Review: Hollis Brown – In The Aftermath
Hollis Brown – In The Aftermath
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Mascot Label Group
Release: 2022
Tekst: Fons Delemarre
Hollis Brown (vernoemd naar een nummer van Bob Dylan) is een eigenwijze Amerikaanse rockband. In 2014 namen ze ‘Gets Loaded’ op, een eerbetoon aan ‘Loaded’ van de Velvet Underground. Dat beviel zó goed dat ze nu nummer twee van de (nog) niet bestaande serie ‘Hollis Brown presents….’ gemaakt hebben: ‘In The Aftermath’.
Het album is hun remake van ‘Aftermath’, het opzienbarende album van de Rolling Stones uit 1966. Wat in die tijd vooral opviel aan dat Stones-album, was de inkleuring van de muziek: geen Amerikaans getinte rhytm & blues, maar nogal terughoudende geproduceerde, zelf geschreven, muziek. Later, op ‘Beggar’s Banquet’ (1968), is dat pad overigens weer snel verlaten. Het lijkt erop dat Hollis Brown met hun versie van ‘Aftermath’ wil laten zien dat de Stones nummers van ‘Aftermath’ ook voldoende kwaliteit hebben voor een stevige make-over.
Living History Band
De manier waarop Hollis Brown de nummers van ‘Aftermath’ van een stevig bluespepertje voorziet, doet denken aan een vergelijkbaar album dat in 2018 verscheen. In de slipstream van het Stones bluesalbum ’Blue & Lonesome’ maakte de Living History Band, een vette Chicago bluesband met doorgewinterde sessiemuzikanten, toen een zwaar rockend bluesalbum met Stones nummers als Angie, Miss You en Out Of Control. Nummers die in de uitvoering van de Stones tamelijk ver uit de buurt van de ‘oude’ rhytm&blues-sound van de Stones lagen. Ook Let It Bleed, Doo Doo Doo Doo Doo (Heartbreaker) werden op ‘Chicago plays The Stones’ aan een fors bluesinfuus gelegd. Resultaat: een prachtig bluesalbum.
In The Aftermath
Op hun versie van ‘Aftermath’ doet Hollis Brown iets vergelijkbaars. Paint It Black schiet met opgejaagde drums meteen op topsnelheid uit de startblokken, onmiddellijk gevolgd door een voortjagende, zwaar rockende uitvoering van Stupid Girl. Natuurlijk, zanger Mike Montali is geen Mick Jagger, maar wél een lekker knauwende rocker. Overigens krijgen niet alle nummers een zwaar rock- of bluesjasje. Lady Jane is en blijft -ook in de uitvoering van Hollis Brown- een stemmige, typisch Britse, quasi folkballade. Maar in Under My Thumb, Doncha Bother Me, Think en Flight 505 is het weer rocken en jagen geblazen. High And Dry en I Am Waiting krijgen een semi-akoestische vertolking, vergelijkbaar met het geluid van CCR op ‘Willie and The Poor Boys’.
Slotnummer van ‘Aftermath’ is het langgerekte Going Home. De Stones rekten het op hun ‘Aftermath’ op tot 11’35”, Hollis Brown vond het na 7’08” terecht wel welletjes.
Geinig album, dat ‘In The Aftermath’, opgenomen in 24 uur, met weinig slaap en veel drank. Zonder noemenswaardige overdubs en vrijwel live in the studio.
Waarom? Hollis Brown: “It was a whirlwind recording session—we were on no sleep, and getting liquored up. You can definitely hear the looseness on that final track, ‘Going Home,’” singer-guitarist Mike Montali recalls, laughing. He continues: “We weren’t focused on cleanliness—we were after a feeling.”
Tracks:
01. Paint it Black
02. Stupid Girl
03. Lady Jane
04. Under My Thumb
05. Doncha Bother Me
06. Think
07. Flight 505
08. High and Dry
09. It’s Not Easy
10. I Am Waiting
11. Goin’ Home
Website: https://www.hollisbrown.com/