Review: Ben Rice & The PDX Hustle – Fallen Angel
Ben Rice & The PDX Hustle – Fallen Angel
Format: CD – Digital / Label: Independent
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Ben Rice, afkomstig uit Portland, Oregon en zijn band the PDX Hustle, maken ons gelijk nieuwsgierig naar waar de afkorting PDX voor staat. Zoeken we op. PDX is de internationaal erkende afkorting voor de Portland International Airport. Zo, dat weten we ook weer.
In april van dit jaar overleed de drummer van de band, Chandler Bowerman. Gelukkig heeft hij op bijna alle nummers nog z’n partijtje meegedrumd. Ben Rice laat in een statement weten dat het uitbrengen van dit album dan ook gezien mag worden als een eerbetoon aan Chandler Bowman.
De bezetting van de band is zodanig zwaar bezet dat het veel belooft voor als we zo ver zijn het album te gaan beluisteren:
– Ben Rice – guitar, vocals
– John Wolcott – bass, Jeff Langston – bass (9)
– Chandler Bowerman – drums (1, 3, 6 t/m 9)
– Adam Carlson – drums (2, 4, 10)
– Pete Petersen – saxophones
– John Dover – trumpet, flugelhorn
– Lindsey Reynolds – vocals (3 en 8)
– Sara Barbee – cello, string bass (3)
– Ryan Downs (3)
– Chuck Barber – percussion (1)
keyboards: wie o wie?
Het album ‘Fallen Angel’ van Ben Rice & the PDX Hustle is uitgebracht in eigen beheer maar is uiteraard ook verkrijgbaar via Bandcamp.
Van nature is Ben Rice een rustige vent. Tot hij z’n gitaar begint te martelen en hij zijn bijnaam “Blues Ninja” waarmaakt! Zijn muziek wordt gekenmerkt door een mix van blues, soul, R&B, folk en country en dan wel zo dat je je met gemak voor kunt stellen bij hem op de veranda te zitten met andere muziekliefhebbers om lekker van de muziek te genieten tot in de vroege uurtjes van de volgende dag! Thuis bij Ben werd er ook veel muziek gedraaid en dat heeft hem natuurlijk beïnvloed. Vader’s voorkeur bestond uit Steely Dan, Bob Marley en de Marshall Tucker Band terwijl de voorkeur van zijn moeder bestond uit muziek van Al Green, Barry White en George Benson. Zelf ontdekte hij dat hij naast de oude blueshelden ook Stevie Ray Vaughan en Robert Cray meer dan kon waarderen! Een fijn en harmonieus gezin dus, dat kan niet anders met zoveel lekkere muziek!
Nou, gooi dat alles in een blender en je weet wat je kunt verwachten óf er zit zóveel in de mix dat je nog niet weet wat je kunt verwachten. Er is maar één manier om daar achter te komen: Draaien maar!
Ik ben benieuwd!
Alsof er een compleet orkest los barst, zo begint Good Lord Bad Lord. Véél blazers, funky, swingend en een ritmevaste drums laten Ben heel hartstochtelijk zingen “the Good Lord gives it all, the Bad Lord takes it all away”. Kom er maar eens op. Puike gitaar-uithalen, regelmatig pompende blazers. De percussie in dit nummer wordt u aangeboden door Chuk Barber van The Low Rider Band. Als de rest van dit album ook zo is, gaan we ons heel zeker goed vermaken!
Nou, niets is minder waar, in up tempo begint Get Down. Heerlijke snelheid, “driving down the freeway in the middle of the night”, een solo voor de keyboards (die in de credits niet genoemd worden…, kan Marian McCain zijn?) en mocht iemand onderweg je “blow away” dan Get Down. Alle blazers zetten hun beste beentje nog eens voor, gevolgd door een messcherpe gitaarsolo en de drummer maar proberen iedereen in te halen…, alles en iedereen op maximumsnelheid… Get Down! Met hoge vocale uithalen van Ben!
Wat is dat nu? Een heel voorzichtig introotje op keyboards als inleiding tot Even On A Good Day. “Take time to make time” een wijs advies, “Tell your friends that you care”, met passende background vocals, gedragen gezongen, een beetje zoals Bob Seger. Romantisch, liefdevol, met “hemelse” tingeltangeltjes terwijl een zware bas het ritme aangeeft en de balans in het nummer vast houdt, slide, Even On A Good Day “might feel a bit of rain”, nog meer hele mooie slide, strijkers, “bluebirds singing”, ondersteund door de vocalen van Lindsey Reynolds. Een heerlijk opgewekt nummer en een gitarist zoals we die graag horen op Bluestownmusic.nl!
Je zit een club, zacht spelende blazers, keyboards komen er bij en dan begint Ben te zingen. Een lied over Trust. Mooi, onheilspellend, geheimzinnig met af en toe een spooky “jankje”. Er gebeurt van alles om ons heen maar wat er ook gebeurt “I can’t let you go”, een gesproken tussenstuk, waarna Ben zich weer op z’n gitaar mag uitleven en zonder dat je het merkt doet het hele orkest in vólle omvang mee en dát komt binnen. Trust. Soms maakt “heaven a mistake” en moet er daar iemand weggestuurd worden en laat zo’n Fallen Angel nou net Ben Rice ontmoeten. Beter kan je niet overkomen en natuurlijk blijkt dat helemaal geen Fallen Angel te zijn. Fouten maken is “menselijk”, ook daar waar de Fallen Angel is weggestuurd… Veel heldere blazers, veel ritme, een sterk overtuigende Ben op vocals en weer een rol voor de keyboards (zie bij 2), mooie gitaarsolo, bijna de Miami Sound Machine (van Gloria Estefan), ja heus, maar voordat we daar van overtuigd kunnen raken, gooit Ben er nog maar eens een vette gitaarsolo uit!
Handclapping, drums en simpele gitaar met erbij komende blaers waarschuwen dat er een Storm is coming my way. Ook hier weer duidelijk hoorbare en uitstekende keyboards. Misschien heeft het niet noemen in de credits iets met rechten en contracten te maken…En terwijl we ons dat allemaal afvragen denk Ben dat het beter is
om een plekje hogerop te zoeken, hij maakt zich serieus zorgen. Herhalend “There’s a Storm, coming my way” en met een vlijmscherpe gitaarsolo hoopt hij zoveel “wirbel” te veroorzaken dat de Storm een andere kant op gaat. Gospelachtig, zonder instrumenten, met handclapping, eindigend in een soort trage begrafenis-optocht à la New Orleans. Blijkbaar zijn er slachtoffers te betreuren als gevolg van de Storm.
Trouble geeft ons een onvervalste bijna mariachi tango. Uiteraard veel blazers en een niet te stuiten drang om op die melodie mee te gaan dansen. De hele “burning down”, waarin een trompet er een onvervalste brandweersirene uit gooit om de ernst van de Trouble aan te geven. En na de vocale sterft het nummer in Zuid-Amerikaanse schoonheid door nog eens een trompetsolo. She’s Crushin’ On The Bartender. Geen ontkomen aan. En dan weet je het wel, en heel stiekem “I think she’s crushing on me…” Ook hier weer de vocals van Lindsey Reynols als ondersteuning voor de vocals van Ben. Een gezellig nummer, zo gezongen en gespeeld dat je het tafereeltje voor je ziet. Beter kun je een nummer als Retreat niet beginnen De pijn klinkt door “I’ve been a fool to put my faith in you” en dan zoek je een toevluchtsoord in Retreat. Prachtig gezongen met lang uitgerekte uithalen zoals we dat ook kennen van Gary Moore! Prachtige blues! Compleet uitgewerkt nummer in ruim 7 minuten! “I was a fool” met een prachtige gitaarsolo en wat de liefde betreft: Shit happens! Met een album zoals dit van Ben Rice & the PDX Hustle laat je alles snel genoeg achter je, heb je weer nieuwe energie voor “iets nieuws”.
Maar eerst gaan we nog even luisteren naar het laatste nummer van het album: Lonesome. Klassieke blues-opening met stuwend tempo van de blazers laten Ben concluderen dat “I like it better Lonesome, I’m better of alone”. Mooie kroegenpiano en hoewel “Every king got his castle, “I like it better Lonesome, I’m better of alone!” en als je dan denkt dat het nummer afgelopen trakteren die gezellige jongens ons op een fijne herhalende bluesy toegift, maar ook dat verandert niets aan de overtuiging van Ben “I’m better of alone”.
En dan is dit album écht afgelopen.
Tien heerlijke nummers. Zeker, blues(rock)! Gezellig, ook dat. Swingend, in verhouding. Mijn mening zal nu wel duidelijk zijn. Dit album staat als een huis. Je kunt er in je eentje van genieten maar de stemming zal zeker veranderen in een swingende vorm van feestvreugde als je op een feestje dit album op zet!
Puike plaat, degelijke bluesrock! Aanbevolen!
Mijn favorieten: Geen, als ik er een paar noem, doe ik de andere nummers tekort! Dus…!
Tracks:
01. Good Lord Bad Lord
02. Get Down
03. Even on a Good Day
04. Trust
05. Fallen Angel
06. Storm
07. Trouble
08. Crushing on the Bartender
09. Retreat
10. Lonesome
Website: https://benricehustle.com/home