Review: Damon Fowler – Barnyard Smile
Damon Fowler – Barnyard Smile
Format: CD – Digital / Label: Landslide Records
Release: 2024
Tekst: Harry Pater
‘Barnyard Smile’ van veteraan bluesman Damon Fowler, is de derde release voor Landslide Records. De meesterlijke zanger, gitarist en songwriter brengt op zijn nieuwste album een handvol soulgedreven originelen voort, plus innovatieve Bo Diddley- en Jerry Reed-covers en een vleugje Americana-vakmanschap.
‘Barnyard Smile’ markeert Fowler’s negende solo-release. Met alle elementen van een klassieke Amerikaanse plaat laat het Damons unieke fretwerk, oprechte zang en levendige songwriting maximaal zien. Gecombineerd met zijn ervaringen als sideman-gitarist bij de Butch Trucks Freight Train-band en de Dickey Betts Band, heeft hij veel bijval gekregen van critici die zijn fretwerk hebben vergeleken met Johnny Winter en Jeff Beck, en zijn slide-gitaartalent met wijlen Duane Allman; begrijpelijk omdat Trucks en Betts ook jaren in de Allman Brothers Band hebben gespeeld.
Hoewel hij over het algemeen wordt beschouwd als een bluesrockartiest, is dat te beperkt om het diverse muzikale palet van Fowler adequaat te beschrijven. Op deze tien nummers (acht originele nummers) duikt de inwoner van Florida in vloeiende soul (These Games We Play), swingende country (Don’t Let Go zou een obscuur Asleep at the Wheel-juweeltje kunnen zijn) en diepe bayou blues (de uitgeklede John Lee Hooker die Fast Driving Woman stampt). De zinderende rock-‘n-roll uit de jaren 60 met verschroeiende slide (of is het lap steel) showcase van Bo Diddley’s Road Runner klinkt alsof het wordt uitgevoerd door Johnny Winter op zijn heetst.
Opener That Ain’t Love plaatst hem in een John Hiatt/Creedence territorium, met een moerassige singer-songwriter-mix. Zijn zessnarige gitaarsolo’s pellen met strakke efficiëntie zijn lap steel- en gitaarsolo’s af en nemen ons mee in een verbale litanie van wat wel en niet ‘liefde’ is.
Hij haalt zelfs de stekker uit het stopcontact voor een lieflijk, vakkundig met de fingerpicking folk-instrumental Fruita dat welhaast uit het songboek van Ry Cooder lijkt te zijn geplukt. Het oprechte My Brother, een bitterzoete ballad over het verlies van een goede vriend, laat de emotionele zang van Fowler horen. Het afsluitende Misery Loves Company is in eerste instantie een diep nummer van countryzanger Jerry Reed. Fowler vertraagt het en herschikt het radicaal voor akoestische sologitaar. Hij transformeert het lied in zijn oorspronkelijke vorm tot een ontroerende verhandeling over de behoefte aan menselijk gezelschap na het einde van een langdurige relatie. Subtiel en ontroerend.
Ondanks alle talenten van Fowler op gitaar en als krachtige songwriter, benadrukt het album zijn expressieve stem. Hij valt ergens tussen mensen als Omar Dykes, Tab Benoit en John Fogerty in en is doordrenkt van soul; net krassend genoeg om te suggereren dat hij misschien een paar whisky-shots heeft gedronken voordat hij ging opnemen. Hij zingt ‘When you hold your body against me/It’s like a gas can to a spark’ op These Games We Play, en je voelt het verlangen in zijn toon. Het wordt gevolgd door een spannende gitaarsolo die dat gevoel verdubbelt.
Elk nummer verbindt, geholpen door een uitstekende productie (van Fowler met George Harris) die zijn spel en zang zonder affectie vastlegt. Uit Fowlers andere albums blijkt dat hij een rootsrocker is met uiteenlopende interesses. Maar ‘Barnyard Smile’ verbindt die punten met volwassenheid, professionaliteit en voortreffelijk songwriting vakmanschap, waardoor het wellicht zijn beste, meest compromisloze album tot nu toe is, met in elk geval veel variatie aan songstijlen.
Tracks:
01. That Ain’t Love
02. These Games We Play
03. My Brother My Friend
04. Road Runner
05. Grab My Hand
06. Outskirts Of Town
07. Fruita
08. Fast Driving Woman
09. Catch You Crying
10. Misery Loves Company
Website: https://www.damon-fowler.com/