Review: Manic Eden – Manic Eden
Manic Eden – Manic Eden
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Mascot Label Group
Release: 2024
Tekst: Ella-Milou Quist
Manic Eden was een niet lang levende hardrockband bestaande uit voormalig leden van Whitesnake en Little Caesar. Na het besluit van David Coverdale om Whitesnake in de vroege jaren negentig voor onbepaalde tijd te pauzeren, werd Manic Eden opgericht in 1993.
De band bestond uit drie leden van Whitesnake uit de ‘Slip Of The Tongue’-periode: Adrian Vandenberg (gitaar), Rudy Sarzo (bas) en Tommy Aldridge (drums). Oorspronkelijk nam het trio voormalig House Of Lords zanger James Christian in dienst, maar kort voor het sluiten van een platendeal met een Japans label, werd Christian vervangen door Little Caesar zanger Ron Young. Young en Vanderberg ontpopten zich tot de songwriters van het project en in 1994 kwam het gelijknamige album ‘Manic Eden’ uit. Het album werd geproduceerd door Tom Fletcher. Wegens gebrek aan succes besloot Adrian de stekker uit het project te trekken en zich weer bij Coverdale te voegen voor een laatste Whitesnake’s plaat.
Mascot Label Group bracht op 12 april 2024 het album voor het eerst wereldwijd uit op cd, vinyl en via de bekende streamingdiensten. Dit ter ere van het dertig jarig jubileum van de plaat.
Eigenlijk heeft ‘Manic Eden’ alles wat een goed rockalbum nodig heeft: aanstekelijke songs, lekkere gitaarriffs en licks, strakke stevige drumpartijen, fijne basloopjes, een waanzinnige zanger met een enorme tekstbeleving en een grandioze doorleefde soulvolle stem, heerlijke achtergrondkoordjes en smakelijke toetsenpartijen. Dat het dertig jaar geleden niet gelukt is om meer aandacht en airplay te krijgen, is onbegrijpelijk. Ook als je er nu naar luistert, is het een album dat nog steeds kan en nog steeds relevant is. Sterker nog, als je zou zeggen dat het een plaat is van nu, zou je het zo geloven. Qua kwaliteit en productie zit het gewoon helemaal geramd. Daaraan hoor je dus ook dat je te maken hebt met doorgewinterde muzikanten die, toen al, heel goed wisten wat ze deden en welke kant ze ermee op wilden. Credits natuurlijk ook voor producer en mixer Tom Fletcher, die het geluid van de groep op zo’n manier heeft weten vast te leggen dat het nu nog fris en goed klinkt.
Het is mooi om te horen en ervaren hoe ieder bandlid in dienst staat van de liedjes. Er zijn geen grote ego’s die per se de show stelen. Natuurlijk zijn de hoofdrollen echt wel weggelegd voor Young en Vanderberg, maar ze eisen beiden geen spotlight. De één kan niet zonder de ander en samen kunnen ze al helemaal niet zonder de uitzonderlijke ritmesectie. Ze halen echt het beste in elkaar naar boven en vormen zo’n fantastische eenheid, dat is heel zeldzaam.
‘Manic Eden’ is echt een verborgen diamant. Een bluesrock album pur sang met een ongekende diepte en warmte en heel veel gevoel. Eentje die de tand des tijds met trots en waardigheid heeft doorstaan. Voor iedereen die de band, en daarmee het enige album, toentertijd even gemist heeft, krijgt gelukkig opnieuw de kans om dit pareltje te horen. We kunnen niets anders dan concluderen dat het eeuwig zonde is dat dit project geen voortgang heeft gekend en we kunnen dus ook alleen maar hopen dat Vandenberg en kornuiten dit project nieuw leven in willen blazen, al is het maar voor één keer, want het smaakt naar meer, zo veel meer!
Tracks:
01. Can You Feel It
02. Gimme A Shot
03. Fire In My Soul
04. Do Angels Die
05. Pushing Me
06. Dark Shade Of Grey
07. Keep It Coming
08. When The Hammer Comes Down
09. Ride The Storm
10. Can’t Hold It
11. Crossing The Line (Bonus Track)