Review: Greg Nagy – Just A Little More Time
Greg Nagy – Just A Little More Time
Format: CD – Digital / Label: Independent
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Als je zóveel veren op je hoed gestoken krijgt, om het maar eens netjes te zeggen, als Greg Nagy, naar aanleiding van álle soloalbums die hij tot nu toe heeft uitgebracht dan moet je wel iets gepresteerd hebben. Lovende kritieken van Rolling Stone, van Down Beat, van All About Jazz en ga zo maar door. Logisch dan ook dat we meer dan gemiddeld benieuwd zijn naar zijn nieuwste product ‘Just A Little More Time’, het in eigen beheer uitgegeven album met daarop 11 nummers. Zoals helaas wel vaker tegenwoordig, vooral bij albums in eigen beheer uitgegeven, valt het niet mee om informatie te vinden over de artiesten die meespelen op het album, tenzij het natuurlijk helemaal een écht soloalbum is. Maar als, zoals in dit geval, de promotor van Greg in de States zelfs dát nog niet kan of wil bevestigen, tja… Wat ik dan wél als informatie bij elkaar gesprokkeld heb noem ik dan bij de afzonderlijke nummers.
Het album opent met de titelsong Just A Little More Time, een opener met blazers, keyboards en gitaar, een lekker midtempo begin. Fijne stem van Greg waarin hij ondersteund wordt door female background vocals vraagt om Just A Little More Time om haar duidelijk te te maken dat hij dé man is voor haar. Lekker nummer.
Een diepe sax, een hele diepe bariton sax en een melancholieke Greg die ons duidelijk maakt dat It Hurts To Love Someone who doesn’t love you. De piano jengelt lekker mee, de gitaar ver weg en hij kan op z’n kop gaan staan maar met een laatste uithaal blijft het bij It Hurts To Love Someone who doesn’t love you. Een lekkere trage stamper.
Een lekker ontspannen keyboards aan het begin van Breaking Me (But Making Me A Better Man), een van mijn favoriete onderwerpen. Hoe groot de tegenslag, de weerstand ook, je komt beter, rijper uit de strijd. “You’re in love with another man, the man you saw in me.” “How could I know it, you wouldn’t show it.” – “You’re Breaking Me (But Making Me A Better Man). Een rustig tempo, mooie gedubde stem, fijne gitaarsolo, redelijk neutraal riedeltje op keyboards en een juist “doffe” basis van drums en bas. Vind ik wel goed!
Between The Darkness And The Light, vaak maar een dun lijntje. “I’m breaking your heart, you’re breaking mine, sometimes we just can’t see Between The Darkness And The Light. Een hoekig nummer, hoort erbij maar het gevaar is groot dat het nummer dan nooit lekker gaat lopen. Net niet funky genoeg om áán te komen. Aan het eind van het nummer nog wanhopiger gezongen met een hele felle scheurende gitaarsolo Between The Darkness And The Light.
Met medewerking van gitarist Bob Murray beginnen we met keyboards aan Love Letter. Hij vraagt aanhoudend “Can you hear me, I’m singing you a Love Letter that I never wrote to you from a little white house on Woodward Avenue…” en dan krijgen we een fantastische gitaarsolo van Bob Murray. Een heel mooi gevonden tekst! Top!
In het volgende nummer My Buddy krijgt Greg hulp van Motor City Josh op gitaar, een meester op de slide. Veel keyboards, rammelende gitaar, lekker funky door het passende meppen van de drums, een kort en instrumentaal nummer. Gitaar ook een beetje als Steve Cropper bij Booker T. & the M.G.’s. Best wel lekker.
Een landerig begin met hele mooie keyboards en een hele simpele gitaar in Only Women Bleed. “He got the power, she got the need.” En zowel letterlijk als figuurlijk Only Women Bleed! Met female background vocals wijst Greg op het verschil tussen man en vrouw, een verschil waar de gemiddelde man niet of zeker te weinig bij stil staat, als hij er überhaupt al interesse voor op kan brengen. Mooi. Treffende tekst!
Lekker stampend ritme in Big City dat gelijk de jagende sfeer in de Big City weergeeft! Verwarrende geluiden door elkaar voor hetzelfde resultaat. Een dreigende “boze” bas en wanhopige zang met aan het eind wel een melodieuze en rustige wegstervende keyboards met een lekker gitaarriedeltje.
Het hele album kijk ik al uit naar de volgende twee nummers omdat ik benieuwd ben hoe Greg die gaat “doen”. Allereerst het tig keer gecoverde Rainy Night In Georgia van Tony Joe White, waarin een belangrijke bijdrage geleverd wordt door een perfect stel blazers en uiteraard kan dit nummer nooit goed worden uitgevoerd zonder een mooi meanderende keyboards. Lekker gezongen. Behalve van Joe Cocker die in staat was de cover beter te laten klinken dan het origineel, kom ik niet zo vaak een cover tegen waar ik gelukkig van wordt, maar dit is wel goed. Voldoende soul als basis voor dit nummer. Erg goed!
Sugaree van de Grateful Dead, de laatste jaren gelukkig vaak op de playlist op concerten van de Tedeschi Trucks Band, hier in een uitvoering door Greg Nagy waarin het puntige van de Dead ontbreekt, het wordt meer een “gewone” blues met toch nog een lekkere slide om iets van dat kristalheldere van de Dead te bereiken. Het nummer is min of meer in twee delen opgedeeld, na een ogenschijnlijk einde gaat het toch verder met Sugaree. Het origineel blijft “einsame Spitze”, TTB op 2 en dan wil ik Greg Nagy wel op 3 zetten want slecht was het zeker niet!
Waarom er aan het eind een live-nummer moet komen, of liever toegevoegd, moet worden, begrijp ik nooit zo goed. De samenhang tussen de nummers hiervoor die een sfeer hebben gecreëerd zet je met zo’n laatste live-nummer compleet op z’n kop… I’m In The Mood, bijna 10 minuten deze bluesklassieker, een beetje John Lee Hooker, uitbundige keyboards, rustige gitaar en bepaald niet overtuigend gezongen dat Greg I’m In The Mood for love is. Laat ik het strak zeggen: Van deze zang raakt niemand opgewonden, wel van het absoluut overtuigende spel op de keyboards, dáárvan slaat méér dan één vonk over!!! De gitaarsolo is hartstikke mooi maar ook weer te tam om de temperatuur te laten stijgen, hooguit aan het eind een beetje met ondersteuning van de keyboards. Tenslotte vertelt Greg ons nogmaals dat hij I’m In The Mood is en ondanks de herhalingen daarvan komt het nog steeds over als iemand die wil bewijzen dat hij in vuur en vlam staat maar niet verder komt dan hooguit een waakvlammetje!
Ik weet het, ik ben streng. Moet ook. Zeker in vergelijking met ál dat moois dat er onophoudelijk verschijnt. Dát en dat alleen geeft een totaalbeeld waarin een album zich soms verrassend weet te onderscheiden, of misschien net iets minder of zelfs zodanig dat jullie recensent er op geen enkele manier chocola van maken kan. Maar dat komt gelukkig heel weinig voor! Denk dus nu vooral niet dat ik het album ‘Just A Little More Time’ van Greg Nagy niet goed vind. Absoluut niet. Het is gewoon goed en lekker om naar te luisteren. Goed gezongen, mooie instrumentatie met hier en daar vocale hulp van anderen. Het klopt gewoon!
Mijn favorieten Love Letter, Only Women Bleed en Rainy Night In Georgia.
Tracks:
01. Just A Little More Time
02. It Hurts To Love Someone
03. Breaking Me (But Making Me A Better Man)
04. Between The Darkness And The Light
05. Love Letter
06. My Buddy
07. Only Women Bleed
08. Big City
09. Rainy Night In Georgia
10. Sugaree
11. I’m In The Mood (Live)
Website: https://gregnagy.com/