Review: Jon Nolan & Good Co. – Slow Cooker
Jon Nolan & Good Co. – Slow Cooker
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Strolling Bones Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Er gaat niets boven goed gezelschap. Of dat nu in je straat, in je dorp of stad is, of het nu de collega’s op je werk zijn, je familie, waar dan ook, als je je omringd weet door goed gezelschap gaat alles veel beter en makkelijker, je krijgt er positieve energie van. Ook een gewoon “goedendag” zeggen, gewoon een “hallo”, het tovert een glimlach op je gezicht, de ander ziet dat ook en beiden worden “gelukkiger”. Is dit softie-gewauwel, nee, zeker niet, als we eerlijk zijn weten we maar al te goed dat we het zelf ook heel erg prettig vinden als “de ander” aardig tegen ons doet, zeker als we het niet direct verwachten. Goed gezelschap doet er toe!
Jon Nolan weet dat ook, hij heeft zich omringd met fijne mensen, vakmensen, die samen met hem een heel fijn album hebben gemaakt: ‘Slow Cooker’. En omdat dat zo’n fijn stel muzikanten is, deelt hij de eer door z’n collega’s de credits te geven in de bandnaam Jon Nolan & Good Co.. In een studio in Newmarket kwam de Good Co. bij elkaar. Singer/songwriter Jon Nolan, de gitaristen Patrick Fitzgibbons en Zach Trebla, pedal steel guitarist Roland Nicol, bassist Geoff Taylor, drummer Rick Habib.
Op het album blijkt dat er hier en daar ook nog iemand op keyboards meedoet en zelfs is er sprake van niet nader genoemde background vocals, wel door de bandleden maar ook zeker door dames. Daar begonnen ze de door Jon geschreven nummers uit te werken en dat heeft dan geleid tot dit mooie album ‘Slow Cooker’.
Het album begint met Someone’s In The Driveway, gelijk gitaar en pedal steel die Jon herinneren aan een oude, doodzieke man die tijdig z’n platenverzameling van de hand wilde doen zodat z’n vrouw er na zijn overlijden niet mee opgezadeld zat. De platen zagen er niet uit, krassen, hoezen beschadigd, enz., dus wat doe je dan, zegt niets, blijft in de plooi en laat de gitaar uitgebreid soleren. Een fantastisch, “verdrietig” nummer en toch overheerst het mooie er in! Top! On My Own, een beetje Tom Petty, waarin een vriendin suggereert dat “I guess I’m On My Own?”, een mooi doorpingelende keyboards, stevig eindigend. Heldere gitaarklanken met ritme houdende drums leiden het rustige Sea Glass in. Mooi gedragen gezongen door Jon, contact aan het strand, uitkijkend over de oceaan en tekstueel mooi bedacht dat je wordt geleefd door de getijden. Heel mooi subtiel, zacht eindigend.
Sterke gitaaropening in Frozen Man, vertelt het verhaal van iemand uit de omgeving van Nolan, iemand die door niemand wordt gezien, zoals er zoveel zijn die niet door ons gezien worden, we lopen quasi onverschillig voorbij, terwijl, zoals ik in de inleiding al schreef, de wereld zoveel leuker zou worden als we juist de mensen die we niet zien gewoon eens “Hallo” zouden zeggen. Ik draai meestal alles andersom: Waarom zouden we het niet doen? Sterk gitaarnummer!
Hidden Glances waarin beloften die we in het verleden elkaar hebben gedaan, langzaam vervagen. Niets aan toe te voegen want de boodschap is duidelijk. Mooi vlot nummer, mooi gezongen, een beetje in de stijl van Iain Matthews, ook al zijn het verschillende stemmen. Strakke drums! Nog een lekker snel nummer A Bird That Sings, harmony singing, drums, bass en gitaar en hier en daar een ondersteunende pedal steel. Een mooi compleet nummer waarin je op zoek bent naar vrienden die je kunnen adviseren maar dat is “hard to find”. Het komt er na een aantal overpeinzingen op neer dat “love is A Bird That Sings. Misschien wel een trouw roodborstje? Want als die zich thuis voelt in je tuin, blijft ie komen!
Mad At Me, tranen en nog eens tranen. Dom werk omdat ik vooral Mad At Me ben. Ook weer de pedal steel, wat een heerlijk instrument is dat toch, zo lang het niet te veel en te nadrukkelijk aanwezig is, want anders ontstaat het gevaar van een heel zoetsappig country-deuntje… Nou, duidelijk, als je weet dat je Mad At Me bent, kun je er dus ook zelf iets aan doen. Succes! Redelijk psychedelisch begint Dust, Sweat And Blood, zware jaren 70 gitaar, lekker jengelend, je zou bijna aan Dylan gaan denken.
Mooi nummer waarin Jon zich afvraagt wat er eigenlijk allemaal mis is gegaan terwijl alles toch zo goed ging… Vrienden kwijt geraakt, enzovoort, dat soort dingen. Zoals in de meeste nummers op dit album een heerlijke strakke drum zonder te overheersen. Het advies luidt hier: Take your Dust, Sweat And Blood. Go for it!
Een beetje een raga aan het begin van Echoes Of Borderline, een rustiger orkestratie, meerstemmig gezongen. Mooi uitgewerkt nummer met veel verschillende gitaarklanken, het geheel eindigt ook weer raga-achtig. Niet zeuren, there’s no way back en daar kan ik wel wat mee!
Dat het laatste nummer op dit album Goodbye For Now heet, zal dan geen toeval zijn om dit nummer als laatste op de plaat te zetten, want inderdaad, hierna is het Goodbye For Now. De haan kraait! Akoestisch, mooi gezongen met hoge background vocals, waarin het duidelijk is dat er afscheid genomen moet worden, hopen dat er een aantal nieuwe vrienden gemaakt zijn met de songs op deze ‘Slow Cooker’. Goodbye For Now and see you again, life is a Slow Cooker, Goodbye For Now and see you again.
Wat een plaat! Het is alsof je elkaar al járen kent, hij staat ook echt met z’n maten bij jou in de kamer te zingen en spelen! Wat een plaat! Geweldig verzorgd, fantastisch gezongen, gezellig, teksten doen er toe, enzovoort.
Dit album kán ik alleen maar meer dan van harte aanbevelen!!!
Tracks:
01. Someone’s In The Driveway
02. On My Own
03. Sea Glass
04. Frozen Man
05. Hidden Glances
06. A Bird That Sings
07. Mad At Me
08. Dust, Sweat And Blood
09. Echoes Of Borderline
10. Goodbye For Now
Website: https://jonnolan.net/home