Review: Marco Pandolfi & Umberto Porcaro – Slam
Marco Pandolfi & Umberto Porcaro – Slam
Format: CD – Digital / Label: Epops Music
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Twee bluesgitaristen die hun sporen in de blues al lang hebben verdiend
Marco Pandolfi is singer/songwriter en naast z’n gitaarspel bewonderd om z’n begenadigde mondharmonica-spel. Umberto Porcaro, ook singer/songwriter, heeft ook met grootheden als B.B. King, Buddy Guy en anderen opgetreden.
Beide heren brengen nu een akoestisch album uit en alleen al dat idee brengt je terug in de oertijd van de blues waar menige muzikant met een sigarenkistje, een bezemsteel en 1 of 2 snaren iets in elkaar knutselde dat dienst moest doen als gitaar.
Kortom, tijd om gauw te gaan luisteren naar wat de heren op dit album te bieden hebben.
De opener is gelijk de titelsong van dit album Slam en met de eerste harmonica-tonen zie je jezelf zitten aan de oevers van de Mississippi. Puurder dan dit kan blues niet zijn. Melodieuzer begint Sittin’ On My French Porch waarin Marco bezingt wat hij daar zoal ziet en meemaakt, dat hij een lied voor Alice zingt, mijmerend over herinneringen aan vervlogen tijden. Voortdurend de harmonica eronder en een mooi akoestisch gitaarbruggetje. Pure schoonheid!
In Snake opent Umberto met de vocalen, ondersteund door beider akoestische gitaren. Omdat je kunt horen dat Umberto Italiaan is vind ik dit vocaal iets minder sterk. Slechts een kwestie van smaak. Met een traditionele aanloop begint Poppa Blue waarin “poppa” bedankt wordt voor alles wat hij voor z’n zoon gedaan heeft en zoonlief hoopt dat poppa trots op ‘m is en hoe goed het is familie te hebben.
Een eerste ontmoeting wordt bezongen in Friday Morning. Helaas is het contact daarna verbroken. Een brief blijft zonder respons, telefoontje idem. Ellendig. Wat te doen? Wat is wijsheid? Gewoon maar door naar het volgende nummer. Stolen Love, een mooi melodieus begin ondanks dat de titel er toch melding van maakt dat er een liefde gestolen is, maar… er is hoop. Op een weerzien…? Hoop? Hoop is uitgestelde teleurstelling. Hallóo, dit is blues! Dat betekent niet dat álles hopeloos is, ben je gek. Zelfs een nummer als Fear Of Dying brengt ons niet van ons stuk, we tokkelen er lustig op los en laten de harmonica onverminderd de juiste sfeer treffen, treffen, op zoek naar… – Mooi nummer.
Als je ongelijk hebt, is het groots om dat toe te geven, zelfs als dat 3x moet in Three Times Wrong. Het is nu 2025 maar ook dit is een blues die klinkt als uit de jaren 50 van de vorige eeuw waarin alle ellende in het leven bezongen wordt, waarin je eerlijk toegeeft dat je zelf verantwoordelijk bent voor de situatie waarin je terecht gekomen bent en dat je het three times wrong had.
Verder. De paden op, de lanen in, op stap met Kinda Of Hobo, heel af en toe een vleugje J.J. Cale zoals alleen J.J. Cale de muziek terug kan brengen tot z’n essentie. Quasi slordige, ongelijke samenzang in Pay My Pains. Niets is blijvend. Het moment om “af te rekenen” komt altijd. Het moment to pay your pains. Is ook goed zo, je komt er sterker uit.
Missing A Flight In Da Lou is de afsluiter van dit album. Goed, vlucht gemist, koffer zoek, de toon van beide heren klinkt nota bene redelijk opgewekt bij al die ellende. En terecht. Er zijn altijd ergere dingen. Als het écht tegen zit: Pak de fiets!
Samenvattend: Een meer dan mooi, ingetogen album. Uitgaande van twee stemmen, twee gitaren, een harmonica en zo nodig de “percussie” op de klankkast van de gitaar, dan is dit precies hoe de blues dan moet klinken. Mooie afwisselende nummers. Mijn favoriet is Sittin’ On A French Porch, maar, zoals gezegd: alles een kwestie van smaak.
Tracks:
01. Slam
02. Sittin’ On My French Porch
03. Snake
04. Poppa Blue
05. Friday Morning
06. Stolen Love
07. Fear Of Dying
08. Three Times Wrong
09. Kinda Of Hobo
10. Pay My Pains
11. Missing A Flight In Da Lou
Website:
https://marcopandolfi.com/home
https://www.umbertoporcaro.it/