Review: Atua Blues – Two Roots
Atua Blues – Two Roots
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Dixiefrog Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
De titel van het album vertelt eigenlijk meer dan de naam van de groep. Hoewel Atua verwijst naar goden en spirituele wezens in Polynesische culturen, maar dan moet je dat ook maar net weten. ‘Two Roots’ heeft namelijk betrekking op de twee mannen die de basis vormen voor Atua Blues. Die twee mannen zijn Grant Haua, een van oorsprong Maori bluesfenomeen die gitaar speelt en zingt. De andere helft van het duo is David Noël, alias Feelgood Dave, een van origine Fransman die de lead vocals voor z’n rekening neemt en beiden zorgen gezamenlijk voor de backing vocals waar dat nodig is. Die David Noël is een bezig baasje want hij is ook nog eens de frontman van de SuperSoul Brothers.
‘Two Roots’ brengt beide werelden van de mannen bij elkaar op dit, hun debuutalbum Atua Blues, waarbij ze ondersteuning krijgen van:
– Tim Julian op bas, keyboards en percussie en ook is hij samen met de heren van Atua Blues verantwoordelijk voor de productie van het album
– James Bos op drums
– Tara Julian op backing vocals (6)
– Julian Stantau op orgel (8)
Op het album staan elf nummers waaronder een versie van George Harrison’s My Sweet Lord ! en het album is uitgebracht op Dixiefrog.
Ik stel voor dat we gaan beginnen aan ‘Two Roots’ van Atua Blues.
Het album begint met Who’s Gonna Save My Soul. Een klassieke, zompige blues waarin Atua Blues afvraagt Who’s Gonna Save My Soul. Een mooie gospel die versterkt wordt door het uiteraard gezamenlijk zingen van de refreinen als antwoord op de herhaald gestelde vraag Who’s Gonna Save My Soul? Een mooie puntige gitaarsolo waarna de vocalen onverminderd verder gaan. Volgens Atua Blues ligt het antwoord bij… Jesus!
Het gaat bluesy verder met Hard Lovin’ Woman. “Hij” heeft een Hard Lovin’ Woman, lekker stevig met een mooie slide, quasi rommelig met z’n allen gezongen, zeker niet gelijk en herhalend, maar feit is dat hij zonder meer tevreden is over zijn Hard Lovin’ Woman, zeker als ze ook nog “twinkles in her eyes” heeft!
Een lekker vrolijk melodietje als ode aan de rivier en de belangrijke rol die een rivier speelt in het leven van de mensen, River Blues. Een mooi gegeven, fijne brush drums, korte gitaarlicks en samen gezongen met alle gevoel er in gelegd. Geen wonder dat dit nummer al op single is uitgebracht. Absoluut aanstekelijk! Top. Een liefdesverklaring: “I still love you!” Ook al lijkt het er qua melodie niet op, het doet me sterk denken aan Rainbow van de Marmalade uit 1970, zoals er hier gezongen wordt!
Een beetje kaal bluesy begin aan What Have We Done, is wat Atua Blues zich afvraagt, What Have We Done to Mother Earth? Een mooi onderwerp waar niet zomaar een antwoord op te vinden is dat gelijk een opening tot een oplossing biedt. Dat is juist het probleem. We weten het wel maar wie begint, wie zet de eerste stap of heeft het geen zin dat in je eentje te doen en is het beter om te wachten tot we met z’n allen het probleem aanpakken met een bijna zekere
uitkomst dat er NIETS gebeurt…?
Een fijne gitaar met ritmische drums aan het begin van Fisherman. Veel eigenschappen die “hij” heeft worden bezongen en alleen met de bedoeling “that you’re mine tonight.” Een lekkere melodie met, ver weg, overeenkomsten met ZZ Top. Mooi en weer een lekkere gitaarsolo. Mooi!
Een mooie uitvoering van My Sweet Lord van George Harrison, gezongen door beide heren met aanvullende backing vocals van Tara Julian. Alle herhalingen kennen we maar al te goed van het origineel dus niet iets nieuws maar wel lekker dat er in afwisselend in meerdere talen wordt gezongen. Dat geeft het nummer daardoor iets eigens. Aan het eind wordt het nog een beetje meer gospelachtig door de handclaps. Goed gevonden.
Een funky begin met weer een slidende gitaar in No Competition. “Hij” is er zeker van dat hij No Competition heeft en dat het een “sad situation is, lonely at the top,” als je een echte “Casanova” bent. Arme stakker. Peter Blanker zong het al in 1981: Het Is Moeilijk Bescheiden Te Blijven… No Competition? Elk voordeel hep z’n nadeel!
Vervolgens nog zo’n nummer dat iedereen wel kent, en ook in verschillende uitvoeringen: Amazing Grace. Langzame keyboards en een langzaam gezongen intro waarna het nummer het volle volume krijgt met een mooie aanvulling door strak slaande drums en beide mannen elkaar aflossen in de vocals. Het krijgt daardoor een eigen gospelachtige sfeer, zeker als er ook nog meer backing vocals bij komen! Het is een nummer van bijna 6 minuten dus is er voldoende ruimte voor een niet al te nadrukkelijke gitaarsolo terwijl de keyboards nog steeds voor een steady ondertoon zorgt. Richting het einde van deze mooie uitvoering komen er opzwepende handclaps bij! Heel mooi dus, ondanks dat het zo’n klassieker is!
I Get The Blues begint met een mooi gezongen intro zonder begeleiding. Heel mooi om al die gevallen te horen waarin I Get The Blues! Echt heel mooi gevoelig gezongen met een minimale begeleiding van een heel bescheiden keyboards, rustig tikkende drums, een beetje akoestische gitaar en bas. Heel, heel mooi! Heel sterk! Mooie tekst. Oef! En top! Een hele, ook weer bescheiden, akoestische solo op gitaar. Wat een prachtig nummer!!!
Gelijk weer die aanstekelijke vrolijkheid in Suck It Up. Och, wat zijn er toch een bende problemen en weet je wat je het beste kunt doen? Suck It Up! Het is ouwe meuk, laat gaan, richt je op iets anders, iets positievers, Suck It Up! En om die andere richting in te slaan en de rommel achter je te laten krijg je hulp van een lekkere, puntige, gitaarsolo, met een lekker stampende keyboards, waarna de adviezen nogmaals herhaald worden met Suck It Up! Doen!
Het laatste nummer van dit fijne album heet Rose. Een lekkere, vlotte intro waarin Rose om vergeving wordt gevraagd omdat ze slecht behandeld is maar hij wel heel erg veel van haar houdt… “Do you feel the same way for me?” – “I only think of you.” Nou, voor dat en meer zulke overtuigende argumenten zal Rose toch wel gevoelig zijn? In afwachting van haar antwoord leeft Grant Haua zich uit in een melodieuze gitaarsolo, terwijl de begeleiding een flink stuk zwaarder aanzet en tenslotte het nummer rustig uitgaat. En Rose? Waarschijnlijk krijgen we het antwoord op een volgend album van Atua Blues, oftewel Grant Haua en David Noël…
Een heel fijn album, min of meer heerlijk ongecompliceerd met ook veel teksten die er heel zeker toe doen. Teksten die zelden door de heren “eenstemmig” gezongen worden maar dat is een andere kwaliteit van dit album, het is af en toe lekker rommelig en dat heeft zeer zeker z’n charme. Eens een keer een album dat niet tot achter de komma, perfect in elkaar steekt! Ik vind het tenminste een heel fijn, gezellig en soms best ontroerend album, want de muziek is dan her en der lekker rommelig en daardoor gezellig er zitten de nodige teksten bij die aanzetten tot denken en daardoor is een album ontstaan vol variatie, goed en soms indringend gezongen, af en toe een sfeer oproepend van gospels met daarbij uiteraard een passende begeleiding, soms bescheiden, soms uitbundig.
Dus… mijn favorieten op dit album zijn: River Blues, Fisherman, No Competition, de absolute topper I Get The Blues en Suck It Up en buiten mededinging Amazing Grace want het is niet moeilijk om van zo’n klassieker iets moois te maken maar Atua Blues heeft er wel een eigen twist aan gegeven!
Tracks:
01. Who’s Gonna Save My Soul
02. Hard Lovin’ Woman
03. River Blues
04. What Have We Done
05. Fisherman
06. My Sweet Lord
07. No Competition
8. Amazing Grace
09. I Get The Blues
10. Suck It Up
11. Rose
Website:
https://www.facebook.com/GrantHaua.official
https://www.facebook.com/daveandthebox2025