Review: Fred Chapellier – Live In Paris
Fred Chapellier – Live In Paris
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: DixieFrog Records
Release: 2024
Tekst: Henk Hekkelman
Fred Chapellier, een Franse muzikant, ontdekte de gitaar na drie jaar drummen en wijdde zich aan de blues, zijn favoriete genre. In de jaren negentig vormde hij verschillende bands voordat hij de Fred Chapellier Blues Band oprichtte, die in 2004 werd onderscheiden als de beste blues revelatie. Zijn carrière wordt gekenmerkt door samenwerkingen en successen, met name met het album ‘A Tribute To Roy Buchanan ‘ in 2007. In 2009 nam hij het album ‘Night Work’ op met Billy Price en sloot zich in 2010 aan bij de tour van Jacques Dutronc . Zijn werk wordt zowel in Frankrijk als in de Verenigde Staten geprezen en markeert een rijke en diverse muzikale carrière.
Gedurende zijn hele carrière zijn live-optredens essentieel geworden in de discografie van Fred Chapellier . ‘Live in Paris’ is daarop geen uitzondering. Opgenomen in de Jazz Club Etoile, een van de gerenommeerde locaties voor rootsmuziek van de hoofdstad, en begeleid door een onberispelijke blazerssectie geeft Fred Chapellier vrijelijk uitdrukking aan zijn unieke gevoel.
De 16 nummers op de twee cd’s zijn een samenvatting van zijn carrière, een soort van anthologie. Hij werd in de Parijse club begeleid door 7 muzikanten: Christophe Garreau (bas), Guillaume Destarac (drums), Patrick Baldran en Jérémie Tepper (ritme gitaar) & een trio van koperblazers (Michel Gaucher + Pierre Dangelo op sax & Eric Mula op trompet).
De invloed van (één van de drie Kings) de “great” Albert King hoor je op Don’t Take Me For A Loser (een nummer dat Fred samen met Billy Price schreef) en Jimmy Britton’s Blues On My Radio (beide op cd1).
Dat Roy Buchanan hier niet kon ontbreken was zowat voorspelbaar. Zijn Rodney’s Song (uit ‘That’s What I Am Here For’, 1973) stond die dag op de setlist, evenals Peter Green’s Love That Burns en If You Be My Baby.
Wat stoort is soms de opnamekwaliteit, waardoor gitaarpartijen, soms de blazers, minder goed over komen. Je kan dat horen op o.a. I’d Rather Be Alone, de Jeff Beck-achtige instrumentale 0Racing With The Cops of Mother Earth, een nummer dat samen met Neal Black en “Leadfoot” Rivet is geschreven. Maar “dat” net is live, én doet niets aan het totale optreden, dat eindigde zoals gebruikelijk met de prachtige originele instrumentale “encore”, Gary’s Gone. Wat als Gary Moore hier had kunnen bijzijn…
Hopelijk komt hij snel eens naar Nederland voor een aantal concerten en dan zit ik graag op de voorste rij.
Tracks:
CD 1
01. My Love Comes Tumbling Down
02. Don’t Take Me For A Loser
03. I’d Rather Be Alone
04. Juliette
05. Remnants
06. Mother Earth
07. Under The Influence
08. Blues On My Radio
CD 2
01. Racing With The Cops
02. Something Strange
03. Tend To It Blues
04. Rodney’s Song
05. Tend To It Shuffle
06. Love That Burns
07. If You Be My Baby
08. Gary’s Gone
Website: https://www.fredchapellier.fr/