Review: Omar & The Howlers – Downtown Boogie
Omar & The Howlers – Downtown Boogie
Format: CD – Digital / Label: Big Guitar Music
Release: 2025
Tekst: Harry Pater
Omar Kent Dykes (1950) vierde in 2012 zijn vijftigjarig jubileum als (blues)zanger/guitarist, dus inmiddels is hij alweer 63 jaar ‘in de muziek’ actief en viert dat met zijn zóveelste album, ‘Downtown Boogie’ getiteld. Ondergetekende zag Omar & The Howlers slechts één keer, op 3 september 1991 in de Oosterpoort in Groningen en interviewde Omar, waarbij bleek dat het een aimabele man was. Ik werd door zijn muziek getriggerd, mede omdat zijn manier van zingen mij deed denken aan mijn persoonlijke muzikale held, John Fogerty van Creedence Clearwater Revival. Ik herinner me dat hij tijdens dat optreden ook minstens één CCR song speelde, wellicht was dat Green River.
Zijn laatste optreden was in 2017, nadat hij eerder dat jaar werd getroffen door een huidziekte waarbij het vlees van zijn armen wegviel, en hij verloor het vermogen om in het openbaar op te treden. In 2020 publiceerde hij zijn memoires, ‘OMAR DYKES: The Life and Times of a Poor and Almost Famous Bluesman’. Sindsdien wijdt hij zich aan het schrijven en heeft hij al twee werken gepubliceerd waarin hij reflecteert op zijn leven en werk als ‘bluesman’. In 2023 kwam er ineens een nieuw studioalbum uit van Omar & The Howlers, ‘What’s Buggin’ You?‘ getiteld.
Nu dus ‘Downtown Boogie’, dat opent met het instrumentale Hideaway, met een lekker stevig shuffle en prima gitaarwerk, wat overigens op het hele album te horen is. De song bevat verschillende delen die me bekend voorkomen… maar waarom is me nog niet duidelijk. If Walls Could Talk begint met een lekkere saxofoonsound en de stem van Omar is in de loop der jaren wel veranderd, ‘zwaarder’ geworden, zeg maar.
De songs op het album volgen elkaar snel op. Slow Down kennen we allemaal van Larry Williams en uitgevoerd door The Beatles. Grits Ain’t Groceries begint als een bluesballad maar wordt al snel een rocker met opnieuw een lekker saxsound. Geronimo’s Rock is ook een lekkere rocker, terwijl I Hear You Knockin’ niet de versie van Dave Edmunds is, maar wel een lekkere mondharmonica solo heeft. Money is duidelijk niet die van Pink Floyd, maar die oude song uit 1960 die ook door The Beatles werd gecoverd. De meeste songs klinken alsof ze live gespeeld en opgenomen zijn, al is me niet duidelijk waar, wanneer en met welke muzikanten dat is gedaan. Op het hele album behoorlijk veel saxofoons en andere blaasinstrumenten, zoals op het instrumentale Watermelon Man. Op Mojo Boogie klinkt Omars zang weer meer als begin jaren negentig, met ook nu weer een lekkere mondharmonica en uiteraard prima gitaarwerk.
Kortom: lekkere plaat voor de liefhebber van stevige bluesrock uit Texas!
Tracks:
01. Hideaway
02. If Walls Could Talk
03. Slow Down
04. Grits Ain’t Groceries
05. Geronimo’s Rock
06. I Hear You Knockin’
07. Money
08. Watermelon Man
09. Mojo Boogie
10. Rootin’ And Tootin’
11. Hello Operator
12. Downtown Boogie