Review: Mike Henderson – Last Nite At The Bluebird Live!
Mike Henderson – Last Nite At The Bluebird Live!
Format: CD – Digital / Label: Qualified Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Een waarschuwing vooraf: Dit album duurt net geen drie kwartier en dat vind ik voor een live-album toch wel een beetje mager. Dan móet de muziek wel heel erg goed zijn willen we aan het eind een tevreden gevoel overhouden aan dit album, maar zoals met alles: “The proof of the pudding is in the eating.”
We gaan beginnen.
De opener Weenin’ And Moanin’, een eigen nummer van Henderson, is een tamelijke slow blues, niet heel slow, wel lekker, scherpe gitaar, saloon-piano door Kevin McKendree en een strakke basis met Steve Mackey op bass en Pat O’Connor op drums. Fijne interactie met het publiek.
De stem van Mike klink een beetje verkouden of hij heeft problemen met z’n neusamandelen? En gelijk er even fijntjes op wijzen dat er cd’s te koop zijn bij de uitgang en ook nog in prijs verlaagd…
In de voorbereiding op deze recensie kreeg ik een tracklist onder ogen waar vermeld wordt dat Matchbox geschreven is door Blind Lemon Jefferson. Ik houd het er echter op dat het toch echt een cover is van het Carl Perkins-nummer uit 1956. Ook hier weer Kevin McKendree met briljant pianowerk. Klatergoud.
Ik schrijf nog niet zo lang recensies voor Bluestown Music maar die Kevin McKendree kom ik vaker tegen, ook als producer. De kenners vertel ik waarschijnlijk niets nieuws.
Volgende nummer Too Much Alcohol en natuurlijk denken we dan gelijk aan Rory Gallagher op zijn onvolprezen “Irish Tour ‘74”. Klopt, maar net als Mike Henderson nu, had Rory het nummer geleend van J.B. Hutto en Sonny Boy Williamson. Polonaise! En over dit nummer zelf: Geweldig, wat een stamper. Ik gebruik de zin vaker maar: Blijf hier maar een stil bij zitten! Dat lukt niet. Effe bijkomen. One More Country Shack aka A Thousand Miles From Nowhere, geschreven door Mercy Dee maar ik heb eerst de heerlijk uitvoering door Paul Butterfield opgezet. Ook Mike Henderson zet hier met z’n drie collega’s een solide uitvoering neer, lekker lang uitgesponnen, perfect uitgewerkt zoals je dat met de blues anno nu graag hoort!
En natuurlijk, alweer een dranklied. Wat is een bluesplaat zonder? When I Get Drunk van Corey Bell. Ja, wie rijdt je dan naar huis? Had je maar een “Sunliner” zoals van Bruce Springsteen, dan werd het ook nog gezellig onderweg. Swingen en nog eens swingen, dit nummer.
Have A Good Time. Nou, dat hebben we zeker. Origineel van Big Walter Horton en ook al eens opgenomen door Fleetwood Mac, geeft Mike hier een mooie harmonica-intro. Tsjonge, wat swingt die band. Ik raak er niet over uitgepraat. Ook aan de enthousiaste reacties is te horen dat men zich kostelijk vermaakt. Pay Bo Diddley, een variant op “Bo Diddley” van… Bo Diddley. En heel zeker, al dat moois wat er in onze tijd te horen is is in hoge mate schatplichtig aan een Bo Diddley en alle andere grootheden uit lang vervlogen tijden! Het publiek wordt uitgenodigd om mee te zingen en dat laat men zich geen twee keer zeggen. Afgezien daarvan is een flink deel van dit nummer instrumenteel met variaties op het “Bo Diddleythema”. En dan niet onbelangrijk, de Band Introduction. Zeer terecht om dit puike stel muzikanten in het zonnetje te zetten!
Nog eentje dan. De afsluiter Gimme Back My Wig van Hound Dog Taylor, Lightnin’ Hopkins en Joe Josea. Een pruik? Nee toch! Maakt het iets uit? Als ik om me heen kijk is
de kale kop toch in de mode? of inmiddels al niet meer? Dan misschien tot het haar weer aangegroeid is, een pruik op. Blijkbaar had Mike ook zoiets en is ie ‘m nou kwijt.
Wil de eerlijke vinder zich melden? Als beloning voor het terug brengen krijgt hij of zij een exemplaar van deze absoluut, geweldige plaat van Mike Henderson: ‘Lastnite
At The Bluebird Live!’
Was ik vooraf sceptisch over de korte duur dan is dat meer dan gecompenseerd door het stuk muziek waar de vonken letterlijk vanaf vliegen. Oef!
Het Bluebird Café, de locatie waar dit album is opgenomen, vind je in Nashville, een gezellige, kleine toko waar vanaf de opening in 1982 al veel bekende en beroemde artiesten hebben opgetreden zoals Garth Brooks, de Cowboy Junkies, Janis Ian, Taylor Swift, David Crosby en nog veel, veel meer.
“Onze Harry (Radstake)”, voor wie het (nog) niet weet, de grote man achter Bluestown Music, voorspelde me al dat ik dit album van Mike Henderson absoluut goed zou vinden en Harry: Je hebt helemaal gelijk. Wat een heerlijke plaat. Feest.
Tracks:
01. Weepin’ And Moanin’
02. Matchbox
03. Too Much Alcohol
04. One Room Country Shack aka A Thousand Miles From Nowhere
05. When I Get Drunk
06. Have A Good Time
07. Pay Bo Diddley
08. Band Introduction
09. Gimme Back My Wig
Line-up:
Mike Henderson – Vocals, Guitar
Kevin McKendree – Piano
Steve Mackey- Bass Guitar
Pat O’Connor- Drums
Website: https://www.mikehenderson.com/