Review: DION – The Rock ‘n’ Roll Philosopher
DION – The Rock ‘n’ Roll Philosopher
Format: CD – Digital / Label: KTBA Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Voor mij is Dion een fenomeen. Ik ben als kind opgegroeid met de singles van hem eind jaren 50, begin jaren 60 met als grootste hits “Runaround Sue”, The “Wanderer” en “A Teenager In Love”. Dat waren singletjes die mijn oudste zus draaide samen met de hits van Buddy Holly, Ritchie Avalon, Fabian, Paul Anka en noem maar op. Toen ikzelf aan een “muziekcollectie” begon, vond mijn zwager het goed dat ik een paar singletjes uit hun collectie mocht kopen voor ƒ0,25 per stuk. Vanaf dat moment is het mij nooit meer goed gekomen… Dus, hele dierbare herinneringen aan deze muziek!
En als je dan nu als Dion, anno 2025 nog steeds actief bent en de laatste jaren zelfs actiever dan ooit met de geweldige albums ‘Blues With Friends’ uit 2020 en ‘Stomping Ground’ uit 2021, in 2024 de variant op ‘Blues With Friends’, getiteld ‘Girl Friends’, en dan nu alweer een nieuw album ‘The Rock ‘n’ Roll Philosopher’, dan ben je lekker bezig.
En ook voor dit album hebben een aantal grootheden hun medewerking verleend. Voor dit album zijn dat dan uitsluitend gitaristen: Joe Bonamassa, op wiens label KTBA dit album ook is verschenen, Sonny Landreth, Mark Knopfler én Eric Clapton!
En dan moet je weten dat hij in 1957! zijn eerste single opnam door de vocalen apart in te zingen. Hij deed dat onder de “bandnaam” Dion and The Timberlanes. Die apart ingezongen zangpartij werd later in de studio aan het instrumentale werk van de Timberlanes gekoppeld en… best bijzonder; Dion heeft de Timberlanes nóóit ontmoet.
Eigenlijk was Dion z’n tijd dus al ver vóóruit. In de huidige tijd gebeurt het niet anders. Ergens ter wereld speel je muziek in of zing je de tekst in, stuurt het digitaal naar ergens totaal anders op de wereld waar dan weer een deel wordt ingespeeld of gezongen en mogelijk weer op een andere plek maakt een producer er een compleet nummer of album van.
Dion DiMucci dus. In 1939 geboren in New York in de Bronx en “vanzelfsprekend” was Dion in zijn jonge laren lid van een gang… Tijdens zijn schooltijd was hij al stapelverliefd op het meisje Susan waar hij nu, op 86-jarige leeftijd, al meer dan 60 jaar mee getrouwd is!
Zijn carrière begint pas goed in 1958 als hij met drie vrienden Dion & The Delmonts opricht en onder die naam worden dan ook de grote, hiervoor al genoemde hits gescoord. Vanaf 1960 echter als solo-artiest, alleen Dion. Nog een verhaal om aan te geven hoe een leven soms kan verlopen óf juist niet. Buddy Holly charterde eens een vliegtuig om van het ene naar het volgende optreden te vliegen, samen met Dion & the Delmonts, Ritchie Valens en anderen die daar ook zouden optreden. Dion vond te prijs echter te hoog en de band vloog niet mee. Dat vliegtuig crasht vervolgens en Buddy Holly, Ritchie Valens en J.P. Richardson alias The Big Bopper overleven het niet!
Door het ruige leven van een artiest was hij van “z’n geloof” gevallen, vond dat in 1968 echter “terug” en had met o.a. Abraham, Martin & John een grote hit. En zo ging zijn leven steeds verder, af en toe een dip, af en toe meer of minder bezig met “geloof” maar in welke vorm dan ook, ik tel nu minstens 38 albums op zijn naam!
En zo zijn we terug bij The Rock ‘n’ Roll Philosopher, een verzameling van 16 nummers, zoals al gezegd, uitgebracht op KTBA Records van Joe Bonamassa.
Op een leeftijd van 86 heb je meer áchter je dan wat er nog komen gaat en dat is bij uitstek een moment om het leven tot zover eens aan je voorbij te laten gaan. De hoogtepunten, de dieptepunten, en alles wat er in je leven gebeurd is waardoor je op een crossroad een bepaalde afslag hebt genomen en je daardoor misschien wel die ándere afslag hebt gemist…! WHWMHZ, oftewel: Wie het weet mag het zeggen!
In ieder geval is dát precies wat Dion met dit album heeft geprobeerd “samen te vatten”, een min of meer overzicht van zijn hele carrière. Van de nummers op dit album vindt Dion zelf dat ze een perfecte setlist vormen voor een optreden. Een setlist van de nummers die hij het liefste wil uitvoeren in een “perfect concert”.
Daar heb je die 16 nummers ook wel voor nodig en daarom begin ik bij het begin I’m Your Gangster Of Love, het nummer dat inmiddels ook al als single is uitgebracht. Een lekkere gitaarblues, ondersteund met strakke drums en keyboards. Het heeft geen zin de politie te bellen, die arresteren me niet voor zoiets als dat I’m Your Gangster Of Love. Lekker stevig, stampend nummer.
“Babadoowah”, een jaren 70 deuntje, zware slaggitaar, Doo-wop in optima forma. Dat is New York Minute. Een lekker ouderwets en zeer dansbaar nummer. Heerlijke background vocals door The Little Kings. Vooral doorgaan zo. Oude tijden herleven! Eindigend in een gitaarsolo in dezelfde stijl.
Een oud nummer, herschreven voor deze tijd, Ruby Baby, gaat door waar het vorige nummer mee eindigde. “Ruby Baby, when will you be mine?” Een niet te missen hoofdrol voor een rollende sax en veel handclaps houden het feestje van Dion lekker gaande. Ook weer een lekkere gitaarsolo. Massale background vocals! De sax heeft het laatste woord, opgevolgd door de keyboards. Ruby Baby!
Het is zó gezellig dat labelbaas Joe Bonamassa ook mee gaat doen. Gitaar uit de kist, stekkers er in en jammen maar in een voortreffelijk stuwende melodie, Take It Back. Dion is onrecht aangedaan, met na elke vaststelling daarvan een snerpende uithaal van Joe die uiteraard ook een fijne solo is gegund! Take It Back. “I want you gone, gone, gone, out of my mind!” Neem je spullen mee, zelfs wat van mij is, mag je hebben, ik wil het niet meer. Joe Bonamassa heeft zich heerlijk mogen uitleven in dit nummer! Dikke top! Ook aan het eind van het nummer nog eens met meerdere variaties in de solo!
De morgen begint grauw en grijs en Dion maakt zich “on my way”, hij heeft ook een vriendin in de Bronx. Heerlijk, te weten dat New York Is My Home. Van ’s morgens vroeg tot diep in de nacht. Central Park, de Hudson River, de city that never sleeps, New York Is My Home! Prachtig en liefdevol gezongen door Dion, de waarheid van de tekst komt 100% over! Sterk! Heel sterk! Mooie lopende melodie. “I’m not alone, New York Is My Home! Ook top!
In Cryin’ Shame is het de beurt aan Sonny Landreth om de gitaarpartij voor z’n rekening te nemen. En overal waar Dion de mist in gaat, niemand die er iets van zegt. “Why don’t you tell me?” Het is een Cryin’ Shame. Een heerlijk slidende Sonny Landreth legt zoals verwacht een puike partij op de mat. Mooi!
In 1979 kwam Sultans Of Swing uit in Nederland en ik zei gelijk tegen mijn vrouw: “Als dát geen hit wordt!” En de rest is geschiedenis. Mark Knopfler, heel veel album met de Dire Straits én solo, al dan niet in samenwerking met anderen, speelt een partijtje mee in Dancing Girl. Direct de uit duizenden herkenbare stijl van Mark! Lekker romantisch dat Dion zijn liefde bezingt, zijn Dancing Girl.
In A Heartbeat Of Time. Een heartbeat inderdaad, het lijkt niets maar In A Heartbeat Of Time kan je leven totaal veranderen! Met heerlijk meezingende The Little Kings…
Een mooi, stevig en toch liefdevol gezongen nummer met ergens ver weg een associatie met Bruce Springsteen en zijn Patti Scialfa, ook omdat Dion op eenzelfde manier uithaalt. Sterke gelijkenis. Heel, heel mooi!
Serenade/Come To The Cross, een bewerking van het Tom Waits-nummer San Diego Serenade, dan wel er losjes op gebaseerd. Een lekker rustig en vooral romantisch gezongen nummer. Een prachtige viool ter ondersteuning van Dion’s bedoelingen en gevoelens voor haar! Ik heb het al vaker opgemerkt: Ik ben een groot fan van Tom Waits dus ik ben niet 100% objectief mocht er “iets” van Tom Waits voorbij komen, maar dít is gewoon een heel prachtig nummer én het feit dat Dion deze bewerking heeft opgenomen op zijn album zegt ook wel iets! Heel mooi!
De laatste gitarist “van buiten” die meedoet is Eric Clapton en wel op het nummer If You Wanna Rock And Roll, een lekker vlotte en stampende swinger met een bescheiden Eric die natuurlijk even later wel degelijk een vlammende solo speelt. De strekking van het nummer is simpel, If You Wanna Rock And Roll, I can set you free.
Lekker strak tempo door de drums en bas, lichtjes aangevuld door Eric die gelukkig weer even laat horen waarom ik hem tot een aantal jaar geleden zó verschrikkelijk goed vond en dat al vanaf het Layla-album van Derek & the Dominos! De laatste jaren is het allemaal zo vlak, zo routineus, saai zelfs. Gelukkig heb ik van heel veel live concerten de bootlegs. Zó houd ik “mijn” Eric Clapton graag vast! Dit nummer If You Wanna Rock and Roll is dus gewoon een steengoed nummer ook door de gedreven zang van onze good old Dion!!!
Er wordt een motor gestart en een intro als Telstar van The Tornados uit 1962 die echter snel overgaat in een echte roadrocksong! En waar de rit ook naar toe gaat, alles best, zo lang het maar niet in m’n eentje is. Ride With You. Veel mannelijke vocalen, weer The Little Kings, die de stemming er lekker in brengen. Lekker snel nummer om
terug te keren bij “Baby, I wanna Ride With You” met heel veel prachtig en fel slidewerk. Strak nummer!
Iets heel anders is natuurlijk Abraham, Martin And John, ook een grote hit van Dion, uit 1968, hier opgenomen in een nieuwe, meer ingetogen versie, met akoestische gitaar en zelfs strijkers en veel “hummende” vocalen van The Little Kings. Dion zingt het met zoveel overtuiging dat het lijkt of zijn stem er geen jaar ouder op te zijn geworden. Let wel: Hier zingt een 86-jarige!!! Heel mooi! Een heel “Amerikaans” arrangement. Perfect. Het nummer is, voor zover nog niet bekend, een eerbetoon aan
Abraham Lincoln, Martin Luther King en John F. Kennedy. In het laatste couplet wordt ook Robert Kennedy nog genoemd. Het zijn vier mannen die allen zijn vermoord om hun idealen.
We naderen het einde van het album maar we krijgen eerst nog meer moois. Zoals King Of The New York Streets. Een mooi galmende melodie in een vlot tempo. Dion had een slechte reputatie maar was ondertussen wel even de King Of The New York Streets. Lekker strak worden alle stoere verhalen nog een keertje opgediept. Mooi.
En dan, heel bijzonder, een nieuwe versie van een van zijn grote hits, Runaround Sue, zoals het ook al te horen was op zijn album uit 2003, ‘The New Masters’. Net als het volgende nummer The Wanderer. Eerst Runaround Sue. Alsof het gisteren was! Dit doet me goed! Weinig verschil met het origineel. Gelukkig maar zou ik zeggen. Een heerlijke jumper. Mooie mannelijke background vocals. Top! Een heel bescheiden sax, alles in dienst om de vreugde van het nummer op een overtuigende manier over te brengen! Smullen! Top! Aan het eind nog wel een uitgebreide sax-solo. En passend bij de huidige tijd duurt het nummer gelukkig ook een stuk langer dan het origineel!
Gauw door naar The Wanderer! Een heel soulvol nummer met dito background vocals en een scheurende sax terwijl de background vocals onverminderd door gaan. Stel je voor, je leeft in de jaren 60 waarin de muziek voor ons jongeren net zo’n beetje begon te komen, dat je dan heerlijk mee kunt jammeren met dit soort singletjes. Ook zoals Buddy Holly met Peggy Sue, Cliff Richard met Lucky Lips, Roy Orbison met Only The Lonely en honderden andere van dit soort juwelen uit Golden Oldie schatkist! Mooi, mooi.
De keuze voor het laatste nummer kan bijna niet willekeurig zijn geweest. Mother And Son. Een heel rustig nummer ter ere van zijn moeder. Als hij “cried in the night, you wrapped your arms around me.” “… all the love that you gave…”, enzovoort! Heel mooi en heel sterk om zo’n nummer op te nemen op je album en dan ook nog als waardige afsluiter!
That’s it. Zestien nummers. Als het Dion z’n bedoeling was een mooi overzicht te schilderen van zijn carrière en van zijn leven dan is hij daar glansrijk en overtuigend in geslaagd! Wat een práchtalbum.
Met Dion zelf is al helemaal niets mis maar als je dan ook nog een paar van zulke bijna bovenaardse gitaristen op je album een partijtje laat meespelen, dan ontstaat er een diamant van een plaat. Clapton lukt dat in zijn Crossroads festivals om het neusje van de zalm bij elkaar op het podium te zetten maar om dat zó compact op één
album “bij elkaar” te zetten. Petje af! En overal spat het plezier er van af!
Heb ik favorieten? Teveel. Ik ga dan ook niet individuele nummers noemen want daarmee zou ik het concept van “het overzicht” afbreken. Het zijn namelijk geen afzonderlijke nummers. Alles hoort bij elkaar. Alles móet bij elkaar. Onvoorstelbaar, je bent 86 en zet dit neer!
Harry Radstake, de grote man van Bluestownmusic.nl en ik zeggen vaak tegen elkaar hoeveel energie muziek geeft, nou, hier is het bewijs meer dan overtuigend geleverd! Ge-wel-dig! Fan-tas-tisch!
Dit album mag in geen enkele verzameling ontbreken!
Tracks:
01. I’m Your Gangster Of Love
02. New York Minute
03. Ruby Baby
04. Take It Back, ft. Joe Bonamassa
05. New York Is My Home
06. Cryin’ Shame, ft. Sonny Landreth
07. Dancing Girl, ft. Mark Knopfler
08. In A Heartbeat Of Time
09. Serenade/Come To The Cross
10. If You wanna Rock And Roll, ft. Eric Clapton
11. Ride With You
12. Abraham, Martin And John
13. King Of The New York Streets
14. Runaround Sue
15. The Wanderer
16. Mother And Son
Website: https://diondimucci.com/