Review: Koko Taylor – Crown Jewels
Koko Taylor – Crown Jewels
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Alligator Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Koko Taylor, geboren als Cora Walton en inmiddels bijna 97 jaar kreeg in haar carrière de eretitel ”Queen of the Chicago blues”. De koosnaam Koko heeft ze te danken aan haar voorliefde voor chocolade. De titel van haar nieuwste album, een verzamelalbum, geeft een mooi overzicht van haar “kroonjuwelen”, oftewel een “Best of”- verzameling. Uitgebracht op het fameuze Alligator Records label.
Hoewel de nummers uit verschillende tijden afkomstig zijn, spelen op meerdere nummers een aantal grootheden mee, zoals met name Buddy Guy op gitaar (en vocals op Born Under A Bad Sign) en Pinetop Perkins op piano. Voor dit album zijn alle tracks geremasterd door Collin Jordan waardoor de verschillen in de sfeer tijdens opnamedatums nauwelijks te merken zijn.
Het album opent met Wang Dang Doodle, een nummer dat we in Nederland natuurlijk vooral kennen als een grote hit van onze eigen Livin Blues. Bij Koko Taylor heeft het nummer een meer traditionele bluesuitvoering, compleet met de nodige vocale uithalen. Verrassend fris zijn de saxbreak en de speelse gitaarlicks. Mother Nature is een absoluut tijdloos nummer. Sterke gitaarpartij van Buddy Guy en de swingende harmonica doet de rest. Een echte stamper! You Can Have My Husband (But Don’t Mess With My Man), een onderwerp zoals je vaak tegenkomt in de blues. Ook grappig dat in de blues met “man” meestal niet de echtgenoot wordt bedoeld… Lekker up tempo. Zoals vaker bij artiesten “lenen” ze uit elkaars repertoire want eerder was dit nummer ook al een hit voor Irma Thomas.
Born Under A Bad Sign met Buddy Guy op gitaar én vocals en geschreven door Booker T. Jones en William Bell en ook al een hit geweest voor Albert King. Voor wie niet trouwens? Koko stelt hier een uitdagende vraag aan Buddy Guy: “Can you play the blues?”. Nou, wat dacht je… I’m A woman, geschreven door Koko zelf maar uiteraard zwaar leunend op ” van Bo Diddley uit de jaren 50 en daarmee ook een klassieke bluescompositie. Ook de traditionele harmonica is sterk van de partij.
Voodoo Woman. Je ziet Koko voor je met grote breinaalden en poppen om een vloek af te roepen over iemand die haar besodemieterd heeft. Het nummer is ook meer verhalend waardoor ze meer pratend zingt dan voluit zingt en dat past precies bij dit nummer. In recentere jaren is dit nummer ook opgenomen door Susan
Tedeschi. Uiteraard mag I’d Rather Go Blind hier niet ontbreken. In Nederland een one hitwonder voor Chicken Shack en ook bekend door het optreden van de Tedeschi Trucks Band voor Obama. Hier betreft het een live-uitvoering en persoonlijk vind ik het een beetje storend als er tussen studio-opnames ineens een livenummer staat. Een livenummer heeft een hele andere sfeer en dat valt dan gelijk weer weg zodra het volgende studionummer komt. Ik ben een heel groot voorstander van livealbums (ook al zijn dan vaak de vocals van een mindere kwaliteit) waarbij je bij het beluisteren het gevoel krijgt dat je er zelf bij aanwezig bent (wat ook soms het geval is Flavium, Santana, Clapton, North Sea Jazz). Neemt niet weg dat dit een puike uitvoering is, met een messcherpe gitaarpartij en omver blazende vocals van Koko.
Can’t Let Go is een eigen nummer van Koko. Geweldig nummer met een instrumentatie à la Stax! En ook hier weer een lekkere gitaarbreak. Ja, écht goed. En wat er ook gebeurt: She won’t let you go! Hey Bartender bij ons ook bekend uit de film “Blues Brothers”. Een pingel-pingelpiano intro met diepe tenorsax. Mooie piano-break à la Jerry Lee Lewis en naar verhouding rustig gitaarwerk.
Ernestine. Weer een klassiek blues thema. Dit keer moet een zekere Ernestine de “man” van Koko met rust laten. Dreigend gezongen, dus als ik Ernestine was dan wist ik het wel. Come To Mama. Hier is goed te horen dat dit nummer uit een andere tijd komt, andere sfeer, andere productie. Dat is zoals gezegd wel vaker het probleem bij verzamelalbums. Maar goed, het nummer is onvervalst Koko Taylor, wel met een break zoals je die op haar andere nummers niet tegenkomt (opname van latere datum…?), heel erg Chic. Hartstikke goed hoor, maar… anders.
Let The Good Times Roll. Wie heeft het niet op het repertoire staan? Vooral als afsluiter van concerten waar het podium dan vol staat met bandleden en guest musicians om in één grote jam het concert af te sluiten met Let The Good Times Roll. Koko kan dat ook bijna in haar eentje, slechts ondersteund door een stuwende sax en een rammelende gitaar. En wat ze zingt klopt: YOLO, dus: Let The Good Times Roll!
Natuurlijk, het blijft een verzamelalbum waaraan de bijna 97-jarige Koko Taylor geen enkele bijdrage zal hebben geleverd maar dat is ook niet nodig. Haar uitgebreide repertoire staat als een huis en de selectie daar uit samengesteld voor deze verzamelaar geeft een mooie bloemlezing van het krachtige werk van Koko Taylor. Voor iedereen die (nog) niets in huis heeft van haar, wel van dampende blues en vette soul houdt, is dit een prima startpunt om met haar kennis te maken.
Voor alle jarenlange fans van haar is het waarschijnlijk ook best te pruimen omdat een aantal van haar Crown Jewels bij elkaar op één album staan.
Ten overvloede:
De foto van Koko op de voorkant van de hoes maakt gelijk duidelijk wat je kunt verwachten: “sterke” vocalen, en dat is een understatement.
Tracks:
01. Wang Dang Doodle
02. Mother Nature
03. You Can Have My Husband
04. Born Under A Bad Sign
05. I’m A Woman
06. Voodoo Woman
07. I’d Rather Go Blind (Live)
08. Can’t Let Go
09. Hey Bartender
10. Ernestine
11. Come To Mama
12. Let The Good Times Roll