Review: Darren Watson – Darren Watson Sings John Hiatt
Darren Watson – Darren Watson Sings John Hiatt
Format: CD – Digital / Label: Lamington Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Darren Watson, afkomstig uit Aoteara!, de Maori-naam voor Nieuw-Zeeland, is denk ik vooral bekend als producer die ook zo af en toe een (solo)album opneemt. En dat heeft hij dus, gelukkig voor ons, kortgeleden weer gedaan door het album Darren Watson Sings John Hiatt uit te brengen. Zijn 3e soloalbum in 7 jaar. Een album met 9 nummers van John Hiatt met gelijk de mededeling dat Darren er wel heel bewust z’n eigen twist aan heeft gegeven omdat, zoals hij zelf zegt: Het geen kunst is de nummers slechts te kopiëren. En die instelling juich ik van harte toe want gelukkig maken we het vaker mee dat een bepaald nummer in een ander jasje daardoor, logisch, héél anders klinkt. Min of meer zou je kunnen zeggen dat er daardoor hele “nieuwe” nummers zijn ontstaan. Interessant!
Het album is verschenen op Lamington Records maar ook te downloaden via Bandcamp.
Omdat naast het zingen Darren veel instrumenten zelf bespeelt is de bezetting voor het overige klein gehouden, met dus
– Darren Watson: vocals, meerdere gitaren, bas, percussie, harmonium, melodica (blaaspiano!) en Hammond
– Steve Moodie: contrabas
– Chris Armour: elektrische gitaar
– Delia Shanly: drums en percussie
– Matt Hay: harmonica (Matt Hay voor wie Darren in 2024 het album ‘Dog And Pony Show’ heeft geproduceerd)
Ik denk dat we gerust “a little faith” in Darren Watson kunnen hebben dat dit album goed in de smaak zal vallen en om maar weer eens een cliché van stal te halen, “the proof of the pudding is in the eating!”, dus… daar gaan we!
Een hele fijne gitaarintro en een perfecte titelkeuze met All The Way Under, spreekwoordelijk bedoeld maar gezien de afkomst van Darren een mooie samenloop! Lekkere basic drum en percussie, “Have you ever been under, like I have?”, een solo op de melodica, voorzichtige background vocals en dan steeds weer de vraag “Have you ever been under, like I have”. Een gezellige binnenkomer.
Op de achtergrond vertrekt een trein…Damn This Town, een mooi lang uitgewerkt nummer van ruim 6 minuten, een slow blues à la New Orleans. Het is pure ellende wat de klok slaat: Broer vermoord in een pokerwedstrijd, ze vader voortdurend dronken en krankzinnig gestorven waardoor moeder veel moest werken om het gezin nog een beetje bij elkaar te houden, terwijl haar jongste ook al het verkeerde pad op gaat, z’n zus die steelt wat los en vast zit en dan horen we hele diepe zware mannenstemmen Damn This Town herhalen. En met de rest van de familie, horen we verderop, gaat het niet veel beter. Basic uitgevoerde melodie, simpele drums en eenvoudige gitaar waarna Darren een aantal keren uithaalt met Damn This Town. En dan quasi opgewekt opmerken dat dit alles is wat hij over z’n familie wil vertellen en of er misschien ook nog iemand in hém geïnteresseerd is, met aan het eind de enig juiste conclusie… Damn This Town, I’m leaving! Hij zal dus in de trein zitten die aan het begin van het nummer vertrekt… Bijzonder nummer, gebracht als een negro spiritual. Mooi.
Het gaat niet zo geweldig en meestal gaat hij als een olifant door de porseleinkast, stal de ring van z’n zus en verkocht die onder het voorwendsel dat het de ring van z’n overleden moeder was en tóen z’n moeder overleden was nam hij haar pijnstillers om ze te versjacheren, enzovoort. Zo gaat het nummer “vrolijk” verder, een minimale begeleiding op bas en drums, dito gitaarwerk en toch aan het eind beweren dat “I used to make you smile”. De typische dubbele bodem in de teksten van John Hiatt.
“One, two, three… four” met de trein van Detroit onderweg dan wel onderweg in een Cadillac en een dikke sigaar rokend. En mocht zij hem zoeken dan weet ze wel waar ze hem kan vinden. Dat is namelijk in een Lincoln Town. En wat er ook gebeurt, als ze hem zoekt dan zit hij in z’n Lincoln Town. De (Lincoln Town is een model van Ford.) Een lekker voortkabbelend nummer.
Mr. Stanley begint met een langgerekte intro op harmonica waarna Darren Mr. Stanley smeekt hem lief te hebben als zijn eigen zoon. Maar ja, nu Mr. Stanley overleden is heeft hij niemand meer. Z’n vader ook al overleden terwijl hijzelf nog maar “half a man” was. En vanaf die tijd heeft Mr. Stanley hem quasi opgevoed. Droevig! Mr. Stanley is dood en ’s nachts kwamen er zes “horsemen, to take Mr. Stanley away from me!” Wat heet droevig!
Een in verhouding vrolijk deuntje begint aan Nothin’ I Love en hoewel hij bij het pokeren al z’n geld verloren heeft is er “Nothin’ I Love, good for me, but you!” Lekker gezongen met fijne uithalen en puik, scherp gitaarspel in een vlotte melodie. En ook wil hij best zijn deel van de taart maar uiteindelijk blijft het er bij dat er is “Nothin’ I Love, good for me, but you!”… “Yeah”
Ride Along… “You get up in the morning, goin’ up on the bus…”, komt ’s avond weer thuis en maakt je verder nergens druk om. Het enige waaruit je leven bestaat is Ride Along. Je leest de krant zie de vakantie-ads terwijl je weet dat je nooit ergens naar toe zult gaan… Ride Along. Ondanks de weinig verheffende vooruitzichten een toch best wel vrolijke begeleiding. Ride Along!
Een delta blues, stampende drums, mooie resonator gitaar, en een eerlijke voorstelling van hoe het leven er uit ziet, zij is geen “Queen of Sheba” en hij is niet haar “Prince Charming”. Heerlijk meerstemmig gezongen met veel “Pom, pom, pom’s” in de background vocals en hele beste solo vocals van Darren, een lekker opkomende keyboards, een scherpe gitaarsolo en aan een huwelijk begonnen zonder een plan van hoe dat zou moeten gaan. Dat is in feite een Thing Called Love. Als dát er is, is het goed! Niets meer aan doen! Als de liefde er maar is! Thing Called Love.
Weinig opbeurends te verwachten van Thirty Years Of Tears, een mooie rustige afsluiter van dit album. Hij zoekt een plaats om tot rust te komen en zijn opgebouwde Thirty Years Of Tears een plek te geven.Heel mooi, gevoelig en breekbaar gezongen, een héél zacht orgeltje eronder. “I cried me a river, I cried me a lake, these are tears from a long time ago and I got to cry thirty years or so…”
Een indrukwekkend laatste nummer op dit bijzondere album van Darren Watson waarop hij de muziek van John Hiatt vertolkt op zijn geheel eigen wijze. Er blijven weinig gelijkenissen over met het origineel en dat is goed zo. Als de uitvoeringen tevéél op elkaar gaan lijken valt er weinig te kiezen. Ik beschouw John Hiatt toch wel een beetje als een cynicus. Het leven in aanschouw nemend is daar ook voldoende aanleiding voor alleen… met dat “sippen” kom je ook geen steek verder. Maar dat terzijde. John Hiatt is John Hiatt en Darren Watson heeft er een uitdaging in gezien om de muziek van John Hiatt op zijn eigen wijze te vertolken. Een zware opgave maar wat mij betreft is hij daar glansrijk in geslaagd met een goed stel kompanen, die met elkaar een fraai stel nummers hebben gearrangeerd zoals Darren vond dat ze moesten “worden”.
Aan de nummers van John Hiatt kun je niet altijd het label “mooi” of zoiets aan toekennen. Het is tenslotte blues, het is kaal, naakt, rauw, zoals het leven soms is. Als je je dat realiseert, wat ik geprobeerd heb te doen tijdens het luisteren naar dit album dan kan ik niet anders concluderen dan dat Darren Watson een meer dan geslaagd album heeft afgeleverd!
En ja, ik heb een paar favorieten! Damn This Town, Thing Called Love en Thirty Years Of Tears.
Dat ik favorieten heb is ook voor een deel de verdienste van John Hiatt omdat de teksten zodanig sterk zijn dat ze “staan” en binnen komen! Eer wie eer toekomt!
Tracks:
01. All The Way Under
02. Damn This TownExplicit
03. Like A Freight Train
04. Lincoln Town
05. Mr. Stanley
06. Nothin’ I Love
07. Ride Along
08. Thing Called Love
09. Thirty Years Of Tears
Website: https://www.darrenwatson.com/