Review: Liam St. John – Man Of The North
Liam St. John – Man Of The North
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Big Loud Rock
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
In 2021 bracht Liam St. John een single uit Dipped In Bleach. Dat werd vooral viral een grote hit en de verleiding was groot dit succes uit te melken door de single snel te laten volgen door een compleet album. Maar zo zit Liam niet in elkaar. Hij heeft er zelfs vier jaar over gedaan om een album zodanig samen te stellen dat hij er in ieder geval zélf heel erg tevreden over is en nu natuurlijk hoopt dat het album ook bij ons in de smaak valt.
Dit album is een bijna volledig solo-album maar hij krijgt ondersteuning van Molly Tuttle en Houndmouth, beide in één nummer. Al zijn nummers belichten een maatschappelijke probleem waar een jonge 20-er zoal mee te maken krijgt in het langzaam maar zeker volwassen(er) worden. Daar hoort ook bij dat hij opgroeide zonder vader waardoor of misschien juist dáárdoor de band met z’n moeder en z’n zussen zo hecht werd. Met al dat in gedachten is dit album tot stand gekomen, waarbij hij hoopt dat leeftijdsgenoten die ook tegen soortgelijke moeilijkheden aan lopen, misschien steun hebben aan zijn opgedane ervaring en er zelfs lessen uit kunnen trekken, zoals hij nu zelf stelt in Nashville waar hij zich omringd weet door mensen die hem heel dierbaar en voor hem zo belangrijk zijn.
Om gelijk maar de toon te zetten begint het album met If I Were My Father. Hij stelt zich ook voor als hijzelf een zoon zou hebben terwijl hij geen deel is van het leven van zijn zoon. Een confronterende vraag. If I Was My Father, “I would’ve just stayed away and burned all the evidence I was ever there”. Zou ik het anders doen? Met een kind dat mijn naam draagt, zou ik foto’s maken op zijn verjaardag? Zou ik… In ieder geval is het niet wat mijn vader deed, ik was alleen maar in verwarring over hoe het allemaal zat! Zou ik zelf bang zijn en er misschien er ook van tussen gaan? Hoe ontstaat een vader-zoon-relatie die ik nooit heb gehad, om af te sluiten met If I Were My Father “I would’ve stayed away.” Nou pa, ik zou maar ver uit de buurt blijven.
Nog zo’n onderwerp dat vaak tot problemen leidt. In Believer vertelt hij afstand te hebben genomen van het geloof. Van alles heeft men geprobeerd om hem te overtuigen, maar zijn besluit stond vast en hij heeft stand gehouden, géén Believer meer. Een mooi melodieuze gitaar-intro geeft ons een inkijkje in zijn jonge jaren met muziek van Fats Domino en Louis Armstrong…Moeder aan het werk, vader pleiteres. Als hij hem wel eens probeerde te bellen nam z’n vader de telefoon niet eens op.
Een pijnlijke ervaring die nooit meer uit je “kop” verdwijnt! Als je het gevoel hebt compleet in de shit te zitten en je belt je vader om raad, dan is toch wel het minste dat je mag verwachten dat hij uit z’n luie stoel komt en de telefoon beantwoordt. Maar juist in die situatie… Lekker stevig nummer met pittige drums, gitaar én ”Johnnie Walker”… Forefathers moet eigenlijk een hele lange keten vormen van generatie op generatie maar wat nu als je vader niet van plan was, of niet in staat was zijn schakeltje in die ketting vast te maken zodat ook zijn zoon kon aanhaken. Ja, ja.
Off The Rails, zwaar aangezet met drums en gitaar, houdt Liam het niet uit en is bang Off The Rails te geraken. Alles komt voorbij, zelfs een preacher man die zich ook dronken drinkt. Waar kun je dan houvast vinden. Liam schreeuwt het uit in een herhalend “I’m going down, down, down!” Ja, daar zit je dan een recensie te schrijven op je 73-jarige leeftijd, nog steeds idolaat van muziek en broodnuchter omdat je al die “problemen” in meer of mindere mate zelf of van nabij hebt meegemaakt en kijk nou eens: Inderdaad, ik schrijf met het allergrootste plezier recensies voor Bluestownmusic.nl en ja, het is nooit zo donker of het wordt wel weer licht, maar, wat heb je aan
die wijsheid van een ouder iemand als je jong bent en de waarheid achter die redenering nog helemaal moet gaan ontdekken en zelf pertinent het idee hebt Off The Rails te gaan! En niet iedereen kent Bluestownmusic.nl waar zoveel moois op staat dat je in staat stelt níet Off The Rails te raken!!!
Zwaar zagende gitaar met donkere dompende drums in Trouble. Heb ik net een handreiking proberen te geven voor houvast, zit onze Liam bij de duivel op z’n schouder en klinkt het bijna triomfantelijk “I’m looking for Trouble” Ja, wat zeg me daar van? Krom jong. Alsof er nog geen problemen genoeg zijn, ga je ze ook nog even zelf maken. Een van plezier scheurende en jankende gitaar maakt het “plezier” nog groter! En ook de tegenstelling tussen dit en het vorige nummer geven precies weer in wat voor een helse verwarring je als jongvolwassene kunt zitten…Maar ja, Liam is een man en je weet wat ze van mannen zeggen. Weet je het niet? Komt ie: Mannen máken problemen, vrouwen lossen ze op! Zo, dat dat ook maar even gezegd is heren!
Nog meer diabolica? Devil To Pay. Is er ergens een brandje, dan gooi je nog een beetje olie op de golven. Nee, die Liam komt er wel. Of niet dan? Herhalend “It’s the Devil To Pay!” In het verleden heeft hij al eens een single uitgebracht onder de titel Dipped In Bleach. Bij voorbaat al niet een titel waar je iets positiefs van mag verwachten, dus met angst en beven gaan we luisteren naar Dipped In Bleach. Verdovende middelen, die hadden we nog niet voorbij zien komen. Daar kun je op verschillende manier mee om gaan óf het liefst natuurlijk helemaal niet! Maar ja, na de eerste keer dat fijne verdoofde moment, komt de ellende van de situatie die je er toe bracht zo’n “middeltje” tot je te nemen, spijkerhard terug. Ja maar wacht eens even. Nadat dat je “snuifje” of dat pilletje genomen had, voelde ik me daarna in ieder geval een tijdje veel beter, dus… En voor je het weet zit je in vicieuze cirkel van gewenning en herhaling en om dan nog met beide voetjes weer op de grond te komen, da’s verrekte lastig. Meestal is hulp onontbeerlijk en ik hoop van harte dat die hulp op tijd komt, als was het maar omdat je nog zó jong bent, je het hele leven nog voor je hebt en áls je deze shit overwonnen hebt, dat dan het leven er heel anders uit ziet. Kom op! Heel afgezaagd: Je kunt het! En dus niet langer Dipped In Bleach!
Everything I Had: Het gaat onvoorstelbaar snel. Gregg Allman, als ervaringsdeskundige schreef daar een pijnlijk precies nummer over: High Cost Of Low Living. Laat die titel maar even goed tot je doordringen! Die simpele vier woorden vertellen het héle verhaal!!! En beiden bezingen het aan de hand van whiskey. Geen verdere toelichting nodig dan de vaststelling hoe snel je alles kwijt raakt, Everything I Had.
Een beetje geheimzinnige “native” drum opent Sweet Like over het gegeven dat zijn vriendin zo Sweet Like is, zijn “forbidden fruit”… Met haar hulp lukt het misschien wel “to say my demons goodbye”, met een wel heel stevige instrumentatie om de strijd aan te geven waarin je je dan bevindt. Falling In Love With You. “You fooled me”, niets bleek te zijn wat ik dacht dat het was… “You were lyin’ through your teeth”. Het was allemaal “too good to be true”. Maar ja hij kan er ook niets aan doen to Falling In Love With You. Aan het eind van de opname is Liam tevreden over het nummer: “That was good, that was really good!” Ben ik het mee eens.
Een probleem van een hele andere orde wordt bezongen in Landslide Over The Highway. Een aardverschuiving kan er ook nog wel bij, zij het dat het overdrachtelijk bedoeld is. Strakke drums in deze beschrijving van zichzelf als een Landslide Over The Highway met een doorjammerende gitaar.
In Greyhound Bus Blues levert Molly Tuttle haar bijdrage in deze eenvoudig voortkabbelende countryroad-song. Lekker snel, mooie aanvulling op elkaar. Zowaar word je hier vrolijk van. Top. Nog meer “hulp van buiten”: Houndmouth doet mee op Devil In Disguise, een langzame country blues, veel slide, traag zeurende keyboards. “I’m so tired of feeling awful, are they wrong or are they right?” – “I met the devil eye to eye.” – “Are they spittin’ all the lies?” “Am I a good man or am I a Devil In Disguise?” “Am I capable of changing or am I bound by my mistakes?” Om na al die tegenstellingen en vragen te eindigen met de vraag waarop maar geen antwoord op komt: “Am I a good man or am I a Devil In Disguise?”
Naar het schijnt krijg je in Amerika als je 18 bent geworden van de dominee een wapen voor je verjaardag…Stick To Your Guns! Een langzaam nummer, een rustige blues met bijna 5 minuten het langste nummer op dit album. Op pad, onderweg, een motel, een gevecht, maak fouten, maar heb geen spijt van wat je hebt gedaan. Laat iedereen maar kletsen, Stick To Your Guns. Om te vervolgen met het volgende verhaal bij een alleenstaande moeder met kinderen om ook daar de conclusie aan te verbinden, uiteindelijk te Stick To Your Guns, met een machtige gitaarsolo. “Sometimes you gotta run, but speak for yourself and Stick To Your Guns.
Een lange fiddle als intro tot Man Of The North, de titelsong van dit album. Lekkere Americana. Wat er ook gebeurt “you’ll never break a Man Of The North”. En de fiddle die lekker doorgaat, samen met een lekker ritme op de drums. “You’ll never break a Man Of The North!”
Het album sluit af met Paul Revere, nee niet van Paul Revere & the Raiders. Nee, het is 18 april 1775 en het is de Onafhankelijkheids-oorlog van de Amerikanen tegen de Engelse overheersers. Er staat een uitgebreid verhaal over op Wikipedia maar ik vat dat hier samen als dat Paul Revere in staat was de opstandige troepen op tijd te waarschuwen voor de naderende Engelsen. Deze Paul Revere was van beroep zilversmid en “amateur-tandarts” die echter redelijk bezeten was van het idee dat er een soort systeem moest komen om inlichtingen te verzamelen over de vijandige troepen die, in dit geval, in de buurt van Boston gelegerd waren. Zo werd er een signaal bedacht dat als de koster van de kerk twee lampen ophing in de kerktoren dat dan de bevolking wist dat dat betekende dat de Engelsen onderweg waren. En over die Paul Revere zingt Liam in Paul Revere! Een mooie beschrijving van het gebeurde, zonder opsmuk en gewoon doen wat je voelt dat nodig is, the legend of Paul Revere! Lekkere melodie, stevige drums, mooi verhalend gezongen. Er bestaat ook een nummer van Johnny Cash Paul Revere over deze gebeurtenis. En om de cirkel helemaal rond te maken vindt de naam van de Paul Revere & the Raiders zijn oorsprong ook nog eens in “The legend of Paul Revere”, terwijl de leider van die band écht Paul Revere heette. Hun grootste hit Indian Reservation (The Lament Of The Cherokee Reservation Indian).
En met deze geschiedenisles zit het album er op. Het oordeel? Het is nog niet eerder voorgekomen dat ik twee dagen nodig had om één recensie te schrijven. Halverwege het album was ik óp, bekaf. Het is absoluut zware kost en de grootste vergissing die ten aanzien van dit album gemaakt kan worden is het te beoordelen als
één van de vele albums zoals ze bijna dagelijks verschijnen. Dit album is anders. Dit album is een dagboek en dit dagboek is nu openbaar gemaakt in de vorm van een muziekalbum. Dat dagboek vertelt ons over zo ongeveer álles wat er in het leven van een jongvolwassene “voorbij” komt. Alle onzekerheden, alle twijfels, de shit, de rotzooi, alleen al zo’n eerste nummer If I Were My Father, dat hakt er toch gelijk al heftig in en zal voor velen een pijnlijke overeenkomst met hun eigen leven vertonen.
Hoeveel een-ouder-gezinnen zijn er vooral in onze tijd wel niet! En ja, dat doet pijn. Dat is het leven. Het leven = blues! Het leven begint met het eenvoudigste tafereeltje dat je iemand onverwacht ziet vallen. Je weet je geen betere houding (..) te geven dan in de lach te schieten, degene die gevallen is, ziet dat en schiet meestal ook onschuldig in de lach, jullie kijken elkaar begrijpend aan en dát simpele voorval alleen al verbindt én de pijn van degene die gevallen is voelt al een stuk minder aan.
Thát’s life!
En zo hebben we hier een verzameling van 16 in principe hele dagelijkse verhaaltjes. Ik heb er ook bewust van afgezien bijna overal elk nummer apart een oordeel te geven. Het gaat om de teksten, de verhalen, de loop van het leven waar iedereen zijn pijn en teleurstellingen uit kan herkennen en daar hopelijk sterker uit is voortkomen, met butsen en met krassen. Zeker! Zónder zou ook maar saai zijn!
Daarom: Is dit album goed? Nee, dit album is hartstikke goed! Kun je of moet je dit album even lekker gezellig opzetten, zo even tussen de dagelijkse beslommeringen door? Nee, ik zou het niet doen. Maar ben je ergens tegen aan gelopen waar je niet direct een antwoord of een oplossing voor hebt, dan kan dit album je misschien helpen dat wel te doen. Ik hoop ook dat mijn relativerende woorden daar een aanvulling mogen zijn!
Vroeger hanteerde men het spreekwoord: “Het leven is een kinderhemd, kort en bescheten”. Nou, kort is het – gelukkig – al lang niet meer maar daarom is het af en toe niet minder bescheten!!! Raak je toch depri van dit album, luister dan gewoon nog een keer naar het album van Jon Hines – Memphis Sun! Wie daar niet vrolijk van wordt is niet te redden…
Goed, in al die broodnodige duisternis om daarna de zon weer te zien schijnen heb ik toch een favoriet op dit album en dat is If I Were My Father. En voor de goede orde… mijn vader “was” er wel… Na het beluisteren begrijp ik volledig waarom Dipped In Bleach vooral viraal zo’n hit was. Lekker op jezelf, oortjes in of op! Ik zie dat tafereel wel voor me…
Tracks:
01. If I Were My Father
02. Believer
03. Forefathers
04. Off The Rails
05. Trouble
06. Devil To Pay
07. Dipped In Bleach
08. Everything I Had
09. Sweet Like
10. Falling In Love With You
11. Landslide Over The Highway
12. Greyhound Bus Blues
13. Devil In Disguise
14. Stick To Your Guns
15. Man Of The North
16. Paul Revere
Website: https://liamstjohn.com/