Review: Brinsley Schwarz – Shouting At The Moon
Brinsley Schwarz – Shouting At The Moon
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Fretsore Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Brinsley Schwarz? Dat is toch iets van heel, heel lang geleden? Klopt. Eind jaren 60 speelde Brinsley zelf in bijvoorbeeld de Kippinton Lodge met o.a. Nick Lowe! en in Sounds 4 + 1, een band die langs alle RAF (Royal Air Force, om misverstanden te voorkomen) bases in Duitsland toerde.
Maar daarna formeerde Brinsley dus zijn Brinsley Schwarz en bracht vanaf 1970 een flink aantal studioalbums uit waarvan het eerste Brinsley Schwarz kapot geschreven werd door de critici maar dat was voornamelijk te danken aan een compleet verpest, want stomdronken, promo-concert in de Fillmore East in New York. Dat hele gebeuren werd later “uitgebouwd” tot de Brinsley Schwarz Hype…
In 1971 traden ze op op Glastonbury waar hun muziek vergeleken werd met The Band, ook al omdat Brinsley zich in zijn gitaarspel geïnspireerd voelde door het spel van Robbie Robertson. In 1974 vormde hij met enkele anderen The Rumour, de band die Graham Parker zou gaan begeleiden als Graham Parker & the Rumour, de combinatie die in 1978 ook op Pinkpop speelde. Door allerlei samenwerkingen, o.a. Met Dr. Feelgood en Al Stewart, bleef hij actief in de muziek totdat in 2016 zijn album ‘Unexpected’ uitkwam, in 2021 gevolgd door ‘Tangled’. Beide albums worden gezien als onderdeel van een trilogie die nu dus gecompleteerd wordt met ‘Shouting At The Moon’.
‘Shouting At The Moon’, waar hij de muzikale banden met Graham Parker aanhaalt door een cover van hem op dit album op te nemen: Watch The Moon Come Down. Old rockers never die want uit dezelfde tijd stamt zijn vriendscha James Hallawell, uit de band van Parker, die op dit album meespeelt en samen met Brinsley tekent voor de productie.
Negen nummers staan er op ‘Shouting At The Moon’ en daarbij heeft Brinsley Schwarz die zelf zingt, op meerdere gitaren speelt, de harmony zingt en ook op bas speelt en zelfs het one note organ (5), zich omringd met:
– Steve Jackson op drums op (1, 3), Ralphn Salmins op drums op (2, 4, 6 en 7) en Jeremy Stacy op drums op (5, 8, 9)
– James Hallawell op percussie (1, 3, en 4), en het spelen van de blazersarrangementen (1), op Rhodes (2, 7), Hammond (3, 6, 7, 8, 9) en bas op(4, 5, 9)
– Simon Taylor op de solo’s met alt en tenor sax (1) en de volledige partij tenor sax op (3, 6)
Alle nummers zijn door Brinsley Schwarz zelf geschreven behalve het door Graham Parker geschreven Watch The Moon Come Down.
Het album Shouting At The Moon van Brinsley Schwarz is uitgebracht op Fretstore Records.
Ik stel voor dat we gaan luisteren naar deze best wel muzieklegende!
Het openingsnummer Every Day beschrijft het moment nét voordat Brinsley wakker wordt en hij “haar” naast zich weet, maar in de loop van de dag verandert dat gevoel en in de loop van de middag is hij “Shouting At The Moon” omdat ze er niet is en hij ook niet weet waar ze is. En ondanks het best wel gezellig kabbelende melodietje blijft er voor Brinsley niets ander over dan “leaving me looking for you every day.” Mooi.
What In The World lag al een aantal jaren “op de plank” maar komt gelijk tijdloos over met een hele fijne bluesy, bijna jazzy melodie, waarna Brinsley zijn gitaar zo mogelijk nog fijner laat meedoen. Rustig gezongen dit What In The World waarin Brinsley zich erover verbaast dat “zij” ineens zoveel verdriet heeft.
“What In the World is wrong with you? Feeling cheated, down and defeated.” Een uitgebreid instrumentaal stuk breidt een slot aan dit hele fijne nummer. Mooi gespeeld!
Als de liefde voorbij is en “zij” voor een ander kiest blijkt Brinsley dat te verwoorden als een Olympische hoogspringvariant, de Fosbury-flop, of, zoals in zijn geval Falling Over Backwards. “Guess I’ll be leaving, you just showed me the door, I been Falling Over Backwards, getting up is getting tough, and now you tell me that I don’t love you enough!” Met aan het begin een lekkere keyboards, brush drums en beetje hees gezongen, spreekt Brinsley z’n wanhoop en onbegrip uit. Maar waar hij ook mee komt, het helpt geen zier. Nee, dit nummer kent geen happy end, ondanks dat het een heerlijke slow mover is met een mooie, best hoopvolle solo op tenor sax door Simon Taylor. Nee, zelfs daar is ze niet gevoelig voor. Onbegrijpelijk! Top!
Wij gebruiken deze uitdrukking ook wel eens: Niets is wat het lijkt. Voor Brinsley geldt dat ook heel zeker, Nothing Is What It Seems, “You’re just a liar and your friend’s a thief,” – “It’s all illusion, just a fake.” Al met al dikke ellende. “There’s a big storm coming, Nothing Is What It Seems. Mooie zwaar aangezette instrumentatie met een hoofdrol voor een fijne gitaarpartij, waar de keyboards omheen rammelt en de drums en bas relatief rustig begeleiden en er aan het eind alleen de keyboards overblijft met enkele eenvoudige klanken. Ook heel mooi.
Een mistroostig beeld wordt geschetst in Watch The Moon Come Down, het nummer van Graham Parker. Een aanblik van een bijna verlaten stad, waar ’s avonds laat een aantal vrouwen over straat loopt met hun was op weg naar de wasserette. Verder valt er niets te beleven, hooguit dat Brinsley niets anders
rest dan “I’m gonna Watch The Moon Come Down” als er écht niemand meer op straat is. Met alleen een akoestische gitaar en bas begint Brinsley aan dit weinig verheffende tafereel, waar zicht drums en vooral keyboards bij voegen. Om aan het eind dan ook nog zoiets als een burgerplicht te vervullen: “I’ll stay out al night, test the midnight train’s headlights.” Toe maar, de vrolijkheid kent werkelijk geen einde… Gelukkig is er aan het eind nog een mooie gitaarsolo.
Maar wel een goed nummer natuurlijk dat er perfect in slaagt zo’n “verlaten” gevoel over te brengen.
Een ernstig gevalletje van twijfel, niet te weten wat te doen. Maybe One Day wel… Nee, Brinsley zit alleen thuis, stil als een muis. De telefoon gaat, maar hij twijfelt, zal ik opnemen of zal ik niet opnemen? Hij heeft blijkbaar ook een stommiteit begaan, wil dat graag recht zetten maar vraagt zich af het opnemen van de telefoon daar aan bijdraagt óf juist niet. Maybe One Day weet hij het wel… misschien…! Mooi gezongen met hele fijne voor Brinsley ondersteunende backing vocals. Hij krijgt steun van Simon Taylor die hem met een fraaie sax-solo moed inblaast. Vooralsnog blijft het echter bij Maybe One Day.
Maar wacht… “the telephone rings…” Mooi. Gevoelig gezongen, zodanig dat de twijfel goed voelbaar is!
Een kerstfilm in vijf minuten. The chance. Zij verkoopt treinkaartjes op het station, is zelfbewust, “her time is her time” en is in afwachting van de prins van haar dromen, maar ja, zoals dat vaker gaat aan het begin van zo’n kerstfilm, je weet dat het goed komt, maar voor het zo ver is… Geduld. “He can’t take his eyes off her, she doesn’t see him, he has to meet her maybe some day, but The (Perfect) Chance just ain’t coming his way…” Brinsley is er echter ook van overtuigd dat deze “Ben and Mary would be the perfect pair, they just can’t see how to start this affair.”…Hij speelt gitaar in een club, zit daarna meestal alleen aan de bar, maar dan, op een avond komt zij binnen, hij moet en wil maar durft haar niet aan te spreken, maar dan “she smiles and lights up the place.” En vanaf dan, lang verhaal kort, “Mary and Ben are just the perfect pair, they’ve been só happy since they started this affair. And that’s the way between a woman and a man, you have to take The Chance whenever you can… Have to take The Chance… en ze leefden nog lang en gelukkig! Een mooi rollende melodie, het is tenslotte op een station… Strakke, droge drums, ondersteund door fijne keyboards, beetje swingend zelfs, kleine gitaarstukjes en het zingen van Brinsley is zó goed dat je er als luisteraar bíj bent! Mooie gitaarsolo met nog steeds een lang aanhoudende keyboards eronder! Mooi. En natuurlijk een mooi verhaal. Je zou er een kerstfilm van kunnen maken! Top! Top!
Hard To Change (About Things Not Likely To Ever Happen). Dat is nog eens een titel, bijna zoiets als “de dag waarvan je wist dat ie kwam” maar dan binnenste buiten, dan wel, je hebt een zeer bloeiende fantasie, maar wat je allemaal aan elkaar fantaseert zal toch bijna zeker nooit gebeuren… of toch? Een rijkaard in ’n penthouse ziet op de straat iemand lopen die het duidelijk minder goed heeft en zegt “Come on up brother and have some of mine, I got plenty and you’re welcome any time.” En zo worden er meerdere voorbeelden aangehaald die iets wat tegenovergesteld is aan elkaar toch bij elkaar brengen, zoals twee generaals die aan de vooravond staan van een grote veldslag met duizenden slachtoffers tot gevolg waarop de ene generaal de andere belt en zegt: “Can we give this a rest?, we could all be friends, don’t you think that might be best.” Mooie tekst, mooie poging maar het nummer heet niet voor niets Hard To Change (About Things Not Likely To Ever Happen), maar wie niet waagt… iemand moet een eerste stap zetten! Je kunt altijd beginnen met samen naar een lekker stukje bluesmuziek te gaan luisteren. Muziek verbindt! Heel mooi en een hele mooie gedachte. Ook Top!
Met een rustige bas, gitaar en keyboards begint Brinsley aan It’s Been A Long Year, gelijk gevolgd door een mooi jankende gitaarsolo. Het nummer gaat namelijk over klimaatverandering en ondanks alle grote woorden die er aan besteed worden, zijn we hard op weg ons bolletje de vernieling in te helpen. Een dramatische midtempo melodie. “We’ve got to stop now, I only we could rescue US!” Einde verhaal. Einde aan dit hele mooie album van Brinsley Schwarz.
Als ik 6 van de 9 nummers bestempel als mijn favoriete nummers op dit album dan hebben we het dus heel gewoon over een ontzettend goed album van Brinsley Schwarz, dit ‘Shouting At The Moon’ terwijl de overige drie nummers niet echt minder van kwaliteit zijn.
Die favorieten van mij zijn: Every Day, What In The World, Falling Over Backwards, Maybe One Day, The Chance en Hard To Change (About Things Not Likely To Ever Happen).
Ook na een carrière van meer dan 60 jaar zit de sleet er nog heel zeker niet op bij Brinsley Schwarz die zich op dit album heeft omringd met een stel hele fijne muzikanten die negen volwassen nummers hebben volgespeeld. Sowieso qua tekst maar ook op de manier waarop de nummers gespeeld zijn. Hier spelen muziekliefhebbers. Soulmates. Van harte aanbevolen dus dit album!
Tracks:
01. Every Day
02. What In The World
03. Falling Over Backwards
04. Nothing Is What It Seems
05. Watch The Moon Come Down (Graham Parker)
06. Maybe One Day
07. The Chance
08. Hard To Change (About Things Not Likely To Ever Happen)
09. It’s Been A Long Year