Review: Jason Isbell And The 400 Unit – Live From The Ryman Vol. 2
Jason Isbell And The 400 Unit – Live From The Ryman Vol. 2
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Southeastern Records
Release: 2024
Tekst: Henk Hekkelman
De Magie van Jason Isbell en The 400 Unit
Jason Isbell is tegenwoordig een instituut, een grootheid in het Amerikaanse muzikale landschap. Met zijn band The 400 Unit brengt hij niet alleen albums uit van uitzonderlijke kwaliteit, maar hij weet ook een liveshow neer te zetten die iedere bezoeker raakt tot op het bot. Zijn nieuwste livealbum, ‘Live From The Ryman Vol. 2’, biedt luisteraars de kans om die ervaring mee te maken. Het Ryman Auditorium in Nashville, een plek vol muzikale geschiedenis, fungeert hier als het ideale podium voor een collectie die de kracht en kwetsbaarheid van Isbell’s muziek blootlegt.
Isbell koos voor een andere aanpak bij de productie van zijn recente studioalbum ‘Weathervanes’ (2023). Waar hij in eerdere albums werkte met de beroemde producer Dave Cobb, besloot hij dit keer zelf de touwtjes in handen te nemen. Het doel? Een plaat die net zo intens en rauw klinkt als zijn liveshows. En dat doel heeft hij bereikt, want ‘Weathervanes’ zit vol meeslepende gitaarsolo’s en dynamische wendingen die de energie van het podium vangen. Maar hoe vertaal je die intensiteit naar een livesetting zonder in te boeten op authenticiteit? ‘Live From The Ryman Vol. 2’ geeft het antwoord.
De opnames, gemaakt tijdens een reeks uitverkochte shows, brengen een geweldige mix van oudere en nieuwe nummers, met hoogtepunten als Strawberry Woman, Miles, en de hartverscheurende cover van Tom Petty’s Room At The Top. Dit album is geen gewone registratie van een liveshow; het is een reis door Isbells muzikale wereld waarin hij zijn eigen helden eert, zoals Petty, maar vooral zichzelf als artiest opnieuw definieert.
Het album bevat 15 liveversies van nummers van de laatste twee door critici geprezen, bekroonde studioalbums van de band – ‘Reunions’ (2020) en ‘Weathervanes’ (2023), die ons al vroeg door nummers als King Of Oklahoma leiden, een krachtig nummer dat Isbells vertelvaardigheden laat horen.
Het iconische Ryman Theatre Het Ryman Auditorium in Nashville is met 2.362 zitplaatsen een soort van heilige tempel voor muzikanten. In Nederland hebben we Carré dat tot de verbeelding spreekt, in Londen is er de Royal Albert Hall en in Nashville het Ryman. Het leven lacht de 45-jarige Isbell al jaren toe maar er zijn tijden geweest dat het leven een dagelijks gevecht voor hem was. Hij begon zijn carrière als lid van de Drive By Truckers, raakte verslaafd en werd vriendelijk verzocht de band te verlaten. Een gevecht met zichzelf volgde en de in Alabama geboren Isbell is al jaren nuchter, vader en gelukkig getrouwd met Amanda Shires die naast een solocarrière ook deel uitmaakt van The 400 Unit.
Op Strawberry Woman laat de band hun ingetogen kant zien. Het nummer krijgt hier de “akoestische Ryman-behandeling” met een warme accordeon en subtiele percussie. De veelzijdigheid van The 400 Unit komt hier optimaal tot zijn recht: waar ze op het ene moment een stadion platspelen, weten ze op andere momenten intiem en kwetsbaar te klinken.
Met Last Song I Will Write, een oud nummer dat voor de pandemie live werd gespeeld, neemt Isbell ons terug naar de begintijd van de band. Het nummer, waarin Amanda Shires een prominente rol speelt, krijgt hier een lading die door hun recente scheiding extra intens aanvoelt. Dit is het soort muzikaal moment dat je als toeschouwer stil achterlaat, een herinnering aan de impact die muziek op persoonlijke relaties kan hebben.
Het absolute hoogtepunt is Room At The Top, een eerbetoon aan Tom Petty. Isbell’s versie van dit aangrijpende nummer, dat Petty schreef toen zijn huwelijk strandde, voelt rauw en oprecht. Shires’ vioolspel voegt een melancholische ondertoon toe die het nummer alleen maar sterker maakt. “Van al zijn nummers denk ik dat dit mijn favoriet is,” zegt Isbell aan het eind, een statement dat de liefde en het respect voor Petty duidelijk maakt.
When We Were Close is een ander opvallend nummer, dat de bitterzoete nostalgie van eerdere relaties vastlegt. De spookachtige melodie en suggestieve teksten van het nummer worden tot leven gebracht door de dynamische uitvoering van de band. Amanda Shires’ vioolspel voegt een laag melancholische schoonheid toe, terwijl haar harmonieën met Isbell een gevoel van intimiteit en verbondenheid creëren.
Het afsluitende nummer van het album, This Ain’t It, is een negen minuten durend epos dat luisteraars meeneemt op een emotionele reis. Het nummer bouwt zich langzaam op, met Isbells soulvolle vocalen en de ingewikkelde instrumentatie van de band die een gevoel van spanning en bevrijding creëren. De uitgebreide instrumentale secties laten de kwaliteiten van de band zien, waarbij elk lid bijdraagt aan het krachtige hoogtepunt van het nummer. Het is een passend einde van een album dat zowel diep persoonlijk als universeel herkenbaar is.
Het is een must-listen voor elke Americana-fan en laat het hoogtepunt zien van een van de grootste hits aller tijden in het genre.
Tracks:
01. Save the World
02. King of Oklahoma
03. Only Children
04. Overseas
05. Dreamsicle
06. Running with Our Eyes Closed
07. Middle of the Morning
08. Last Song I Will Write
09. Strawberry Woman
10. Cast Iron Skillet
11. Miles
12. River
13. When We Were Close
14. Room at the Top
15.This Ain’t It
Line-up:
Jason Isbell – Vocals, Guitar
Derry deBorja – Keys
Chad Gamble – Vocals, Drums
Sadler Vaden – Vocals, Guitar
Anna Butterss – Vocals, Bass
Will Johnson – Vocals, Guitar, Drums, Gong
Jimbo Hart – Vocals, Bass
Amanda Shires – Vocals, Fiddle
Tyler Walker – Cowbell, Bongos
Website: https://www.jasonisbell.com/