Review: James McMurtry – The Black Dog And The Wandering Boy
James McMurtry – The Black Dog And The Wandering Boy
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: New West Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Zoals met wel meer artiesten staat ook James McMurtry bekend als een échte verhalenverteller. Met alleen de titel van dit album hoeft ons dat niet echt te verbazen! En zoals ook op zijn vorige albums zijn de verhalen vaak persoonlijk maar schuwt hij een politieke stekeligheid niet, zoals we dat ook goed kennen van Bruce Springsteen en Neil Young.
Wie doen er allemaal mee?
– James McMurtry – lead vocals, verschillende gitaren
– Tim Holt – electric guitar, background vocals en electric guitar (3)
– Cornbread – bass en electric guitar solo (6)
– Daren Hess – drums
– Betty Soo – background vocals (3, 4, 7, 9, 10), acoustic guitar, accordion en tambourine (7)
– Jim Brock – drums (10)
– Don Dixon – bass (7), trombone en slide guitar (2), tremolo guitar (9, 10) en hand- en spandiensten links en rechts
– Sarah Jarosz – harmony vocal, banjo (5)
– Pat MacDonald – harmonica en backing vocals (1) en harmonica (6)
– Curtis McMurtry – harmony vocal en banjo (4)
– Diana Burgess – cello (2, 3, 4, 5, 9)
– Sam Pankey – upright bass (4)
– Charlie Sexton – cum-bus (uitgesproken als jumbush) (8), de cümbüs is een Turks snaarinstrument
– Bukka Allen – organ (3, 9)
– Bonnie Whitmore – bass (7)
– Red Young – organ (7).
Een hele waslijst, dus over naar de realiteit van James McMurtry met ‘The Black Dog And The Wandering Boy’.
In het openingsnummer is James onderweg naar Laredo (Small Dark Something), op zoek naar een Small Dark Something. Een lekker vlot begin met jankende gitaren, een typisch “road”-nummer. Motels e.d., “We shot dope ‘till the money runs out”, oftewel waarom ook niet gelijk vrolijk beginnen…? South Texas Lawman, gebaseerd op een gedicht van T.D. Hobart, hier op muziek gezet door James McMurtry. De South Texas Lawman, al- tijd onderweg op z’n paard om “iedereen” daar te brengen waar hij
hoort, als je begrijpt wat ik bedoel. Een rustig voortkabbelende melodie dat perfect de onverstoorbare rust weergeeft waarmee de South Texas Lawman zijn werk doet.
Een enkel gitaar-solootje hier en daar zorgen voor een inderdaad voortkabbelende melodie, met aan het eind een beetje gekras op de gitaar. Eigenlijk een pure country in de stijl van Johnny Cash.
Een stuk opgewekter begint The Color Of Night dat slechts verhaalt over een gloeilamp van 60 Watt…! Hij ligt op een winkelvloer, denkt dat hij donderslagen hoort in de
verte maar wat hij hoort is zijn eigen hart bonzen en hij probeert alles wat er gebeurt tot iets zinnigs te verklaren. Wat ie wel weet is dat de vriendin die hij heeft te duur is voor z’n portemonnee en zo gaat het verder. Een volgens hem “soap opera” waarin hij denkt zowel the Devil als the Lord nodig te hebben!, wel vrolijk, met een mooie doordreinende keyboards, een gitaarsolo.
In Pinocchio In Vegas een verzameling leugenaars zoals we ze in ons leven allemaal wel eens tegen komen. Een rustig nummer, bijna folk en voor een groot deel akoestisch, met Curtis McMurtry (broer van James) op banjo die ook (mee)zingt als tweede stem. Ook in dit nummer veel verhalen die te rangschikken zijn onder de bedrieglijke noemer van “schone schijn”…
Annie, een hele mooie ballad, ook met harmony vocals én banjo, dit keer echter door Sarah Jarosz. Wat doet Annie in Nebraska? James is niet de enige die zich dat afvraagt. Een best wel vrolijke melodie door de banjo. In de titelsong The Black Dog And The Wandering Boy een autobiografisch verhaal. “The Black Dog And The Wandering Boy”, come around every night, the wandering boy never gets any older and the black dog doesn’t bite…”, zijn de woorden die McMurtry’s stiefmoeder hem toevertrouwde naar aanleiding van de vele hallucinaties van zijn dementerende vader. Dat horen we begeleidt door duistere keyboards en harmonica met een bijdrage van Cornbread op bas die ook de gitaar speelt in dit titelnummer. Een rustige melodie waarin de tekst belangrijker is dan de muziek! De black dog die op de hoes staat afgebeeld met een schets van de jonge James is trouwens een bouvier, het hondenras dat je een aantal jaren geleden heel veel zag in het straatbeeld maar tegenwoordig bijna niet meer…
Een mooi vlot gezongen nummer, een beetje zoals in het verleden McGuinness Flint met When I’m Dead And Gone, een one hit-wonder,
heeft als titel Back To Coeur d’Alene en alles wijst er op dat hij Back To Coeur d’Alene moet. Lekker rammelend. Gezellig. Voorspellende verbindingen in de familieverhalen over de relaties zoals ze herkenbaar zijn in Sons Of The Second Sons waarin het traditioneel een heel andere situatie is als je als “tweede zoon” geboren
wordt en niet als de “eerste”! Mooie diepe cello!
Sailing Away, eigenlijk een beetje meer van hetzelfde, genoeg trammelant aan de hand, dus is de oplossing Sailing Away. Een “navi” is best een gevoelig systeem en dat blijkt best lastig als James in de buurt van het Pentagon door verstoorde signalen voortdurend de verkeerde richting op gestuurd wordt, dus dan toch maar Sailing Away! Fijne diepe gitaarklanken!
Broken Freedom Song. Een lied over een soldaat, onderweg per trein waar hij ook de nachten in doorbrengt, hoe hij het haat om naar huis terug te gaan, gevochten te hebben in een oorlog die nooit de zijne was en zijn vooruitzichten waarvan hij overtuigd is dat ze niet al te rooskleurig zullen zijn. Een confrontatie met de werkelijkheid.
Zoete broodjes worden zelden gebakken…Een fijn nummer als afsluiting van dit mooie album van James McMurtry, met Betty Soo op acoustic guitar en vocals in Broken
Freedom Song van Kris Kristofferson die net voor de opnames voor dit album was overleden.
In de stem van James McMurtry hoor ik veel raakvlakken met de stem van Johnny Cash, kan ie niets aan doen, maar van Johnny Cash raak ik zelden geroerd van wat hij te vertellen heeft. En datzelfde heb ik ook bij dit album van James McMurtry. En begrijp me goed: Alles klopt, goede songs, goede verhalen, óók goed gezongen en met zeker een goede begeleiding met naar mijn smaak vooral te weinig oplichtende soli, van welk instrument dan ook. Soli verscherpen de attentiewaarde, mocht je “weggezakt” zijn dan ben je er weer helemaal bij. Dat mis ik toch wel want daardoor bestaat het gevaar dat er te weinig onderscheid is tussen de nummers en ik wil zeker niet zo ver gaan te zeggen dat het dan één grote brei van eensoortige nummers is geworden, maar ik kan geen frisse dingen ontdekken, nergens een sprankelende solo en als die er al een “béétje” is, komt het van de banjo en bij dat instrument kan dat gewoon niet anders, ook al speel je ‘m op de kop!
Dus, liefhebbers van James McMurtry zullen absoluut hun held in topvorm aantreffen op dit album en die mening wil ik uiteraard van harte respecteren en het is gewoon een goed album, maar…Voor mij als neutrale en objectieve recensent, die veel vergelijkingsmateriaal aan zijn oren krijgt, mis ik teveel om laaiend enthousiast te zijn over ‘The Black Dog And The Wandering Boy’ van James McMurtry.
Maar desondanks heb ik best wel een favoriet en dat is de titelsong The Black Dog And The Wandering Boy. Gewoon, omdat dat een sterk verhaal is, goed verwerkt en goed gezongen en een treffende verbinding met het échte leven van alle dag! En ook South Texas Lawman vind ik goed vanwege de onverstoorbare “draf” van de South Texas Lawman op z’n paard die ondanks dat trage tempo natuurlijk wel steeds linea recta op z’n doel af gaat!
Tracks:
01. Laredo (Small Dark Something)
02. South Texas Lawman
03. The Color of Night
04. Pinocchio in Vegas
05. Annie
06. The Black Dog and the Wandering Boy
07. Back to Coeur d’Alene
08. Sons of the Second Sons
09. Sailing Away
10. Broken Freedom Song
Website: https://www.jamesmcmurtry.com/