Review: Eric Sardinas – Midnight Junction
Eric Sardinas – Midnight Junction
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: earMUSIC
Release: 2023
Tekst: Ella-Milou Quist
Bluesrock slide gitarist Eric Sardinas is bij uitstek een live-artiest. Niet voor niets staat hij bekend om zijn wilde optredens, naast het gebruik van zijn elektrische resonator gitaar. Hij speelt al tientallen jaren de sterren van de hemel over de hele wereld. Het maken van een album is voor hem slechts bijzaak. Hoogstwaarschijnlijk is het daarom dat we maar liefst negen jaar hebben moeten wachten op een nieuwe plaat. Zijn laatste, ‘Boomerang’, stamt namelijk alweer uit 2014. Een typisch gevalletje van niet lullen maar poetsen. Dit hoor je tevens terug op zijn zevende release ‘Midnight Junction’.
Van begin tot eind is ‘Midnight Junction’ een waar feestje van expressieve bluesrock nummers met een constante factor van hoop en good vibes. Enkele tikkeltje melancholische uitzonderingen, zoals de slowblues Miracle Mile, het semi-akoestische Muddy Water en het prachtige instrumentale Emilia, daargelaten. Alle dertien liedjes zijn bij uitstek geschikt voor op de bühne of, waar Sardinas ooit begon, op straat en in de kroeg. Dat gevoel en die sfeer weet hij ook vast te houden op de plaat. What you see/hear is what you get. Hij haalt geen heel moeilijke capriolen uit, maar speelt recht toe recht aan bluesrock zonder poespas. Puur, eerlijk en oprecht. Maar hij doet dit wel met verve. Sardinas is een rasperformer in hart en nieren; geef hem een gitaar en een podium en je wordt gegarandeerd getrakteerd op een fantastische avond vol stampende, dampende en energieke hardrock blues.
Albumopener Long Shot is een goed voorbeeld van die dampende en energieke mix tussen hardrock en blues. Het is de eerst uitgebrachte single en zet meteen de toon voor de rest van de plaat. Het is een rauw nummer waar Eric’s lekkere slidewerk de boventoon voert en waar een flinke portie distortion niet gevreesd wordt. De daaropvolgende liedjes Tonight en Said And Done gaan qua tempo een tandje omhoog en de catchy vrouwelijke achtergrondkoortjes maken het helemaal af. Planks Of Pine is een heerlijk ruig rocknummer met dito vocalen, een fantastische ritmesectie en de uitmuntende slide van Sardinas.
Eén van de hoogtepunten van het album is echter het volledige instrumentale Swamp Cooler, wat een geweldige mix is tussen swampblues, cajun, Southern rock en garageband blues. De band gaat hier helemaal los, met een glansrol voor mondharmonica legende Charlie Musselwhite. De wisselwerking tussen hen en Sardinas is werkelijk fantastisch.
Vervolgens komen we terecht in de heerlijke Chicago-blues van Miracle Mile. Een nummer dat wat mij betreft uren mag duren.
De enige cover die het album rijk is, is Laundromat van Rory Gallagher. Hoewel prima gecoverd, met een iets langzamer tempo, vuigere zang en een punkrock-achtige benadering, kan het natuurlijk niet tippen aan Gallagher’s versie. Het is vooral een mooi eerbetoon.
Een beetje een vreemde eend in de bijt, maar daarom niet minder interessant, is het semi-akoestische Muddy Water. Het is, naast Swamp Cooler, een hoogtepunt, juist vanwege het compleet andere geluid. We komen met dit liedje namelijk in veel rustiger vaarwater terecht en het heeft een zeer ongedwongen en gemoedelijk sfeer en een pakkende melodie. Een heerlijk nummer. Een keer een compleet album op deze manier opnemen zou zeker niet verkeerd zijn.
Zowel Julep als Lock And Key en White Lightnin’ zijn stuk voor stuk lekkere oorwurmen waarbij Sardinas er lustig op los speelt op zijn resonator gitaar en de fantastische achtergrondkoortjes de nummers dragen en extra schwung geven. Liquor Store is er weer eentje in de trant van Muddy Water, semi-akoestisch en daardoor een fijne afwisseling met de harde bluesrock sound die het album rijk is. Liquor Store is vooral een grappig nummer met een behoorlijke country-blues inslag. De aanstekelijke stampende beat en handklappen, vreemde, maar humoristische geluiden en zang en Sardinas’ tokkelende spel, maken dit een fijn liedje om naar te luisteren. Dit zou zo samen met Swamp Cooler, Muddy Water en afsluiter Emilia op een semi-akoestische plaat kunnen worden gezet.
Over Emilia gesproken; dit is toch wel het juweeltje van de plaat. Wat een schitterende melodie- en gitaarlijn en wat een emotie heeft Eric in zijn spel gelegd. Het is wederom een volledig instrumentaal liedje, maar dat hindert geenszins. Eventuele zang zou alleen maar afbreuk doen aan dit kippenvel bezorgende nummer. Het eerste gedeelte werkt toe naar een climax die net na het midden plaatsvindt en waarmee de song een metamorfose ondergaat in klank, timbre en stijl, om vervolgens weer terug te keren naar het prachtige melancholische (fingerpicking) spel en het gevoel van even ervoor. Waanzinnig, ik kan niet anders zeggen! Mijn ultieme favoriet van ‘Midnight Junction’ en daarmee een meer dan waardige afsluiter van een plaat die met iedere luisterbeurt beter en mooier wordt.
‘Midnight Junction’ is een zeer catchy en baldadig bluesrock album waarop duidelijk te horen is dat Sardinas’ songwriting skills vooruit zijn gegaan. De nummers spreken veel meer en hebben veel sterkere en mooiere arrangementen en composities dan op zijn vorige albums. Er is tevens meer nadruk gelegd op de vocalen, zowel van de leadzang alsook van de aanstekelijke akkoordjes van de band en achtergrondzangeressen.
Een waardevolle toevoeging want de nummers zijn completer, voller en stukken volwassener dan op Eric’s vorige platen. Ook de productie van het album, in handen van Matt Gruber, is om door een ringetje halen en daarmee drastisch verbeterd ten opzichte van het voorgaande werk van de Amerikaanse gitarist. De productie laat niets te wensen over; het is gelikt, dynamisch en gelaagd. Alles klopt en is duidelijk te horen door de goede mix en mastering en het staat allemaal als een huis. Credits voor de band ook, want Sardinas heeft niet de minste muzikanten gecharterd voor dit album en dat hoor je ook overduidelijk terug. Hij wordt bijgestaan door Chris Frazier (Whitesnake, Foreigner) op drums, Koko Powell (Lenny Kravitz, Sheila E) op bas en David Schulz (The Goo Goo Dolls, Bo Diddley) op toetsen en orgel. Met daarnaast een bijzondere gast; blues mondharmonica legende Charlie Musselwhite.
Sardinas geeft met deze plaat een dikke middelvinger naar alle critici die zijn voorgaande platen afkeurden op zijn matige songwriter vaardigheden. Zelf kan ik niet anders dan concluderen dat ‘Midnight Junction’ het beste album van Eric is tot nu toe. Dus dat lange wachten was het dubbel en dwars waard!
Tracks:
01. Long Shot
02. Tonight
03. Said And Done
04. Planks Of Pine
05. Julep
06. Swamp Cooler, Feat. Charlie Musselwhite
07. Miracle Mile
08. Laundromat, Originally by Rory Gallagher
09. Muddy Water
10. Lock And Key
11. White Lightnin’
12. Liquor Store
13. Emilia
Website: https://www.ericsardinasmusic.com/