderschoon album, prachtig uitgevoerde nummers, waar mogelijk een minimale begeleiding voor de mooie, heldere stem van Rachael Yamagata. Van harte aanbevolen in dit genre! En om de cirkel in deze recensie rond te maken: Ik ben overtuigd!
Mijn favorieten: Backwards, Jesse, Somebody Like Me en Hurt.
Tracks:
01. Backwards
02. Birds
03. Carnival
04. Heaven Help
05. Empty Houses
06. Galaxy
07. Blue Jay
08. Jesse
09. Somebody Like Me
10. Hurt
11. Reprise
Website: https://rachaelyamagata.com/home