Review: Neil Young – Official Release Series Discs 26, 27, 28 & 29
Neil Young – Official Release Series Discs 26, 27, 28 & 29
Format: CD – Vinyl – Digital / Label: Reprise
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Neil Young, een fanaticus pur sang brengt zijn hele oeuvre uit in box sets van 4 of 5 albums onder de titel ‘Official Release’ Discs. Daarnaast brengt hij ook overzichten uit onder de noemer Archives en zelfs is er een serie met albums en live-optredens die voorheen alleen als bootleg beschikbaar waren en nu dan maar “officieel” worden uitgebracht. En heel eerlijk, ik heb daar een beetje moeite mee. Ikzelf ben een absolute Neil Young-fan en ik denk dat mijn verzame- ling wel zo ongeveer compleet is, en zullen er meer zijn zoals ik. Dus voor mij hoeven deze uitgaven niet. Daar komt bij dat als je een vinyl-fanaat bent en dat worden er steeds meer, dat je dan wel heel diep in de buidel moet tasten om deze box-sets aan te schaffen, want je bent er dan natuurlijk niet met deze ene box. Het kan bijna niet anders dan dat, wanneer je nog geen Neil Young-fan was, je dat na het beluisteren van deze box wél bent en dus wil je meer. Net als deze box is bijna al het werk van Neil verschenen op Reprise, naast een (ongelukkig) uitstapje naar Geffen Records.
Omdat de box-sets albums bevatten in chronologische volgorde, krijgen we te maken met een aspect van de persoonlijkheid van Neil Young en dat is dat hij een hele brede interesse heeft, gelukkig onverminderd kritisch is op al datgene wat er in de wereld gebeurt, daarnaast best wel een wispelturig karakter heeft, in die zin dat hij albums gerust jarenlang “op de plank” kan laten liggen ook al is dat album helemaal “af” maar als Neil niet tevreden is, dan komt dat album niet uit, of in ieder geval, nog niet… Zo heeft hij eens voor een opname van een album alles wat al opgenomen was weggegooid omdat hij zijn vaste begeleiders van Crazy Horse te tam, te lusteloos, te ongeïnspireerd vond. Alles moet opnieuw en toen was Neil tevreden!
Ik als fan kan dat natuurlijk alleen maar heel erg waarderen, ook al springt hij wel eens erg veel van de hak op de tak. En dat betekent dus ook dat er in zo’n chronologische Official Release Discs-box in muzikaal opzicht niet altijd een logisch verband zit. Eigenlijk kan ik daarom deze recensie dan maar het beste de albums afzonderlijk recenseren. Dat zou toch al logisch zijn om de albums achter elkaar te beoordelen, maar ik bedoel dan meer dat je dan eventueel kunt besluiten om in eerste instantie niet de hele box aan te schaffen maar voorlopig eerst één album en dat vervolgens uitbouwt. Dan spreidt je gelijk de uitgaven. Het leven is al zo duur.
Want daarbij heb ik nog een punt van kritiek. Sinds Herman Heinsbroek op de markt kwam met zijn Arcade-verzamelaars maar ook K-Tel uit Amerika, past er op elke lp-kant makkelijk 30 minuten speeltijd, hetgeen betekent dat zowel ‘Harvest Moon’ als ‘Mirrorball’ met gemak elk op 1 lp hadden gepast. Dan was de prijs met 6 i.p.v. 8 lp’s gelijk een stuk lager geworden en scheelt het ook nog een paar keer het storende omdraaien van de plaatkant.
Zoals al bekend bevat deze box van de Official Release Discs vier albums van Neil Young en wel:
‘Harvest Moon’
‘Unplugged’
‘Sleeps with Angels
‘Mirrorball’
We gaan beginnen met ‘Harvest Moon’, een van mijn favoriete albums uit november 1992, dat Neil heeft opgenomen met de Stray Gators waarmee de volgende taakverdeling werd afgesproken:
– Neil Young op vocals, gitaar, banjo, piano, pomp orgel en vibrafoon
de Stray Gators:
– Ben Keith op pedal steel, dobro, bas marimba en backing vocals
– Spooner Oldham op piano, pomp orgel en keyboards
– Tim Drummond op bas, mariamba en brooms als percussie
– Kenny Buttrey op drums
met daarbij als “uitzendkrachten”:
– Larry Cragg op backing vocals op (5)
– Nicolette Larson doet de backing vocals op (3, 5 en 7 t/m 10)
– Linda Ronstadt kan ook goed zingen en daarom verzorgt zij de backing vocals op (1, 2 en 4 t/m 6)
– James Taylor verzorgt op zijn beurt de backing vocals op (2, 5 en 6)
– Astrid Young, een halfzus van Neil, tenslotte doet mee met de backing vocals op (5, 7 en 9)
en dan zijn er in totaal nog 18 strijkers op viool, viola en cello maar die noem ik niet allemaal bij naam omdat ze ook alleen “maar” meedoen op (7)
Geen tijd verspillen! Beginnen aan Harvest Moon van Neil Young.
Een huishoudelijke mededeling vooraf: Ik zal proberen (..) de beschrijving van de nummers compact te houden anders wordt deze recensie doordat er vier albums besproken moeten worden, veel te lang en de meeste mensen houden niet zo van “lang” lezen…
Unknown Legend een wonderschoon countrynummer over een lieftallige dame in een “Diner” waar Neil best veel bijzonderheden van weet en misschien dat zij daardoor voor hem een Unknown Legend is, de “onzichtbare” mensen die er zijn! Heerlijk rustig met toch felle vocale uithalen van met name Linda Ronstadt. Top!!! Lekkere pedal steel van Ben Keith en harmonica van Neil! Prachtig!
From Hank To Hendrix kan geen verrassing opleveren waar dat over gaat. Van Hank Williams tot Jimi Hendrix. Een lekkere intro op harmonica van Neil, beetje keyboards erbij en rustige drums met Neil die denkbeeldig samen met Hank Williams door een straat loopt en vraagt of ze ondanks hun verschillen toch “side by side” kunnen lopen? Mooi, rustig gedragen nummer om het historische van dat wat achter ons ligt, te benadrukken. Ook heel mooi. Heel fijn de vaak terugkerende harmonica van Neil.
You And Me is een mooie love song die begint met “Open up your eyes” en “Open up your heart.” Een hele simpele opzet met alleenakoestische gitaar en de stem van Neil die later in het nummer per- fect aangevuld wordt door Nicolette Larson! Mooi!
Voor mij een van de allerbeste nummers in dit genre van Neil, Harvest Moon. Best een commercieel vormgegeven nummer met een lekker gezellige intro op akoestische gitaar waar de pedal steel zich bij voegt. “Come a little bit closer, we can dream this night away.” Heel bescheiden maar prachtige backing vocals terwijl de akoestische gitaar onverstoorbaar doorgaat. “Because I’m still in love with you, I wanna see you dance again, because I’m still in love with you, on this Harvest Moon.” Zó simpel kan pure schoonheid klinken, maar kom er maar eens op om zó’n heerlijke love song te componeren! Absoluut top!!! Om dan bij het al licht dovende kampvuur de laatste tonen met een harmonica weg te laten vloeien! Oef!!! En dan heb je amper door dat die akoestische gitaar het hele nummer door hetzelfde riedeltje heeft gespeeld! Top!
War Of Man, klinkt dan weer iets steviger. Logisch ook met zo’n titel. Een fijne bas. Een ongelijke strijd, deze War Of Man, een strijd die niemand kan winnen. Mooi, die vele backing vocals, heel zacht, op de achtergrond, die langzaam maar zeker luider worden, de bas gaat heerlijk door, andere instrumenten komen erbij in dit redelijk lang uitgewerkt nummer van bijna 6 minuten waar een rustig wegstervend eind aan komt. Mooi.
Een heel rustig weer akoestisch begin met een klein beetje pedal steel en bas in One Of These Days waar de echte stem van Neil volledig tot z’n recht kan komen met na elk couplet hele fijne aanvullende backing vocals. “One Of These Days, I gonna sit down and write a long letter to all the good friends I’ve known.” Een goed voornemen maar wacht niet te lang! Neil weet er alles van wat het betekent een paar makkers te verliezen waar je tientallen jaren mee hebt samengewerkt en meer dan lief en leed mee hebt gedeeld! Een prachtig reflecterend nummer!
Such A Woman, het nummer met de vele strijkers. Het gevaar is dan dat zo’n nummer sterk zou afsteken bij de rest van het album maar dat is zeker niet het geval. Neil bewaakt wat dat betreft de balans door met pomp orgel en de vele backing vocals een mooie sfeer te creëren die nauwelijks afwijkt van de andere nummers. Het is iets massaler maar tegelijkertijd ook heel bescheiden en uiteraard zingt Neil over ’n eigen Such A Woman met ook hier en daar nog een kort stukje op harmonica. Heel mooi.
Voor de mensen met vinyl begint de tweede lp hier met Old King, een soort folk song van historisch gehalte. Een hoofdrol voor de banjo, een beetje hoekig gezongen gespeeld met een tekst over zijn helaas overleden hond, Old King.
Dreamin’ Man is dan weer een herkenbaar Neil-nummer. Dezelfde opbouw met rustige akoestische gitaar, bescheiden drums en bas met pedal steel en ingehouden backing vocals. Al die heerlijke gedachten die je als Dreamin’ Man kunt bezingen! Heel mooi!
En dan worden we tenslotte nog verwend met een uitsmijter van ruim 10 minuten, Natural Beauty, live opgenomen in het Civic Auditorium in Portland, Oregon op 23 januari 1992 waarop later enkele overdubs zijn aangebracht. Het nummer heeft een gelaagde tekst over de schoonheid van zijn geliefde maar ook over de natuurlijke schoonheid van alles wat ons “buiten” omringt. Een lang, rustig en hoofdzakelijk akoestisch nummer.
En dan zit het eerste deel van deze Official Release Series Discs er op met disc 26, het album ‘Harvest Moon’ van Neil Young.Een prachtig album, van harte aanbevolen met voor mij als absolute hoogtepunten Unknown Legend, Harvest Moon en Dreamin’ Man.
Tracks:
‘Harvest Moon’:
01. Unknown Legend
02. From Hank to Hendrix
03. You and Me
04. Harvest Moon
05. War of Man
06. One of These Days
07. Such a Woman
08. Old King
09. Dreamin’ Man
10. Natural Beauty
Als het echt om chronologie gaat moest nu eigenlijk ‘Lucky Thirteen’ komen maar dat album is uitgebracht op Geffen Records, het al eer- der genoemde, niet heel gelukkige, uitstapje van Neil naar een ander label. Het album bestaat uit een aantal nummers die al eerder waren verschenen en enkele nog nooit eerder uitgebrachte nummers. Het is geen écht slecht album, een beetje een rommeltje en toch wel een beetje een “moetje”! Betere nummers op dit album zijn Once An Angel, Where Is The Highway Tonight? en een lange live uitvoering van een Blues Brothersalike Ain’t It The Truth?
Daarom vervolgen we de chronologie met ‘Unplugged’, het zeer gewaarde live in de Universal Studios in Los Angeles op 7 februari 1993 opgenomen concert en later dat jaar uitgebracht. De zender MTV nam van een aantal artiesten een concert op dat dan werd uitgebracht onder de vlag van “MTV unplugged”. Dat dit album alleen als titel ‘Unplugged’ meekreeg heeft er waarschijnlijk mee te maken dat Neil ontevreden was over de oorspronkelijke opname vanwege onvoldoende “inzet” van enkele bandleden. Daarop werd een tweede sessie gespeeld, opgenomen en déze sessie is op het album ‘Unplugged’ uitgebracht…!
Het geeft een mooi overzicht van de muziek van Neil Young door de jaren heen, met enkele onsterfelijke klassiekers gecombineerd met recentere nummers en uiteraard, alles Unplugged.
Passend bij deze opzet is de bezetting compact gehouden:
– Neil Young op gitaar, harmonica, piano, pomp orgel en vocals
– Nils Lofgren op gitaar, autoharp, accordeon en backing vocals
– Ben Keith op dobro
– Spooner Oldham op piano en pomp orgel
– Tim Drummond op bas
– Oscar Butterworth op drums
– Astrid Young en Nicolette Larson op backing vocals
– Larry Cragg weer op de broom op (9)
Het album opent met het mooie The Old Laughing Lady van z’n eerste solo-album uit 1968, zonder titel waardoor het door het leven gaat als Neil Young. Een mooie tekst begeleid door een eenvoudige akoestische gitaar en Neil vocaal in topvorm!
Vervolgens Mr. Soul van de Buffalo Springfield, uit 1967, een tijdloos nummer dat her en der nog wel eens voorbij komt, ook door andere artiesten. Een mooie harmonica, begeleid door een puike akoestische gitaar beginnen aan dit iconische nummer. Een mooie “kleine” uitvoering van deze klassieker!
World On A String, van zijn album uit 1975 Tonight’s The Night, een niet als zodanig waarneembare protestsong wat het echter wel is. “The world on a string, doesn’t mean a thing, it’s only real in the way that I feel from day to day.” Mooi zorgvuldig gezongen met alleen z’n gitaar en een beetje harmonica.
Pocahontas wilde Neil uitbrengen op z’n album ‘Chrome Dreams’ uit 1977, maar dat kwam er niet van. Gelukkig kwam het wel op het in 1979 uitgebrachte album ‘Rust Never Sleeps’. Pocahontas is een geschiedenisverhaal. Ze was de dochter van een Indiaans stamhoofd, viel in handen van kolonisten en overleed in Engeland op slechts 22-jarige leeftijd. Ik heb er veel maar dit is één van mijn lievelingsnummers van Neil die hier zingt met eenzelfde soort schoonheid als die welke Pocahontas moet hebben gekenmerkt. Mooi gedragen in een redelijk lange uitvoering die de ruimte biedt om het “hele verhaal” te vertellen. Mooi.
Het verhaal van Stringman is typisch voor Neil Young. Het nummer stond al op het album ‘Chrome Dreams’ dat in een periode van 1974 tot 1977 opgenomen werd maar door Neil (nog) niet werd uitgebracht. Er was namelijk ook al een verzamel 3-cd gepland Decade, die medio 1977 uitkwam. Een set trouwens die ik kan aanbevelen om tegen een redelijke prijs een overzicht van Neil Young’s muziek in huis te halen. Ten tijde van ‘Unplugged’ was dit nummer dus nog niet bekend bij het publiek en kwam het waarschijnlijk als een verrassing. Uiteindelijk werd het album ‘Chrome Dreams’ pas uitgebracht in 2023! En om de werkwijze van Neil Young nog “”verwarrender” te maken verscheen er in dat jaar ook nog het album ‘Chrome Dreams II’… Oftewel, typisch Neil Young!
Stringman dus. Wél helemaal een opbouw zoals Neil dat vaker deed met een piano als basis. Heel mooi.
Van het album ‘American Stars ‘n Bars’ komt het geweldige Like A Hurricane. Gelijk maar openen met dat imposante pomp orgel! Daar word je stil van. “You are Like A Hurricane, there’s calm in your eyes and I’m getting blown away!” Een hele aparte uitvoering van dit nummer dat nog vaak voorbij zou komen op menige setlist van zijn live optredens. En terecht!
Eén van de meest indrukwekkende nummers is voor mij The Needle And The Damage Done van het album Harvest uit 1972, een absolute milestone in de carrière van Neil Young. Een all time classic. Dit nummer is daarom zo indrukwekkend omdat Neil een waar gebeurd verhaal schildert. Ook zo indrukwekkend vanwege de tekst die niets aan onduidelijkheid open laat. En ook zo indrukwekkend dat Neil dit verhaal in slechts 2 tot 3 minuten (afhankelijk de uitvoering) heeft weten vorm te geven waardoor de dramatiek van het nummer nóg pijnlijker wordt! Grote klasse en meer dan terecht dat Neil dit heel vaak op de setlist zet van zijn live concerten! Aan het beginapplaus van het publiek hoor je ook de waardering van het publiek voor dit toch bijzonder pijnlijke nummers ondanks de onovertroffen schoonheid waarmee The Needle And The Damage Done ook in dit concert wordt gespeeld en gezongen!!! Topperdetop!
Dat vier redelijk van elkaar afwijkende persoonlijkheden tóch in staat bleken de meest fabelachtige muziek te creëren mag gerust een mirakel genoemd worden. Ik bedoel Crosby, Stills, Nash & Young met hun wereldberoemde album ‘Déjà Vu’ uit 1970, een album dat nog steeds veel verkocht wordt. Ikzelf prijs me gelukkig met een exemplaar in de hoes van dat mooie geribbelde materiaal! Van dat album kiest Neil in ‘Unplugged’ voor het door hemzelf geschreven Helpless. Uiteraard een piano-intro voor dit nummer, harmonica erbij en die geweldige Nils Lofgren op accordeon die Neil terug brengen naar z’n jeugd in Canada – je zou bijna vergeten dat Neil natuurlijk wel gewoon een Canadees is, ook heeft hij ook het Amerikaanse staatsburgerschap – waarin hij polio had en dus jaren waarin je je soms zo Helpless hebt gevoeld in de manier waarop je daar als kind mee om moest gaan… Een uiteindelijk “speelse” uitvoering van dit nummer die van mij niet zo had gehoeven want het nummer zelf heeft schoonheid van zichzelf en geen toeters en bellen nodig!
Harvest Moon is hiervoor al besproken als afkomstig van het album ‘Harvest Moon’ uit 1992. Ook hier heel fijn gespeeld en gezongen met veel waardering van het publiek.
Van het iets minder bekende album ‘Trans’ uit 1983 en ook uitgebracht op Geffen Records (..) en waar Neil veelvuldig gebruik maakt van een vocoder, komt Transformer Man. Hoe verzin je het… Niet meer doen. En dat deed ie daarna gelukkig ook niet meer. De uitvoering zoals het hier gebracht wordt is ook zo ongeveer de vorm gebleven waarin het nummer na Trans werd en wordt gespeeld. Houden zo!
Dit nummer wordt gevolgd door Unknown Legend, ook van ‘Harvest Moon’, een album dat duidelijk nog goed in het geheugen van het publiek aanwezig is. Ook hier een mooie uitvoering van deze liefdevolle tekst over een “lady in a diner”… Mooi.
Ook een prachtig album is ‘Comes A Time’ uit 1978 waarmee Neil de stijl van ‘Harvest’ uit de beginjaren, weer een mooi vervolg gaf. Van dat album komt hier Look Out For My Love, een mooie tekst die er vooral op wijst om geen tijd te verliezen en dus Look Out For My Love. Een beetje hoekige melodie, iets zwaarder gespeelde gitaar met hele fijne background vocals.
Neil is ook nog eens een korte samenwerking aangegaan met “alleen” Stephen Stills in de Stills-Young Band. Uit die samenwerking ontstond in 1976 het album ‘Long May You Run’ waarvan de titelsong uitgebracht werd als single. Een mooi nummer en terecht dat het een plaatsje heeft gekregen op ‘Unplugged’. Ik vond en vind het nog steeds een mooi “lopend” nummer met een goed verhaal over van alles wat er in je leven zo kan gebeuren, waarna je dan telkens weer realiseert dat Long May You Run.
Als afsluiter van dit heerlijke album nóg een nummer van ‘Harvest Moon’: From Hank To Hendrix. Nils Lofgren speelt weer lekker op z’n accordeon en zo krijgt dit hiervoor al besproken nummer een eigen uitvoering! Heel mooi.
En dan zit het ‘Unplugged’- concert er op. Het geeft een mooi overzicht van de carrière van Neil Young tot die tijd en dat alles in een hele fraaie Unplugged-setting! Het is een album dat je typisch als geheel moet genieten, dus gewoon ruim een uur er voor uittrekken en lekker genieten. Puike boel.
Enkele nummers schieten boven de anderen uit en die moet ik extra credits geven: World On A String, Pocahontas, The Needle And The Damage Done, Harvest Moon en Unknown Legend.
En voor de volledigheid zij dan nog vermeld dat er in dat concert ook nog een paar nummers gespeeld werden die niet op de cd terecht zijn gekomen maar ook niet op de dvd en dat had best gekund… Die nummers zijn Dreamin’ Man, Sample And Hold, War Of Man en Winterlong en met name de eerste en de laatste van dit viertal had ik best willen horen!
Tracks:
‘Unplugged’:
01. The Old Laughing Lady
02. Mr. Soul
03. World on a String
04. Pocahontas
05. Stringman
06. Like a Hurricane (Unplugged)
07. The Needle and the Damage Done
08. Helpless
09. Harvest Moon
10. Transformer Man
11. Unknown Legend
12. Look out for My Love
13. Long May You Run
14. From Hank to Hendrix
En na dit hele fijne concert gaan we verder met het studio-album uit 1994 ‘Sleeps With Angels’, een album onder de groepsnaam Neil Young & Crazy Horse.
Albums van Neil Young hebben meestal ook geen verdere bezetting nodig dan alleen Neil en de leden van Crazy Horse, vandaar:
– Neil Young op gitaar, behalve op (1 en 12) want op die nummers speelt Neil op een tack piano (een min of meer gewone piano, die je ook wel eens als een soort tafelmodel tegenkomt, en waar de hamers voorzien zijn van spijkers of nietjes (tacks) waardoor het geluid schel en scherper wordt en bijna een per- cussie instrument wordt. Ook ontstaat er dan een treffende gelijkenis met een saloon-piano…), daarnaast speelt Neil accordeon op (5), fluit op (2 en 6), harmonica op (8 en 12) en natuurlijk zijn alle lead vocals van hem
– Frank “Poncho” Sampredo speelt gitaar op (2, 4, 6, 7, 10 en 11), grand piano (vleugel) op (5 en 9), piano op (3 en 12) bas marimba op (1), Oberheim-synthesizer op (3 en 8), Wurlitzer piano op (8) en daarnaast de vocals, dan wel backing vocals.
– Billy Talbot is de bassist op alle nummers, behalve op (1 en 12), hij speelt de vibes op (1), de bas marimba op (12) en hij zingt ook
– Ralph Molina tenslotte drumt en zingt ook want ze zingen op dit album vaak gezamenlijk!
Het album ‘Sleeps With Angels’ opent met My Heart, een opening met gelijk de herkenbare tack piano waarna gezamenlijk gezongen wordt over een “shepherd in the valley”, een beetje “Sound of Music”- liedje. “Somewhere… this time I will take the lead somehow”, “My love, is true, I will give it to you.” “Somewhere, someone has a dream come true.” Mooi en breekbaar.
Een mooi aanlopende melodie in het begin van Prime Of Life. Vraag-en antwoord gezongen waarmee duidelijk gemaakt wordt waar het in de Prime Of Life op neer komt. Een bijna onnozel gefluit door Neil. Wel lekker zwaar aangezet met dito harmony vocals, vermengd met diverse achtergrondgeluiden. Een lekker nummer door de strakke drums en een beperkt gitaarspel op de voorgrond.
Driveby, een serieus op midtempo gespeelde intro waar na elk couplet gezamenlijk het refrein “Driveby” gezongen wordt. Een lekker sloom nummer waarin meerdere vormen van afscheid bezongen worden onder de noemer Driveby. Een mooie solo op akoestische gitaar, vermengd met een woest “stormgeluid”.
Sleeps With Angels, de titelsong stond oorspronkelijk niet op de tracklist voor dit album maar terwijl men bezig was met de opnames overleed Kurt Cobain, de zanger van Nirvana, als gevolg van een schotwond in zijn hoofd nadat hij een jaar eerder al eens een overdosis heroïne had overleefd. Vanwege het feit dat Neil en Kurt fan van elkaar waren, was dat voor Neil de aanleiding een soort afscheidslied voor Kurt te schrijven en dat werd dus Sleeps With Angels, wat dan ook maar gelijk de titel van het album werd waar ze op dat moment aan werkten. Kort vóór het overlijden van Kurt had Neil nog geprobeerd met hem een band op te richten, zoals hij later met anderen wel vaker zou doen om daarmee een “zijpaadje” te kunnen bewandelen en niet altijd vast te zitten aan “Neil Young & Crazy Horse”. Kurt op zijn beurt had in zijn afscheidsbrief een stuk tekst verwerkt dat afkomstig is van Neil’s Hey, Hey, My, My: It’s better to burn out, than fade away. Sleeps With Angels dus, waarin “álles” dieper dan diep wordt ingezet om de dramatiek van de aanleiding tot uitdrukking te brengen met dan wel weer gevoelig gezongen vocalen die in nog geen 3 minuten een beeld schetsen van wie Kurt Cobain was. Een kort maar krachtig eerbetoon.
Western Hero vormt een country-bluesy melodie waarin in de ogen van Neil de Western Hero bezongen wordt en vooral ook wat er van hem geworden is. Een hele sterke inhoudelijke tekst over de inzet van al die Western Heroes, waar ook ter wereld om op welke manier dan ook (..) conflicten op te lossen, aan het eind waarvan de Western Hero niet meer is dan een memory… Heel, heel mooi, vooral door het inhoudelijke van de tekst.
Waar Neil Young onder meer om bekend staat en waar ik hem ook om bewonder, zijn de langzaam opgebouwde en uitgewerkte numnummers zoals hier Change Your Mind. Bijna 15 minuten! om vooral de refreinen lekker mee te jengelen! Een heerlijke fijne bas met in verhouding rustige drums, gecombineerd met lekkere uithalen op gitaar geven een duidelijke waarschuwing om op tijd Change Your Mind. Veel coupletten, veel refreinen en dat lekkere muzikale doordrammen, bijna improviserend lijkt het wel met af en toe de gitaar er boven uit! Héérlijk! Als “ervaringsdeskundige” zie ik Neil gewoon voor me op het podium met die bijna schoppende, bijna spastische bewegingen. Top!!! Heerlijk hoog gezongen ook door de mannen van Crazy Horse! “Don’t let another day go by without that magic touch,” dus Change Your Mind en langzaam neemt het volume af om vocaal zonder begeleiding te eindigen. Indrukwekkend mooi!
Blue Eden, geschreven door Neil én Crazy Horse, geeft ons gelijk maar weer een lekker scheurende gitaar met stampende bas en drums. Iets wat je niet gelijk zou verwachten bij een titel als Blue Eden. Wat je ook van van alles en nog wat mag vinden en hoe je ook voelt, alles “It’s just a part of life!”. Heel gewoon, niet méér en ook niet minder. Deal with it. In dit nummer hoor je al een beetje een aanloop naar het volgende album ‘Mirrorball’ en dat wordt nog sterker in Piece Of Crap, het voorlaatste nummer van dit album!
Safeway Cart, mooi melodieus met een fijne baslijn. Met meer een beschrijving van de race waarin we ons elke dag bevinden. Als een Safeway Cart die ook maar dóórrijdt “Going, going, just keep rolling to a ghetto dawn.” Zodanig zwaar aangezet dat de boxen de neiging hebben te gaan dreunen. Vooral door de bas het hele nummer door een heel fijn nummer! Goed gevonden, zo die bas!
In Train Of Love zingt Neil een melodielijn die we wel vaker tegen komen in zijn nummers. “Train Of Love, racing from heart to heart”, “this train will never run me down, but only take me where I’m now”, “this heart of me will always be a part of you…” En dat alles in een midtempo melodie, rustig gezongen met mooie hogere uithalen en fijne harmony vocals! En “this train is never going back!” Een hele mooie manier om je liefde voor de ander te betuigen, om herhalend af te sluiten met Train Of Love.
Met zijn voorliefde voor vooral oudere auto’s met de nodige historie geeft Neil Young in Trans Am een mooie beschrijving van een Pontiac Firebird Trans Am een zogenaamde muscle car, zeg maar “een beest” met brullende motoren, uiterst sportieve styling en heel vaak een versierde motorkap met vaak een afbeelding van een “American Eagle”! Lekkere resonerende bas aan het begin met voor de rest een rustige begeleiding en een dito zingende Neil, aangevuld met mooie harmony vocals op een manier alsof het gaspedaal van de auto wordt losgelaten… Met aan het eind ook nog een fraaie bassolo! Heel mooi… maar vanaf deze plek, zoals al aangekondigd, een waarschuwing voor het geweld in het volgende nummer!
Piece Of Crap, een stuk rotzooi waarbij dat niet altijd betrekking hoeft te hebben op een ding want er kan ook een persoon mee bedoeld worden…! Zo gaat ie fijn en zoals we van Neil gewend zijn gaat het er dan ook bepaald niet zachtzinnig aan toe in dit nummer! Veel instrumentaal geweld in wél een lekkere rockende melodie waarin elk kort couplet gevolgd wordt door een gezamenlijk uit volle borst gezongen “Piece Of Crap”. Nou ja, gezongen? Meer geschreeuwd dus, maar heerlijk enthousiast! Een jankende gitaar verhoogt de feestvreugde nog een beetje meer. In ieder geval een favoriet nummer voor Ralph Molina, de drummer, want die heeft zich hélemaal mogen uitleven! Daarom… een lekker nummer!
A Dream That Can Last, het laatste nummer op dit album. Een Neil Young op piano, die denkt dat hij dood gaat, een niet al te synchroon gezamenlijk gezongen tekst. En Neil beseft dat hij niet hoeft te ontwaken om te weten dat het A Dream That Can Last is. En met die prettige constatering sluiten we dit 3e album in de ‘Official Release Series’ Discs af. Dit, disc 28, ‘Sleeping With Angels van Neil Young en Crazy Horse’ vind ik persoonlijk niet zijn allerbeste album. De zon kan ook niet altijd schijnen. Als je zó productief bent als Neil Young dan zit er wel eens een B-keusje bij.
Nummers die er desondanks voor mij toe doen zijn Western Hero, Change Your Mind, Safeway Cart en natuurlijk Piece Of Crap !
Tracks:
‘Sleeps Wih Angels’:
01. My Heart
02. Prime Of Life
03. Driveby
04. Sleeps With Angels
05. Western Hero
06. Change Your Mind
07. Blue Eden
08. Safeway Cart
09. Train Of Love
10. Trans Am
11. Piece Of Crap
12. A Dream That Can Last
One more to go! En dat is het album ‘Mirrorball’ uit 1995 en een voorbeeld zoals ik dat al beschreef bij ‘Sleeps With Angels’ van een samenwerking van Neil met totaal afwijkende begeleiders, in dit geval Pearl Jam met zanger Eddie Vedder, die zelf ook af en toe met zijn solo-albums bewees iets anders te kunnen dan alleen de muziek van Pearl Jam. Ik denk dan bij voorkeur aan zijn heerlijke ‘Into The Wild’, het album uit 2007.
Een heel afwijkende bezetting dus voor het album ‘Mirrorball’ van Neil Young:
– Neil Young op vocals, elektrische en akoestische gitaar en zijn bijna inventarisstuk, het pomporgel
– Eddie Vedder heeft een bescheiden rol en zingt alleen de lead vocals op (8) en voor het overige background vocals
De andere leden van Pearl Jam doen wel volledig mee op dit album:
– Jeff Ament op bas
– Stone Gossard op elektrische gitaar
– Jack Irons op drums (hij is tevens een van de oprichters van de Red Hot Chili Peppers)
– Mike McCready op elektrische gitaar
producer Brendan O’Brien is dan nog aktief op ook elektrische gitaar, piano en zingt ook background vocals
Het album opent met Song X en omdat er vier gitaristen op dit album spelen laat het resultaat van dat gegeven zich makkelijk voorspellen. Vrij massaal maar toch nog vrij rustig wordt er gezamenlijk gezongen als in een soort shanty! “Hey ho, away we go, we’re on this road together.” Best gezellig eigenlijk.
Act Of Love gaat over een “dappere dodo” die zijn zwangere vriendin in de steek laat ondanks zijn belofte “to always take care of her”! Bij onze buren zouden ze hem nog netjes kwalificeren als een Waschlappen! Dat gevoel over die knul is ook bij Neil voelbaar want het volume gaat nog een paar streepjes harder, hoewel Neil uiteindelijk niet een duidelijk standpunt voor of tegen inneemt. Met name vanwege dit nummer verbood platenmaatschappij Sony, waar Pearl Jam onder contract stond, de naam van de band te noemen in de credits voor dit album en daarom bleef de vermelding beperkt tot het afzonderlijk noemen van de bandleden.. Als het woord hypocriet nog niet bestond zouden ze het in Amerika gisteren nog uitvinden…
In I’m The Ocean is Neil “er” niet, weet hij van niets, is ie te moe, maar aan het eind van het nummer stug volhouden “I’m The Ocean, I’m the giant undertow. Dat dát dan toch maar even gezegd is, Pff! En die lofzang op “zichzelf” duurt maar liefst 7 minuten. Maar wel een lekker stuwend nummer in een mooi samenspel tussen Neil en Pearl Jam.
In bijna hetzelfde tempo gaat het onvermoeibaar door in Big Green Country met dit verschil dat de stem van Neil een paar octaven hoger meer op de voorgrond treedt. Een heel fijn voortstuwend nummer, ook door de stevige begeleiding. Het verhaal speelt zich, hoe kan het anders, af in Big Green Country, een informele benaming voor het noordoosten van Oklahoma. Een nostalgische sfeertekening van het leven in die streek waarmee Neil het nummer besluit met “I feel just the same.”
Een mooi vervolg is Truth Be Known over het verloren gaan van relaties waarvan je dacht dat altijd zo zou blijven. Niets eens zo zeer als liefdesrelatie maar meer als vertrouwen tussen vrienden. Een ander album waarover ik een recensie voor Bluestownmusic.nl voor schreef is ‘Blues Guitar‘ van de Italiaan Roberto Testini en ik werd getroffen door zijn statement in de bio: This album is dedicated to a bunch of people that all know who they are, among them are the one that meeting was a blessing. Others, a lesson. Tot zover “relaties” en vertrouwen! Truth Be Known.
Een mooie, drammerige melodie en dito gezongen om het verraderlijke in de tekst vooral duidelijk over te laten komen. Heel mooi ook dat de bas er z lekker bovenuit waarneembaar is! En een perfecte vertolking van wat ik net beschreef. Niets aan toe te voegen.
Downtown, een recht toe recht aan rocker waarin Neil bezingt wat er allemaal te beleven is in Downtown. Een strak ritme met als enige variatie het drumwerk en een hele bescheiden gitaarsolo. Maar… zoals gezegd… een recht toe recht aan rocker. Niets mis mee.
Neil opent op What Happened Yesterday op het pomporgel, heel ijl gezongen waarin hij zich afvraagt What Happened Yesterday en voor- dat je het weet is het na 45 seconden afgelopen.
Peace And Love, het nummer dus dat door Eddie Vedder gezongen wordt. Een mooie melodieuze intro, gezamenlijk gezongen voor een lang nummer van 7 minuten. Mooie opbouw waarin de teksten “nagezongen” worden door de gitaar. Mooi gevonden! Het begrip Peace And Love wordt heel treffend verwoord. Je wilt geen ruzie, maar ja, je blijft bij elkaar omwille van de kinderen, enzovoort. Ook het betere gitaarwerk! Waarna het nummer eindigt met een ware echoput aan geluiden, lawaai, motoren en weet ik veel wat nog meer…
Het voor mij absolute topnummer op dit album is Throw Your Hatred Down. Quasi een kandidaat voor de Nobelprijs voor de Vrede! Een lekker vlot nummer waarin alle “misverstanden” bezongen worden die weer leiden tot de volgende vastgeroeste “misverstanden”. Vanaf het kiezen van teams op school waar dezelfden altijd als eerste gekozen worden en de “losers” als laatste tot en met de onzin van welke oorlog dan ook die ook nog eens meestal een andere reden heeft om te voeren dan plechtig wordt verklaard. Meestal gaat het om iets wat de een heeft en de ander niet, dus… oorlog. Als je je alleen al realiseert dat vóór de inval in Irak, Dick Cheney met zijn Halliburton de contracten al getekend en wel klaar had liggen voor de wederopbouw van dat land… Ach! Allemaal dubbele agenda’s. En het is zó verschrikkelijk simpel. (Glim)Lach eens een keer en: Wat u niet wil dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. De een heeft het soms gewoon wat beter getroffen dan de ander. Nou dan, glimlach, steek een hand uit, heb eens geduld, oordeel niet zo snel want de waarheid is vaak anders dan je denkt.
Kerstgedachte? Welnee, graag 365 dagen per jaar! Throw Your Hatred Down dus! Prachtig nummer!
Scenery, met bijna 9 minuten het langste nummer op dit album en het begint ook weer herkenbaar langzaam en sluit eigenlijk naadloos aan op Throw Your Hatred Down. Elkaar iets gunnen: “That they won’t try to give you land of the free…!” En meer van dat soort opgespeelde, onnatuurlijke tegenstellingen die nergens op slaan. Allemaal moeilijk doen terwijl het makkelijk kan. En nee, ik wil jullie niet somber maken! In tegendeel! Nog steeds geldt doodgewoon dat we er elke dag zelf bij zijn, dus It’s up to you! Nou dan! Scenery, een lekker doorzagend, doorjammerend, doortingeltangelend nummer. Chaotisch? Zeker! Mooi? Zeer beslist! Aan het eind komt Neil terug bij de begintekst: “Looking at the grave, at the Scenery around you. Home of the brave, sometimes they leave you like they found you.” Hoe groot de wereld ook is, het is allemaal maar “heel klein”!
Fallen Angel, de korte afsluiter van dit album. Een Fallen Angel omringd door “neon lights”. Waar is nu al dat moois gebleven, “the big drum, the feel of body heat?” Een mooie en terechte vraag om over na te denken aan het eind van het album ‘Mirrorball’ van Neil Young (& Pearl Jam). Aan het eind van de opnamesessies voor dit album bleven er twee nummers liggen, door Eddie Vedder geschreven: I Got it, aka I Got Shit en Long Road, waarop Pearl Jam dan maar besloot ze onder hun eigen naam uit te brengen als EP met als titel ‘Merkin Ball’. Voor de duidelijkheid, de nummers waren al helemaal af dus dat
betekent dat Neil op deze nummers zingt! Opgemerkt moet ook nog worden dat er twee singles zijn uitgebracht van dit album en dat zijn het gecombineerde Downtown/Big Green Country en Peace And Love.
Het zal duidelijk zijn dat dit album niet te vergelijken is met de andere drie albums in deze box maar zoals zo vaak en bij Neil Young zeker, moet je elk album op zichzelf zien en beoordelen. Hooguit heb je het idee dat een album aansluit bij een andere album zonder dat dat nou direct, logisch, het vorige album zou moeten zijn. Nee, zo werkt Neil niet. Hij kan zó veel, heeft zo’n brede interesse, maakt zich druk over zoveel onderwerpen en kan ook gerust een album kant en klaar op de plank laten liggen als hij vindt dat iets anders belangrijker is en dus eerst uitgebracht moet worden.
En ondanks deze opmerkingen of misschien wel juist daardoor heb ik net zo goed een aantal favoriete nummers die voor mij dit album de moeite waard maken: Big Green Country, Throw Your Hatred Down en Scenery.
Tracks:
‘Mirrorball’:
01. Song X
02. Act of Love
03. I’m the Ocean
04. Big Green Country
05. Truth Be Known
06. Downtown
07. What Happened Yesterday
08. Peace and Love
09. Throw Your Hatred Down
10. Scenery
11. Fallen Angel
Slotstuk aan deze recensie van Neil Young’s Official Release Series Discs 26, 27, 28 & 29, bestaande uit de albums:
‘Harvest Moon’
‘Unplugged’
‘Sleeps With Angels’
‘Mirrorball
Zoals ik in mijn inleiding al schreef en ook hiervoor, het enige dat de albums met elkaar verbindt is de chronologie maar door de manier waarop Neil Young werkt zijn de verschillen tussen de albums soms giga groot. Ik kan dus onmogelijk dit soort boxen aanbevelen. De fans hebben de afzonderlijke albums al lang. Voor diegenen die nog niets of weinig van Neil weten en hebben zou ik aanraden de afzonderlijke albums aan te schaffen. Wil je het hele brede spectrum leren kennen waarin Neil Young zich beweegt dan is alleen deze box als 4cd-set betaalbaar. Mocht je daar toe willen besluiten dan hoop ik dat deze uitzonderlijk lange recensie daarbij tot hulp is geweest en dat ook en vooral door een genuanceerd beeld te schetsen van hoe Neil Young werkt ik een goed beeld heb kunnen schetsen van deze extreem goede artiest, een componist van fantastische nummers, een geweldige multi-instrumentalist en ook een absolute perfectionist die niet snel tevreden is. Over die laatste eigenschap nog het volgende:
Hij is nu net 80 geworden en ja, op de laatste albums klinkt zijn stem broos en dun maar als ik dan hoor hij nog steeds zo’n perfectionist is dat hij duidelijk wil laten horen dat er aan het eind van het woord een d of een t hoorbaar moet zijn, dát is Neil Young en door al die geweldige kwaliteiten, verenigd in deze “Old Man” van 80 houd ik van Neil Young en kan ik iedereen die dat nog niet gedaan heeft alleen maar en van harte! aanraden zich te verdiepen in het werk van deze unieke Neil Young! Van harte en bijna oneindig veel luisterplezier gewenst!!!
Top! Top! Top!