Review: Grant-Lee Phillips – In The Hour Of Dust
Grant-Lee Phillips – In The Hour of Dust
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Yep Roc Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Het verhaal van dit album begint lang geleden, toen Grant-Lee Phillips er van overtuigd was zijn heil te moeten zoeken in de kunst. Dus, toen hij op enig moment door een fraai museum in Pasadena liep, viel zijn ook op een schilderij ongeveer zoals op de voorkant van de hoes bij dit album staat afgebeeld. Een heel gewoon beeld, ikzelf dacht eerst dat het de duinen aan het strand van Burgh-Haamstede waren, had gekund, maar niet dus. De afbeelding op de hoes is door Grant-Lee zelf geschilderd en ik ga er gemakshalve maar even van uit dat de beste man nog nooit van Burgh-Haamstede heeft gehoord. Laat staan dat hij daar met z’n schildersezel in de duinen zou hebben gezeten!
Op z’n notebook zocht hij bijzonderheden op over het schilderij en de schilder. De titel van het schilderij vormden zoveel jaren later de inspiratie voor zijn nieuwste, 12e soloalbum ‘In The Hour Of Dust’ en gelukkig legt hij ook uit hoe dat zo zit. Het gaat om het moment dat de koeien van het land ’s avondsweer op stal moeten en door de regelmatige terugkeer van dat tafereel ontstaat er een uitgesleten zandpad, waarover dan de koeien het stof ervan doen opdwarrelen, op weg naar de stal. Ik vind dat ook altijd een mooi gezicht als dat onderweg ergensgebeurt.
Zo, en dan moet de muziek nog beginnen. Maar nog even geduld. Grant-Lee heeft steeds een sterk gevoel bij kunst, in zijn muziek vooral tot uiting komend in het schetsen van sfeerbeelden. Sfeerbeelden met een verhaal. Of zoals hij het zelf het beste verwoordt: “I’m painting scenery with words, setting the stage, capturing a mood”.
Nou, ik ben reuze benieuwd naar ‘In The Hour Of Dust’. Jullie ook? Kom, gaan we samen genieten van Grant-Lee Phillips.
Eerst weer eer wie eer toekomt, de credits:
– Grant-Lee Phillips – vocals, allerlei gitaren, aanvullende keyboards of piano op meerdere nummers en bas (6)
– Jay Bellerose – drums en percussion (net als op het album van Mike Reid & Joe Henry ‘Life And Time’)
– Jennifer Condos – bas, de echtgenote van Jay, ook al op het eerder genoemde album van Mike Reid & Joe Henry ‘Life And Time’
– Patrick Warren speelt ook op dit album piano en keyboards
Een klein, compact gezelschap. Dan zit er niemand in de weg.
Nou, daar gaan we:
Little Men, kleine mannetjes die willen overheersen want zijn eigen geloof in humanity doet hem beseffen, net als wij hier trouwens aan deze kant van de grote plas, dat American freedoms “are still not guaranteed at all” ondanks alle verhalen daarover die men al wensdenkend elkaar zo graag vertelt…Freezin’ rain, freezin’ wind” laten Grant-Lee afvragen Did You Make It Through The Night Okay? Mooie dubbele zang, lekker stevig met de akoestische gitaar, afgemeten begeleiding door de anderen. Did You Make It Through The Night Okay is een vrije vertaling van een niet te vertalen begrip uit de Muskogee (Creek) taal en als je dat dan toch moet vertalen kom je uit bij Did You Make It Through The Night Okay. Helder gitaarspel en mooie refreinen. Doet af en toe denken aan Jeff Buckley, Mike Batt, Slaid Cleaves of Steve Forbert en Dan
Fogelberg…
Closer Tonight, idem qua vergelijking. Mooi romantisch nummer. “We are Closer Tonight than we were ever”. Het nummer weerspiegelt de “uneasy feelings” die bij Grant-Lee overheersen, om dan gerust te stellen met “We are Closer Tonight than we were ever”. Toch een geruststelling. In Bullies vraagt Grant-Lee zich op basis van zijn herinneringen aan zijn schooltijd af of Bullies altijd maar door zullen gaan met Bullies te zijn en ze lijken ook nog eens “everywhere” te zijn… Ook op latere leeftijd ”they go into jobs that reward them for being little sociopaths, they go into business, they go into government. En toch is dit nummer bedoeld als steuntje in de rug voor al diegenen die er zoveel last van hebben. Laat ik iedereen ook geruststellen, dat soort figuren weten wat ze doen, moeten altijd “achterom” kijken en… het is een natuurwet, heb ik in mijn leven kunnen vaststellen: The Truth Comes Out Eventually (even geleend van Connor Selby). Dit nummer is geschreven door Grant-Lee samen met Jamie Edwards.
Stories We Tell, hoe kan het ook anders, vertelt het verhaal waarin van veel begrippen uitgelegd wordt wat ze werkelijk betekenen en dat er in verscholen ligt dat ze onderdeel zijn van Stories We Tell aan ons zelf. Een mooie, melodieuze gitaar intro, die tijdens het zingen gezellig doorgaat. En al die Stories We Tell aan onszelf zijn niets meer of minder dan “fairy tales”!
She Knows Me, “She Knows Me too well”, ze is altijd in staat me te raken, me de put in te praten. Zo, zo, van dit nummer zegt Grant-Lee zelf dat het een van zijn meest persoonlijke song is… En dan vraagt ze doodleuk “what is wrong” en hij antwoordt dan “Nothing”. Eigenlijk vind hij het best fijn dat er iemand is die hem beter kent dan hij zichzelf. Zeker vrouwen hebben daar een neusje voor, die maak je niets wijs. En dat is meestal maar goed ook, dan is er tenslotte iemand die haar hoofd er bij houdt!
In een hogere stem gezongen beklaagt Grant-Lee zich er over dat het zo moeilijk is goede vrienden te vinden, iemand die gewoon makkelijk in de omgang is maar net zoveel pijn draagt als jijzelf. “Someone who hurts like you” en dat lijkt dan tegenstrijdig maarals je zo iemand ontmoet, voel je gelijk de overeenkomsten en net als jijzelf is zij ook Someone who hurts like you. Het langzaam herhalen van “Someone like you” geeft een dramatische lading aan dit nummer, de zware instrumentatie doet de
rest. Achterdochtig op aardigheid, elke steen omdraaiend, altijd Someone who hurts like you. Mooi gedragen.
Geen misverstand in het volgende nummer No Mistaking. Wanneer ik mijn ogen sluit als je me kust, is er geen angst, verlies ik mezelf maar al te graag in dat moment omdat ál die momenten jaren lijken te duren. No Mistaking, “you haven’t changed, this is love”. De manier waarop dit nummer is geproduceerd doet heel erg denken aan Colin Blunstone, ook net zo hees, beetje galm erachter, herkenbare piano, drums die het tempo bepalen. I Don’t Believe In Miracles, hoeft ook helemaal niet want hij is zich zeker: “This is love!”
Dark Ages, een mooi lang nummer van ruim 5 minuten. De inhoud van dit nummer is niet zo somber als je misschien zou verwachten. Hoe donker het ook is, er zijn altijd sterren achter de donkere wolken. Kijk, dat is opbeurend om te weten! En never nooit wanhopen want er is nog veel meer van al dit “moois”. De horizon bedriegt het oog want er zit nog veel meer achter om te ontdekken. We laten de Dark Ages voor wat ze zijn, we gaan ontdekken wat we nog niet weten, “I can hear it now, I can feel it now, in the days to come!” Een mooi gedragen begin, geeft rust om alle twijfel weg te nemen. Geloof me maar, achter alles wat donker is, bevindt zich wat straalt als een ster. Kom mee, kom mee met mij! Mooi eindigend in een langzaam piano-melodietje.
Als je weet waar Grant-Lee belang aan hecht en waar hij zich terecht zorgen om maakt (zie 1.), kan een titel als American Lions ons niet verbazen. Het gaat om vervlogen tijden toen American Lions het land opbouwden tot een welvarende natie en meer van dat soort patriottische gegevens, tot het land veranderde in een Santy Clause Lane. The highway was ours, the valley on fire, we stayed up all night, you and I making up songs. And now the lions long gone, the city still roars, ooh, ooh, ooh… Een mooi geschetst tijdbeeld waar we in toenemende mate elkedag getuige van zijn…
En net zo “vrolijk” gaat het verder in Last Corner Of The Earth. Nu is het rustig maar dat kan elk moment veranderen “like the world has gone insane” en dan weet je niet waar naartoe, je rijdt gewoon, volgt de bochten, houdt het gaspedaal ingedrukt tot je aangekomen bent bij de Last Corner Of The Earth. En daar moet je het dan mee doen.
Grant-Lee Phillips in ‘The Hour Of Dust’. Een heel, mooi verhalend album, heel goed gezongen, beperkte, goed gedoseerde begeleiding en natuurlijk van niet alle nummers wordt je even vrolijk maar is dat ook niet de bedoeling van een artiest die zich oprecht zorgen maakt over wat er in de wereld gebeurt. Als je alle muziek die gemaakt wordt terug brengt tot in essentie iets als soul en blues, dan hóud je hartverscheurende en ontroerende verhalen over. Je moet er toch niet aan denken dat
iemand als Grant-Lee Phillips ons een album voorschotelt vol met YOLO, YOLO. Nee, hij slaagt er in hele mooie romantische tafereeltjes te schetsen, belevenissen zoals we ze zelf meemaken en hij weet dat te vertolken met een fijne stem en absoluut passende begeleiding.
In die zin zou ik dit album willen omschrijven als een thematisch geheel. Het zijn allemaal verhalen en overdenkingen uit ons aller dagelijkse leven en in die zin dus onlosmakelijk met elkaar verbonden. Een heel mooi album om goed op je in te laten werken!
Dit album verdient heel veel bewonderaars naast de vele fans die de verrichtingen van Grant-Lee Phillips al jarenlang op de voet volgen! Ook iets voor jou?
Oct 18: Ramblin Roots – Utrecht
Oct 19: Metropool – Hengelo
Tracks:
01. Little Men
02. Did You Make It Through the Night Okay
03. Closer Tonight
04. Bullies
05. Stories We Tell
06. She Knows Me
07. Someone
08. No Mistaking
09. Dark Ages
10. American Lions
11. Last Corner of the Earth
Website: https://www.grantleephillips.com/