Review: Paul Weller – Find El Dorado
Paul Weller – Find El Dorado
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Parlophone Records
Release: 2025
Tekst: Henk Hekkelman
Sommige platen dwingen je om te gaan zitten, stil te worden en écht te luisteren. ‘Find El Dorado’ van Paul Weller is er zo één. Toen ik dit album voor eerste keer beluisterde voelde ik het al: dit is geen opsomming van hits of een makkelijke exercitie in nostalgie. Dit is een intieme liefdesverklaring aan muziek die decennialang in Weller’s eigen hart heeft gewoond.
Weller kiest voor een reeks vergeten parels uit de vroege jaren zeventig – songs die ooit door de mazen van de geschiedenis zijn geglipt, maar die hem nooit hebben losgelaten. Samen met Steve Cradock (zijn eeuwige rechterhand) en een aantal opmerkelijke gasten – van Robert Plant tot Noel Gallagher – bouwt hij er een warm, akoestisch universum omheen.
De nummers die blijven hangen
Het album opent met Handouts In The Rain van Richie Havens. Een duet met Declan O’Rourke dat direct onder je huid kruipt. Twee stemmen die elkaar omhelzen, sober begeleid, alsof ze midden in de nacht ergens op straat hun verhaal kwijt moeten. Ik voelde meteen: dit wordt een reis vol intimiteit. Small Town Talk is dan weer een klein feestje. Het swingt, maar ingetogen, met een vleugje brass dat je meevoert naar een rokerig café ergens in Louisiana. Weller klinkt hier ontspannen, bijna speels.
Het absolute hoogtepunt voor mij is Pinball, een vergeten Britse klassieker van Brian Protheroe. Weller zingt het met een broosheid die je de adem beneemt. Wanneer Jacko Peake zijn saxofoon laat zingen, is het alsof de tijd even stilvalt. Ik hoorde dit nummer en wist: dit is waarom je muziek verzamelt, koestert en doorgeeft. Daarna volgt een onverwachte ontroering met de Bee Gees-klassieker I Started A Joke. Iedereen kent het lied, maar zelden klonk het zo fragiel. Weller zingt bijna fluisterend, alsof hij iets blootlegt dat hij normaal gesproken liever voor zichzelf houdt.
Met Lawdy Rolla laat Weller horen dat hij de blues nog steeds in de vingers heeft. Het nummer stuwt, het schuurt, het ruikt naar aarde en zweet. Plots staat de plaat met beide voeten stevig in de klei. Nobody’s Fool, een vergeten juweeltje van Ray Davies, krijgt hier een tweede leven. Waar het ooit een soundtrack was bij een tv-serie, maakt Weller er een tijdloze ballad van – rijk, maar zonder overdaad.
En dan Journey van Duncan Browne: voor mij een magisch moment op de plaat. De kora (Afrikaanse harp) van Seckou Keita verweeft zich als een zilveren draad door het geheel heen. Het voelt alsof je in een bootje stapt en langzaam wegdrijft, de horizon tegemoet.
Het slotstuk Clive’s Song sluit alles prachtig af. Folkblues, zacht, met Robert Plant die subtiel achtergrond toevoegt. Alsof je met vrienden rond het kampvuur zit en de nacht langzaam uitdooft.
Slotgedachte
‘Find El Dorado’ is geen groot statement, geen plaat die zal knallen in de hitlijsten. Het is een persoonlijk document. Een album dat je meeneemt naar de platenkast van Paul Weller, waar hij met liefde liedjes tevoorschijn haalt die hij al een leven lang koestert.
Ik heb de plaat nu meerdere keren gedraaid, en telkens ontdek ik nieuwe details: een kora-lijn, een trillende uithaal in Weller’s stem. Dit is muziek die je uitnodigt om terug te keren, keer op keer.
Voor mij voelt ‘Find El Dorado’ als een muzikale schatkaart – eentje die niet naar goud leidt, maar naar iets waardevollers: het pure plezier van luisteren.
Tracks:
01. Handouts In The Rain
02. Small Town Talk
03. El Dorado
04. White Line Fever
05. One Last Cold Kiss
06. When You Are A King
07. Pinball
08. Where There’s Smoke, There’s Fire
09. I Started A Joke
10. Never The Same
11. Lawdy Rolla
12. Nobody’s Fool
13. Journey
14. Daltry Street
15. Clive’s Song
Website: https://www.paulweller.com/