Review: La Ratte – Triptyque de La Ratte
La Ratte – Triptyque de La Ratte
Format: CD – Digital / Label: For The Road Records
Release: 2025
Tekst: Pascal Wilhelm
‘Triptyque de la Ratte’ is een drieluik van EP’s die La Ratte, de band rond zanger/gitarist Harm van Essen uiteindelijk als één album uitbrengt. Samen met Jochem Jorissen op drums en Nikolas Karolewicz op basgitaar en contrabas vormt La Ratte de huidige voorhoede van de progressieve rootsmuziek in Nederland, een rol die eerder, in mijn ogen, door een band als T-99 werd ingevuld. De band put uit een vaatje van Texasblues, hypnotiserende Mississippi Hill Countryblues en Louisiana Swamp. Sfeer, groove en hypnose kenmerkt hun muziek. Opgenomen in de Natural Records studio van Bo Brocken en bijgestaan door Greg Izor (mondharmonica), “Guitar” Ray Nijenhuis, Jan Hidding (zang) en Louie the Honk (saxofoon) is dit 16 nummers tellende werk een waardige opvolger van La Ratte’s eersteling ‘Astray‘ (2023).
Zonder Jochem en Nikolas tekort te doen is Harm van Essen een bijzonder talent. Op jonge leeftijd op sleeptouw genomen door Mike Donkers en later onder de hoede van Thomas Touissant gekomen is Harm op dit moment een vaste waarde aan het Nederlandse bluesfirmament. Maandelijks maakt hij deel uit van de huisband van het succesvolle concept Blues@TheFactory in de Gelderlandfabriek in Culemborg en Nixenmeer in Enschede alwaar hij al een keur aan bluesartiesten uit binnen- en buitenland heeft begeleid. Naast La Ratte is hij ingelijfd bij The Blues Kings die met hun recente plaat ‘Say Hi’ na 16 jaar een hit scoren (zie elders op dit platform voor de recensie). Harm staat bekend om zijn gebruik van vintage gitaren (onder andere een schitterende Silvertone Espanada) en dito sound. La Ratte is een aardappelsoort, een verwijzing naar hun roots en misschien ook wel Harm’s andere beroep van kok. Het schijnt dat je ergens in Brummen geweldig kunt eten.
Tijd om eens met de man te praten, bijvoorbeeld over de manier waarop nummers van La Ratte tot stand komen.
“Ik heb mijn hele telefoon vol met song ideeën, gewoon korte dingen, een riff of een hook. Als ik een dag vrij heb geef ik mezelf de opdracht om er een heel nummer van te maken en helemaal op te nemen, zo werk ik demo’s uit. Die stuur ik dan door naar Jochem en Nikolas. Bij soundchecks proberen we ze en werken we ze dan live verder uit.”
En de teksten, waar haal je je inspiratie vandaan?
“Vaak als ik begin aan een tekst betekent het niet zo veel, ik zoek gewoon zinnen die mooi op de melodie passen. Als ik halverwege ben geef ik er pas echt betekenis aan. Meestal worden het toch een soort liefdesliedjes of heartbreak songs. Bij Ain’t No Fun had ik die turnaround al; “It ain’t no fun, when you’re not around”. Omdat dat weer gedoemd was een love song te worden, heb ik er toen van gemaakt dat je het niet leuk kan hebben zonder alcohol. Wel met een cynische ondertoon, wat mijn teksten vaak hebben.”
Vertel eens over het opnameproces?
“Ondanks wat tegenslagen ging het snel en soepel en stond de basis er in twee en een halve dag op. Overdubs hebben we later gedaan. We wilden zo veel mogelijk een live sound op het album krijgen, allemaal in dezelfde ruimte. Toch moeilijker dan je denkt, soms vertaald wat je live doet namelijk niet lekker naar de studio. Verder minder geëxperimenteerd met sound dan het eerste album, ‘Triptyque’ klinkt eerlijker. Verder was het mooiste moment dat we een shaker sound aan het zoeken waren voor Hole in My Head en dat niks lekker werkte, totdat Jochem een pak pure hagelslag van tafel pakte. Beste shaker sound die je kan krijgen!”
Wat te zeggen over de muziek op dit nieuwe album? Op het eerste nummer Ain’t No Fun valt Harm’s tremolo gitaar sound op die het nummer een heerlijk swampy sound geeft. Hole In My Head valt op door de verschillende gitaarpartijen die om elkaar heen strengelen. Het outro laat horen hoe de band graag live speelt: hypnotiserend en groove-gericht. Op Ragtime Punk horen we hoe mooi Jochem en Nicolas Harm ondersteunen. Het chromatische loopje in deze boogie is aanstekelijk. Via het met slide gespeelde Part Time Lover komen we bij When I’m Down waar Greg Izor het nummer lachend inluidt en verder van harmonicaspel voorziet. Dit is een zeer dansbare hit, niet in de laatste plaats door Nicolas’ funky bas. Rushing is een rechttoe-rechtaan nummer met een Blues Hammer wat lekker opschiet, maar verder niet zoveel toevoegt. Walkin’ At Night werd geschreven samen met Steven van der Nat (Little Steve and the Big Beat) en is een onvervalste blues ballad in La Ratte stijl met verwijzingen naar The Black Keys. Veel soul hier. Bij het jump nummer Look At The Clock had ik gewild dat Harm’s zang het nummer meer zou “meesleuren.” Zijn zang zit veelal wat in de mix, maar mag echt gehoord worden. Met My Poor Heart zijn we weer terug in Mississippi bij R.L. Burnside. In dezelfde lijn: Come On In, met een behoorlijke snuf North Mississippi All Stars. Op instrumental South Austin Roadcase laat Greg Izor van zich horen op de harmonica en horen we dat Harm goed thuis is in old schoolslidewerk. Op Show Me wordt duidelijk dat Harm een soulvolle stem heeft die, zoals ik eerder schreef, echt gehoord mag worden. Meet Me In The City heeft een lekkere hook en laat weer horen dat Jochem en Nikolas onmisbaar zijn in de La Ratte sound. Op Nice Guy opent Harm met akoestische gitaar en zang en laat hij een andere kant van zijn talent zien: die van troubadour. She Don’t Dance is wederom een two-beat, hiervan zijn er meerdere te horen op het album. Afsluiter God Knows ten slotte eindigt als een trein die langzaam tot stilstand komt.
La Ratte heeft een uniek geluid door het bijzondere spel van Harm en de manier waarop zijn gitaarpartijen zijn gelaagd in de eindmix. Hier heeft Bo Brocken mooi werk verricht. ‘Triptyque de La Ratte’ is een sfeervol album met When I’m Down, Walking At Night en Nice Guy als bescheiden hoogtepunten. Op Triptyque miste ik wel de variatie die hun eerste album ‘Ashtray’ wel kent, maar wie ze recent live heeft meegemaakt snapt de keuze voor het songmateriaal op ‘Triptyque’.
Op het Utrecht Bluesfestival in maart 2025 speelde de band in de foyer en liet daar een verpletterende indruk achter. Harm was on fire zoals dat heet en ik vond het opvallend dat jonge mensen enthousiast op La Ratte’s muziek reageerden. Zou de blues dan toch gaan verjongen in Nederland? Aan La Ratte zal het niet liggen.
Website: https://www.facebook.com/laratteband
