Review: Fernando Neris – Resounds
Fernando Neris – Resounds
Format: CD – Digital / Label: Independent
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Fernando Neris, een Belg uit Luik met Spaanse roots, iets minder bekend in ons koude kikkerlandje misschien, maar hij heeft toch al best een respectabele reputatie opgebouwd met een aantal mooie albums met ook diverse prijzen en festivals op zijn naam. Hij doet alles zelf, ook al staat er in de bio dat een De Ferre meedoet op bass en cajón (een handtrommel van hout, oorspronkelijk afkomstig uit Peru, een instrument dat je wel vaker tegen komt), deze De Ferre echter, geeft een bio aan is één en dezelfde als Fernando Neris…! Pourquoi dat dan? Fernando zingt en speelt op verschillende gitaren zoals een tricone, een resonator met en zonder biscuit bridge en meer van dat mooie “spul”!
Het album ‘Resounds’ van Fernando Neris telt 10 nummers en is uitgebracht op Discos Chungos Productions maar is denk ik net zo makke- lijk te downloaden via Bandcamp. De nummers zijn veelal blues-klassiekers maar Fernando heeft ook enkele nummers zelf geschreven. Ik ben best benieuwd naar de muziek van Fernando Neris en er is maar één manier om dat te ontdekken en dat is… luisteren!
Het album begint met Goin’ Down South van de vaker opduikende R.L. Burnside. Een klassieke blues-melodie en wat gelijk opvalt is het aparte gitaarspel van Fernando Neris. Heel apart. Ook een hele aparte stem, ietwat hees, vrij hoog. En alles in het nummer wijst er op dat we are Goin’ Down South. Een mooie, melodieuze solo waarna het nummer weer verder gaat met de eerder gehoorde vocalen. Het is even wennen dat het enige instrument een gitaar is in welke uitvoering dan ook, weliswaar aangevuld met bas en cajón.
Nog zo’n klassieke blues-melodie in You Gotta Move van Fred McDowell en Rev. Gary Davis en wat hier opvalt is dat de stem van Fernando een flink stuk lager wordt ingezet. Het is best wel een spiritual waarin opgeroepen wordt tot “You Gotta Move, ‘cause when the Lord gets ready, You Gotta Move.” Lekkere begeleiding en hoe belangrijk is in dit geval de cajón die een heerlijk slepend ritme aangeeft. Mooi.
Een lekker, beetje gypsy, begin aan Last Kind Words, een nummer uit 1930 van Geeshie Wiley! En weer een anders klinkende stem. Het is mooi dat Fernando zo gevarieerd kan zingen om daarmee ook variatie aan te brengen in de nummers. Een duidelijk aanwezige bas in dit nummer. Overbodig te zeggen dat het laatste wat er van iemand gehoord werd de Last Kind Words waren, of dat nu in de oorlog was of een moeder op haar sterfbed, er zijn voorbeelden genoeg waarin er sprake is van Last Kind Words. Mooi melodieus en fijntjes getokkeld gitaarwerk. werk. Heel mooi. En bijna vanzelfsprekend waren de Last Kind Words van z’n vader! Mooi afgerond.
Een echte spiritual I Shall Not Be Moved, gezongen zoals Rod McKuen die we vast nog wel kennen van Soldiers Who Want To Be Heroes. Lekker vlot uitgevoerd, rustige begeleiding, Gewoon lekker met meerdere korte soli. Mooi.
Een nummer van Skip James Devil Got My Woman is natuurlijk een titel die het ergste doet vermoeden en dat vermoeden wordt wel bewaarheid in deze langzame blues.
Het begon allemaal met dat ene appeltje en alles daarna is geschiedenis. Heel hoog gezongen door Fernando als in de vrouwspersoon. “Ze” krijgt geen rust want Devil Got My Woman. Strakke cajón-begeleiding met een scherpe, heldere gitaarsolo. Een mooie en goed uitgewerkte lange uitvoering.
(The Story Of) John Henry is weer een traditional. Lekker snel in een heerlijke slide uitvoering. Het nummer zelf is uiteraard meer dan bekend en in honderden uitvoeringen op de plaat gezet, maar deze uitvoering met slide, bas en cajón is dan toch bijzonder. Mooi.
No komen er drie eigen nummers van Fernando Neris, waarvan Crisis Blues de eerste is. Het begin heeft veel weg van Pony Boy van de Allman Brothers Band maar die vergelijking houdt snel op met de mededeling van Fernando dat het overal Crisis is. Ontslagen van een baan waar hij het goed naar z’n zin had, een mooi huis in een nette buurt maar de bank maakt problemen dus: weg huis. Crisis Blues! Een hele beste resonator-solo vergoedt heel veel van deze depri berichten. Maar het is nog niet gebeurd met de ellende. Ook zijn vrouw gaat er nog van tussen. Nou, Crisis Blues dus. Maar wel een mooi nummer.
Three Eleven begint heel mooi melodieus, fijne gitaar, bas en cajón! Hoe kan het ook anders. Het gaat om de trein van Three Eleven maar de narigheid uit het vorige nummer gaat hier vrolijk verder want Fernando komt te laat en de Three Eleven is al vertrokken. Een mooie, diepe solo. Warm. Hij vraagt zich af: “Tell me people, what in the world is going on?” Ja, met zoveel pech en ellende heb ik daar ook niet gelijk een antwoord op. In zulke gevallen raad ik aan over te stappen. Nu dus naar het volgende nummer.
Een swampy melodieus begin op een tricone in I Know Much Better. Lekker vlot en swingend. “Don’t know nothing but I Know Much Better than you.” Heerlijke solo! Top! Helemaal in de stijl van Sonny Landreth! Helemaal goed! En een leuk gevonden tekst. Maar Fernando zal ook wel weten dat gelijk hebben en gelijk krijgen twee verschillende dingen zijn. Top dus!
Het laatste nummer van dit bijzondere album is Poney Blues van Charley Patton. Uiteraard heeft dit nummer écht gelijkenissen met het eerder genoemde Pony Boy van de ABB, zij het dan dit een klassieker is dus valt aan te nemen dat de ABB geïnspireerd zijn door dit nummer van Patton. Zo’n ritme werkt gewoon altijd aanstekelijk en afgezien van welke tekst dan ook, word je er gewoon vrolijk van en dat is dus een perfecte manier om een album mee af te sluiten!
‘Resounds’, het album van onze Belg Fernando Neris is een bijzonder album. Bijzonder in die zin dat het een zuiver soloalbum is en er heel weinig instrumenten gebruikt zijn, ook al zijn het dan verschillende gitaren maar daarnaast alleen een bas en de aangename cajón. Het gevaar bestaat dan dat het allemaal een beetje eentonig kan worden. Klopt, maar hier niet! Juist door die verschillende gitaren, de uitstekende keuze in de nummers op dit album én de mogelijkheden die Fernando met zijn stem heeft, zorgen voor meer dan voldoende variatie in een album dat geen moment gaat vervelen. Ik had er vooraf geen hoge verwachtingen van met eigenlijk alleen een gitaar en een handtrommel maar zoals een te vaak cliché terecht opmerkt: Ik ben meer dan aangenaam verrast!
Mijn favorieten op dit album: Last Kind Words, John Henry en I Know You Better.
Een bijzonder en verrassend album dus, dit Resounds van Fernando Neris!
Tracks:
01. Goin’ Down South
02. You Gotta Move
03. Last Kind Words
04. I Shall Not Be Moved
05. Devil Got My Woman
06. John Henry
07. Crisis Blues
08. Three Eleven
09. I Know Much Better
10. Poney Blues
Website: https://fernandoneris.weebly.com/