Review: Dorothy – The Way
Dorothy – The Way
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Roc Nation
Release: 2025
Tekst: Ella-Milou Quist
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de nieuwe plaat ‘The Way’ van Dorothy is niet wat je ervan verwacht. Als je wacht op haar oude sound, bluesrock gemixt met alt-country met een rock ’n roll feel, dan kom je nogal bedrogen uit. Natuurlijk verloochent ze haar roots niet helemaal en hoor je her en der echt nog wel een vleugje van die genres terug, maar het is vooral mainstream rock met uitstapjes naar metal en pop waar ze haar zinnen op heeft gezet.
Over met de deur in huis vallen gesproken, openingsnummer I Come Alive, doet precies dat. Als eerste hoor je intense noten van een orgel, al gauw vergezeld van het belt-geweld van de Amerikaanse zangeres. Niet het mooiste geluid om het album mee te openen eerlijk gezegd. Omdat Dorothy Martin nogal een lage stem heeft, passen de hoge noten niet zo goed bij haar klankkleur. Het harde keelgeluid zijn we wel van haar gewend, maar hier probeert ze dat op gospel-achtige wijze te doen, en dat is het net niet. Zodra de harde gitaarriffs en krachtige drumpartijen erbij komen, krijgt het lied de body die past bij haar stem: hard, heavy en powervol. Het is een snoeihard rocknummer met een catchy refrein en melodie. Een fijne oorwurm.
Het heavy rock geluid gaat door in The Devil I Know, wat zelfs behoorlijk richting een metal sound gaat. De metal riffs en licks weerklinken ook in opvolger Mud, met zelfs screams van Dorothy om het heavy geluid kracht bij te zetten.
Tombstone Town komt het dichts bij het geluid dat we van de zangeres kennen: een flinke dosis bluesrock, alt-country en folk, inclusief stampende drumbeats en natuurlijk de evenzo ritmische handklappen en zang. Hier ook een glansrol voor Slash (Guns N’ Roses) met een heerlijke gitaarsolo zoals alleen hij dat kan. Dorothy was op haar beurt te gast op zijn laatste plaat ‘Orgy Of The Damned’ uit 2024, dus voor hem is dit een mooie wederdienst. Het leuke is dat Slash zijn spotlight op Tombstone Town niet per se opeist. Hij is hier gewoon onderdeel van de band en staat echt in dienst van het nummer.
Op wat imposante licks en riffs van gitarist Sam Bam Koltun en de powervolle drums van Jake Hayden na, is het daarop volgende Bones een vrij mainstream poprock liedje met een goede melodie en een sterk refrein. Geen echte uitschieter, maar het zal het wel prima doen tijdens een show. Holy Water tikt weer lichtelijk het vertrouwde geluid van de band aan, hetzij wat harder en heftiger door de keiharde, maar strakke drumpartijen en de heavy gitaarpartijen. Haunted House voelt als een golden oldie van de groep vanwege het hoge rock ’n roll en bluesrock gehalte, precies zoals je gewend bent, inclusief heerlijke country snik van Dorothy. Een fantastische oorwurm.
Puttin’ Out The Fire is weer eentje van het kaliber poprock. Een dertien in dozijn nummer dat een kindje had kunnen zijn van Miley Cyrus en Pink. Wel leuk, maar niets bijzonders. Superhuman is daarentegen andere koek, je voelt al vanaf de eerste noot dat dit een flinke oorwurm is met een spanning die alleen maar verder opbouwt en toewerkt naar een climax. Het is een vuige song met een duistere feel en touch die je blijft achtervolgen en waarvan de tekst in je hoofd blijft rondzingen. De titeltrack van het album is daarentegen totaal iets anders dan wat we tot nu toe voorgeschoteld hebben gekregen. Het is een piano ballad, vergezeld van een lichte elektrische en akoestische gitaar en strijkers. Van een titeltrack mag je verwachten dat deze eruit springt, wat het ook wel doet in z’n eenvoud en vanwege z’n andere geluid, maar het is niet het beste of meest sprekende nummer van ‘The Way’. Het is zelfs een beetje een vreemde eend in de bijt. Wel een prima afsluiter.
Met slechts zesendertig minuten op de klok denderen we in sneltreinvaart door ‘The Way’ heen. Het album staat barstensvol snelle, catchy songs met evenzo rappe riffs, vette licks, strakke dampende drumpartijen, sterke basloopjes en slimme pakkende koordjes. Oorwurmen in overvloed dus. Het is een gelikte sound die gericht is op de massa. Hierdoor is het oude Dorothy geluid, die van dampende bluesrock gemixt met alt-country, rock ’n roll en stampende folky beats, veel minder aanwezig, maar is er meer ruimte voor de richting die de band al insloeg op ‘Gifts From The Holy Ghost’ uit 2022. De verschuiving naar een meer mainstream rock en poprock geluid werd toen al rustig geïntroduceerd en is op ‘The Way’ in zeer sterke mate aanwezig.
Een nieuwe toevoeging is het harde en heavy geluid in de vorm van metal en hardrock gitaren en drums. Zelfs Dorothy haar stem is daarop aangepast en laat ze ook horen dat ze de screams beheerst die bij dit geluid passen. Overall heeft ze een cleaner keelgeluid die goed aansluit bij de vertegenwoordigde genres op het album. Hierdoor mis je haar vibratie en country snik die ze aanvankelijk ook in haar rauwe zware vocalen had, aanzienlijk. Heel af en toe hoor je dat nog wel terug, vooral op de liedjes die klinken als de oude vertrouwde Dorothy, maar veel te weinig. Het unieke en authentieke wat zij en de band hadden, is er helaas vanaf. Deze nieuw ingeslagen weg zal hen een nieuwe schare fans opleveren, maar ik ben bang dat de echte diehard fans hier afhaken. Persoonlijk vind ik dat de groep het beste gedijt in de oude vertrouwde sound. Het maakt overigens wel nieuwsgierig naar wat ze in de toekomst zal doen.
Tracks:
01. I Come Alive
02. The Devil I Know
03. Mud
04. Tombstone Town (feat. Slash)
05. Bones
06. Unholy Water
07. Haunted House
08.Puttin’ Out The Fire
09. Superhuman
10. The Way
Website: https://www.dorothyonfire.com/