Review: Luke – The Truth Remains The Same
Luke – The Truth Remains The Same
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: On Stage Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Mijn verzameling bluesmuziek van onze oosterburen is beperkt tot 9 albums van de Blues Company dus is het ook voor mij interessant er een nieuwe naam aan toe te voegen met Luke en zijn 2e album ‘The Truth Remains The Same’.
Luke is de bandnaam voor de band van Lukas Schüßler die zelf zingt en gitaar speelt en op dit album wordt bijgestaan door:
– Sebastian Sommer op bas
– Bernd Wegener op drums en percussie
– Martin Preiser op Hammond, Rhodes en andere keyboards
Het album ‘The Truth Remains The Same’ is uitgebracht op On Stage Records en herbergt 11 nummers. De muziek van Luke wordt wel vergeleken met Eric Clapton en John Mayer. Ondanks dat dit pas hun 2e album is, is de band al overladen met meerdere prijzen en hebben ze het podium al gedeeld met toppers als Keb’ Mo’ en Taj Mahal en Patti Smith.
Genug gelabert, jetzt geht’s los!
Het album begint met een gefühlvolles Intro van nét 1 minuut. Gelijk een proeve van bekwaamheid waar ze bij onze oosterburen zo gek op zijn. Je bent niets, óf je bent Geselle maar je bent pas écht iets als je Meister bent. Op basis van deze ene minuut denk ik dat we Luke wel tot die laatste categorie kunnen rekenen.
Daarom gauw verder naar het volgende nummer Love, Peace & War. Het begint met een fijn getokkel op de akoestische gitaar met keyboards daaronder waarna bas en drums er bijkomen. Een hele fijne melodie met de rest van de band op heel mooi aanvullende background vocals, het wordt zelfs heel lekker jazzy en gaandeweg steeds
heavier om dan weer in rustig vaarwater terug te komen. En ondanks dat de “battle must go on” gaat het wel heel nadrukkelijk om “Is it love?” Een heel mooi, volwassen, gevarieerd en daardoor goed uitgewerkt nummer! Top! Heel, heel mooi!
In aansluiting op de laatste vraag uit het vorige nummer of het liefde is krijgen we daar misschien wel antwoord op in I Don’t Really Know What Love Is. Luke bezweert dat hij “never told you lies” en dat hij “not the hurtin’ kind” is. “You’re the one that I been waiting for” en of zij hem misschien kan vertellen “what love is?” omdat hij het niet weet… I Don’t Really Know What Love Is. Ook heel lekker in een strak ritme met een hele beste gitaarsolo, niet afwijkend van de melodie. Mooi. Steeds nadrukkelijker gezongen in combinatie met dito background vocals zorgt dat voor een mooi en krachtig slot van het nummer!
Jetzt is het titelnummer an der Reihe The Truth Remains The Same. Een lekker, eenvoudig riedeltje in het begin waar al snel een bescheiden maar strakke drums bijkomt, met zoals steeds de keyboards eronder. Fijn gitaarspel! En ja, je kunt er van alle kanten om heen draaien, het doet er niets aan af dat The Truth Remains The Same! Dat gitaarspel gaat het hele nummer door, nu eens fanatiek stevig, dan weer rustiger en de zang die zich daar min of meer omgekeerd evenredig aan aanpast. Heel mooi! En steeds dezelfde conclusie: The Truth Remains The Same.
Bij het begin van Love Battery zou je maar zo aan John McLaughlin of Alice Coltrane met Carlos Santana kunnen denken maar al vrij snel neemt de bas met een solo het voortouw in een lekker ritme! Het komt er op neer dat “ze” hem probeert te veranderen in een Love Battery, “You train me to be your Love Battery” en Luke vaststelt dat ze zelf ook zo is “You’re love is like a battery.” Een stevig nummer met het betere snarenwerk. Absoluut scherp en snijdend. Ik kan het hier gerust “verklappen”: Lukas Schüßler is een hele beste gitarist!
Een interessant gegeven dat weinig bezongen wordt: de wallen onder je ogen, Eye Bags Don’t Lie, een heerlijk ontspannen melodie, heel jazzy met z’n allen gezongen met een bescheiden instrumentale begeleiding. Het verhaal is op voorhand duidelijk, je kunt doen alsof enzovoort maar je Eye Bags Don’t Lie. Een heel mooi, gevarieerd
nummer, perfecte begeleiding, mooi gezongen, zowel solo als met z’n allen. Absoluut een nummer dat in de hele wereld enorme hitpotentie heeft, dan wel als visitekaartje kan dienen om duidelijk te maken waartoe Luke in staat is. Top!
Een gezamenlijk instrumentaal begin aan Come Running To Me. Een lekker stuwend ritme, lekker gespeeld en een Lukas die oproept Come Running To Me! Wie kan zo’n oproep weerstaan? Ik verbaas me erover hoe goed, internationaal klinkend, uitgewerkt de nummers op dit album zijn. Logisch dat deze gasten al zoveel prijzen hebben gewonnen. Ook bij een nummer als dit kun je onmogelijk stil blijven zitten of staan! Heel best allemaal! Heel knap!
Nee, geen intro van The Boss, het is Luke met No More Tomorrow. Wat doe je als je wacht op de volgende dag terwijl je daar nou juist niet op zit te wachten? No More Tomorrow. En weer dat hele fijne gitaarspel. Wat een genot dit album! En wat een perfect geschreven nummers en wat zijn de heren lekker op elkaar ingespeeld. Dit komt allemaal zó goed over! Oef! Heel massaal eindigend in een hele beste samenzang!
Who Will Be There is voor mij geen vraag! Dat kan alleen maar Luke zijn! Een lekker rammelend begin waarin Lukas terug kijkt op 2021 en wat er toen gebeurde. Ze zouden samen op reis gaan, “you already packed my bags”… en in 2023 het vervolg daarop… de vraag Who Will Be There kan Lukas niet direct beantwoorden, maar één ding is zeker, “It’s not you!” Een mooie, bluesy gitaarsolo. Strak!
Een beetje langer nummer Something Calling. Waarin Lukas herinneringen ophaalt aan zijn geboortegrond en zijn jeugdjaren. En gaandeweg de wereld ontdekkend, ook getrouwd inmiddels en toch Something Calling. Something’s Calling my name and I don’t know what it is… Een heerlijke pianoriedel à la Bruce Hornsby én we weten dat iets hem roept maar wat het is… Heel mooi!
Helaas, het laatste nummer van dit voortrefelijke album Riding After Midnight, een hele langzame blues waarin Luke is Riding After Midnight “maar never saw the dawn…” Dan wordt het ingewikkeld, moeilijker dan een jet lag, een heerlijke jazzy/soulvolle solo op keyboards als intermezzo, gevolgd door weer zo’n fijne gitaarsolo en
bijna wanhopig zingend dat hij de frisse geur van de dawn zó mist, Riding After Midnight and never see the dawn. Poeh! Een lekker langzaam nummer. Heel mooi.
Das war’s! Elf heerlijke nummers, goed geschreven, bovengemiddeld, of zoals de Duitsers zeggen “überdurchschnittlich” uitgevoerd!!! Deze band levert met ‘The Truth Remains The Same’ een voortreffelijk album af. Het is niet alleen gewoon hartstikke goed, elk nummer ligt ook lekker in het gehoor. Het is genieten geblazen.
En hoewel ik het eigenlijk niet wil, springen er een paar nummers uit voor mij, die zijn écht méér dan hervorragend, en dat zijn de Intro, ook als duurt het maar 1 minuut, Love, Peace & War en Eye Bags Don’t Lie.
Meer dan van harte aanbevolen dus dit album ‘The Truth Remains The Same’ van Luke aus Germany en ik voorzie een hele grote carrière voor deze mannen! Mark my words!
Tracks:
01. Intro
02. Love, Peace & War
03. I Don’t Really Know What Love Is
04. The Truth Remains The Same
05. Love Battery
06. Eye Bags Don’t Lie
07. Come Running To Me
08. No More Tomorrow
09. Who Will Be There
10. Something’s Calling
11. Riding After Midnight
Website: https://www.luke-band.com/