Review: Paul Filipowicz – Breakwater
Paul Filipowicz – Breakwater
Format: CD / Label: BJ Big Jake Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Deze jongeman, Paul Filipowicz, is 75 jaren jong en levert zijn zoveelste, inmiddels 9de, puike album af met de titel ‘Breakwater’. Als Luther Allison, die inmiddels al geruime tijd geleden, in 1997, overleden is, een goede vriend van je is kun je wat muziekvoorkeur betreft nooit ver uit elkaar liggen!
Op het album ‘Breakwater’ staat Paul garant voor vocals en guitar en op één nummer haalt hij zijn harmonica tevoorschijn.
De begeleiders zijn:
– Jimmy Voegeli op keyboards
– Martin Lang op harmonica
– Erik Bertaud op sax
– E.G. McDaniel op bass
– Steven Doughtery op drums
Een speciale introductie is er voor zangeres Maggie “Blues Chick” Aliotta!
Het album ‘Breakwater’ van Paul Filipowicz is verschenen op BJ Big Jake Records en bevat 12 nummers met een totale speeltijd van zo’n 49 minuten.
En we beginnen met Tuff Girl, een nummer van Syretta Dobyans waarop Paul zingt over zijn tough girl: “My baby’s tough, mighty fine, my baby’s tough, a diamond in the rough, she’s tough enough.” Een lekker stevige blues met gelijk een jankende gitaar, bijna vals zelfs! Voor een 75-jarige een verrassend jonge stem maar dat komt vaker voor bij mensen die van muziek houden. Muziek houd je jong! Een lekkere riedel, strak gedrumd! Mooie binnenkomer!
Van Howlin’ Wolf krijgen we I’m Leaving voorgeschoteld. Ik zou zo zeggen: Even wachten Paul, dit is nog maar het tweede nummer! Een klassieke boogie blues, “If you can’t treat me right, ain’t no use in hangin’ around.” Zo, dat ze dat maar vast weet. Ook weer een fijne stamper met gezellige keyboards een beetje op de achtergrond. Na alles gehoord te hebben is de conclusie duidelijk voor Paul: I’m Leaving! Maar hij heeft wel beloofd pas te gaan nadat we alle nummers van het album hebben gehoord!
Het titelnummer Breakwater, een niet zo’n lange maar wel mooie slow blues. Intro door alleen de gitaar, aangevuld met subtiele keyboards en “indianen”-drums. Een instrumentaal nummer dat ook goed in de catalogus van de late great Peter Green zou passen! Lekker ontspannend en toch scherp gitaarspel! Mooi!
Sonny Boy met een logische verwijzing nar Sonny Boy Williamson had net zo goed Sonny Boy Blues kunnen heten want het is een echte Sonny Boy-blues en dat zingt Paul ook letterlijk. Een mooi eerbetoon en een fijne “zuigende” blues! Lekkere piano-keyboards op de achtergrond. Vast ritme, vaste, eenvoudige blues-melodie, het hele nummer door. Mooi.
En alweer over er van tussen gaan! Dit keer in This Time I’m Gone For Good van Oscar Lee “Scratch” Perry en Don Roby, al in 1973 tot een grote hit gemaakt door de Bobby Blue Band. Een zwaar aangezet begin, lekkere one hand piano-keyboards. Ja, het loopt allemaal niet zo heel geweldig en telkens komt ie terug maar dit keer, This Time I’m Gone For Good!, want anders kun je wel aan de gang blijven… Nee, op = op en weg = weg, This Time I’m Gone For Good met een lekkere, bluesy gitaarsolo!
Waarom ook niet? Nog een eerbetoon. Dit keer aan Lefty Dizz en Brewer Phillips in Lefty Phillips en ook dit keer een instrumentaal nummer. Lefty Dizz was een bluesgitarist en zanger uit de vorige eeuw die samenwerkte met o.a. Junior Wells en Hound Dog Taylor. De naam “Lefty” heeft ie natuurlijk niet voor niets. Die had hij te
danken aan het feit dat hij zijn rechtshandige Fender Stratocaster linkshandig bespeelde. Vooral zijn drie live albums als ‘Lefty Dizz and the Shock Treatment’ zijn het vermelden waard. Brewer Phillips was ook een bluesgitarist uit de vorige eeuw en hij speelde met J.B. Hutto en ook met Hound Dog Taylor. Een lekkere stamper met drums en harmonica, gevolgd door een lekker hakkende gitaarsolo. Mooi.
Op Conversation wit JR speelt Paul Filipowicz een hele fijne inleiding met het betere gitaarwerk, ondersteund door een hele beste keyboards en zoals het hoort, drumt de drummer lekker door. Ruim halverwege verandert het ritme en begint Paul te zingen zonder z’n gitaarwerk te verwaarlozen. De strekking van “JR” in de titel is me niet duidelijk maar qua tekst gaat het over “There must be somebody wrong – mercy, mercy, please have mercy on me!”
Hét blues-thema bij uitstek, liefde en verlies, komt weer eens aan bod in Ashes In The Wind. “Ashes keep blowin’ in the wind, don’t know where they’re blowin’.” Een agressieve gitaardeun dit keer met zwaar aangezette drums, wel weer een herkenbare, scherpe gitaarsolo en na een tijdje nóg een! Lekker, beetje hoekig nummer.
That’s The Truth waarin Paul z’n pet afneemt voor de al eerder aangehaalde J.B. Hutto, een mooie slide met een rockabilly-melodie. “Well, baby, the time is right, that’s the truth! I want you by my side – that’s no lie.” oftewel That’s The Truth. Op de achtergrond de harmonica die bijna ten onder gaat in de swingende begeleiding van de andere instrumenten mét nog steeds een hoofdrol voor de slide!
Het visitekaartje van de stijl van Magic Sam is te horen in That’s Why I’m Crying en gelijk maken we in dit nummer kennis met de niet gegeringe vocale kwaliteiten van Maggie “Blues Chic” Aliotta! Een stem waar Paul heel verstandig het zwijgen toe doet. “Walk the streets at night, all I do is stand around and cry… can’t find someone new, (because) I’m still in love with you!” Hele mooie, dragende keyboards en Paul die zich helemaal op z’n gitaarpartij kan uitleven. Mooi, redelijk langzaam nummer en een aanwinst in de persoon van Maggie Aliotta.
Een bijna blikkerig gitaar-begin aan Poor Boy waar het lijkt alsof de keyboards en bas een andere melodie spelen als dat Paul zingt en speelt op z’n gitaar. Daardoor ontstaat iets funky-achtigs. En uit eigen ervaring: “I’m just a Poor Boy, that’s so you know. When it was good times, people, I was your pride and joy, now I’m just a Poor Boy.” Stevig en massaal eindigend.
Een instrumentaal nummer als afsluiter van het album Breakwater van Paul Filipowicz, Rollcage, een bij vlagen bijna jazzy nummer. Lekker vlot spel met een goed hoorbare baspartij, strakke drummer en Paul op gitaar en “Pats boem” is het nummer afgelopen.
‘Breakwater’, op de hoes afgebeeld, een stormbreaker die vanaf de kust als een pier de zee in gaat, meestal opgebouwd uit stenen die er letterlijk voor gemaakt is om de golven te breken die richting land komen en zonder de Breakwater de kust zouden beschadigen door stukken ervan weg te slaan. Dat moet dus stevig in elkaar zitten.
Net zo stevig als de ‘Breakwater’ van Paul Filipowicz!
Een fijne plaat, zoals vaker in de blues, geen baanbrekend werk, hoeft ook niet of moet zelfs niet. Het gaat er meer om wat je als geheel een plekje gunt op je album. In dit geval grijpt Paul in een aantal nummers terug op helden uit het verleden en geeft ze een eerbetoon in instrumentale uitvoeringen. Andere nummers hebben meer de bekendere blues-thema’s en juist omdat iedereen zulke nummers brengt is het van belang hóe ze zijn uitgevoerd. Paul Filipowicz heeft zich omringd met een stel hele fijne muzikanten die een album met puike nummers hebben opgeleverd! Fijne stem om te horen, gedegen gitaarspel, mooie keyboards en een degelijk uitstapje met Maggie. De basis is zoals overal uitstekend verzorgd door strakke drums en dito bas.
Kortom, een heel best album!
Mijn favorieten zijn Breakwater en This Time I’m Gone For Good. De instrumentale nummers zijn ook zeker niet verkeerd en zorgen op die manier voor een goed gevarieerd album!
Tracks:
01. Tuff Girl
02. I’m Leaving
03. Breakwater
04. Sonny Boy
05. This Time I’m Gone For Good
06. Lefty Philips
07. Conversation With JR
08. Ashes In The Wind
09. Thats The Truth
10. Thats Why I’m Crying
11. Poor Boy
12. Rollcage
Website: https://paulfilipowicz.com/