Review: Piper & The Hard Times – Good Company
Piper & The Hard Times – Good Company
Format: CD – Digital / Label: Hard Times Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Piper’s echte naam is Al Green, nee, niet die van “For The Good Times” en “How Can You Mend A Broken Heart” e.d. Dit is hun tweede album. Het vorige ‘Revelation‘ stamt uit 2024 en was vorige jaar inderdaad een revelatie. Ondanks hun jonge carrière zal het jullie niet verbazen, zeker na het beluisteren van dit album, dat ze al om een uitstekende live-reputatie bekend staan. Wat wil je ook met Piper met een stem als een klok, sterk aanwezige gitaarpartijen en soli, een stevige tante op de toetsen, een alom aanwezige basis van bass en drums waarbij je nooit bang hoeft te zijn weg te dommelen en waar nodig blaast Eddie Meyer z’n nootjes mee op sax.
Voor dit album zijn er een paar muzikanten uitgenodigd om in een aantal nummers nog wat extra gewicht in de schaal te leggen. Daarover meer verderop.
De plaat met 12 eigen nummers is dit jaar, in maart, opgenomen in de Oceanway Studio A in Nashville.
Met de openingstrack, het titelnummer, Good Company is gelijk de toon gezet. Klabang! Drums, gitaar en Piper stampen er direct lustig op los. Met zo’n stel muzikanten ben je in staat om good music te maken, want met al je vrienden om je heen ben je in Good Company. Het stuwende en stampende gaat onverminderd door met een sax-intro in Now I’m Lovin’ You waarin hij eerlijk bekent van z’n whiskey te houden én van “z’n” vrouwen maar Now I’m Lovin’ You en dan is het tijd om het nummer af te sluiten met een heerlijke gitaarsolo waar de drums onder door blijft gaan. Goed gevarieerd en iets rustiger wordt het iets rustiger met Tear It Down waarin haarfijn bezongen wordt in welke waanzin we elke dag leven: “everyone wants to be a clown, no one wears the crown”, dus de oplossing: “Tea rit down” en dus nog maar een keer een heerlijke brok gitaarsolo, basale bas en drums, zodat je heel zeker bij de les blijft en heel langzaam sterft het geluid weg. Primadeluxe!
Cowboy Gucci, funky, vind ik iets minder maar dat kan ook komen door de Gucci in de titelnaam want ik heb al snel ergens een aversie tegen als iets naar mijn zin teveel “hypa hypa” is. Maar feitelijk bezingt Piper exact wat mij tegen staat, dus eigenlijk dus toch wel goed als protestsong… Maar in vergelijking met de eerdere nummers echt minder. Intussen In The Meantime, alles goed en wel, allemaal heel mooi dat jij “your thing” doet maar “let me do mine”. Hij zou het van mij kunnen hebben. Een mooi dóórlopend nummer door het vaste ritme van bas en drums met heel subtiel, heel zacht, een orgeltje eronder. Mooie uitloop (nee, geen vrije uitloop van eieren) maar natuurlijk een mooie fade-out).
Een heldere, ouderwets bluesy gitaarintro brengt ons bij Turn The Tables waarin Piper in een monoloog begint, zoals vroeger Isaac Hayes, waarna het nummer echt begint en hij duidelijk maakt dat elke medaille, ondanks alle liefdesverdriet van dat moment, nog steeds twee kanten heeft. O yeah. En dan roept Piper z’n collega’s de “Hard Times” op om mee te doen met het volgende nummer Runaround Man. Een overbodige oproep want gelijk stampt het er weer met volle vaart op los. Wat een stem heeft die man, doet steeds veel denken aan de gouden tijden van Stax en Motown, die heerlijk diepe, lage stem die hier en daar zelfs doet denken aan Tony Joe White. Het mag niet verbazen dat Piper vervolgens oproept dat The Cheatin’s Gotta End. Hou daar mee op! Begeleid door een jankende gitaar, want Piper wil helemaal niet bij haar weg maar de “Cheatin’s Gotta End” en zo is het maar net.
Swingend is Keep It To Yourself waarin Piper vaststelt dat wáár je ook bent, iedereen de onbedwingbare behoefte heeft om je de vreemdste verhalen te vertellen, maar alsjeblieft “Keep It To Yourself”. Desondanks lekker swingend en stampend, mooi einde met weer een gitaarsolo. Mijn favoriet op dit album!
Een funky sax als opening van It’s Not Your Fault en de sax gaat gewoon door mét de keyboards en Piper maar uitvoerig uitleggen dat zaken soms compleet anders lopen dan dat je je voorgesteld hebt en dat dat niet gelijk “your fault” is – tijd voor gitaar en piano. Maar het wil ook niet zeggen dat het Piper’s fout is, dus “get out the way” want “it’s not my fault”. Een heerlijke bas-intro opent My Place en wat je daar het beste kunt doen? Simpel: “listening to the blues”. Daar zijn we het van harte mee eens. Iedereen speelt z’n deel in dit nummer met sterk aanwezige background vocals.
Herinneringen worden opgehaald aan de tijd waarin we nog kinderen waren, in Those Days, een rustig, lekker lang, bijna 8 minuten durende afsluiter van dit album – ik houd van lange nummers omdat dat wat je wil brengen helemaal uitgewerkt kan worden. En de dreinende sax gaat maar door om het sentimentele van de herinneringen te benadrukken, samen met kalme keyboards. Aan het eind van dit nummer zou je denken dat Piper parafraseert op de opbouw van “Memphis Soul Stew” van King Curtis…
En ja, dan is het album afgelopen. Niets houdt ons tegen het album nog eens te draaien, nog eens en…Afijn, hét kenmerk van een plaat als deze van Piper & The Hard
Times is dat je het van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat kunt draaien. Het gaat nooit vervelen, het is altijd feest, puike muziek, uitstekende muzikanten die met 12 eigen nummers toch in staat zijn een gevoel te creëren dat ons doet denken aan de goede oude soul van Stax en Motown.
Aanbevolen dit album!
Tracks:
01. Good Company
02. Now I’m Lovin’ It
03. Tear It Down
04. Cowboy Gucci
05. In The Meantime
06. Turn The Tables
07. Runaround Man
08. Cheatin’s Gotta End
09. Keep It To Yourself
10. Not Your Fault
11. My Place
12. Those Days
Musicians:
Al “Piper” Green – vocals
Steve Eagon – guitars
Dave Collela – drums, percussion
Amy Frederick – piano, organ, Rhodes
Parker Hawkins – bass
Eddie Meyer – sax
En incidentele bijdragen van:
Charlie DiPuma – sax
John Wallum – organ
Lisa Oliver-Gray en Etta Britt – background vocals