Review: Antonio Vergara – Vergara Street
Antonio Vergara – Vergara Street
Format: CD – Digital / Label: AVA Records
Release: 2025
Tekst: Gerard Haarhuis
Die Antonio Vergara, dat is me ’t baasje wel. Met bekroningen overladen muzikant, 18 jaar lang als universiteitsdocent gewerkt mét een eredoctoraat in muziek, wetenschap en kunst, “cultureel” advocaat. Kortom. een bezig baasje! Antonio Vergara, from Ecuador.
Heeft al 12 albums gemaakt, heeft een meer dan uitstekende reputatie als bluesgitarist en lap steel speler. En dan nu zijn 13e album ‘Vergara Street’. Hij heeft inmiddels tientallen albums (mede) geproduceerd en als gevolg daarvan ook maar even zijn eigen productiebedrijf en label opgericht, AVA, waarop, logisch, ook dit nieuwste album ‘Vergara Street’ uitgebracht is. Hij voelt zich thuis in meerdere muziekstijlen, van blues, rock en pop t/m country en bluegrass en alles wat er ergens maar tussen zit! Zijn moeder is de beroemde sopraan Angelina López. Antonio is in die zin autodidact want hij heeft zich zelf geleerd te spelen op piano, banjo, bass en mandolin, dus logisch dat ik lang zocht naar artiesten die meededen op dit album en ze niet vond. Dat heeft deze jongen niet nodig. Dus is ‘Vergara Street’ een solo-album…
Met andere woorden: Ruim tijd om te gaan luisteren naar de 16 nummers op ‘Vergara Street’! Een krijsende kat begint aan Pay Day! Lekkere stamper en dat geeft ons gelijk het idee dat we over Vergara Street lopen, waar zich verschillende taferelen afspelen waarvan Antonio Vergana ons één voor één verslag wil doen. En dat doet Antonio om ons er van te doordringen dat al die verhalen tevens laten zien dat het leven bestaat uit een aaneenschakeling van onderwerpen als strijd, identiteit en aflossing, dat laatste dan meer in de zin van het inlossen van wat voor schuld dan ook. Zo is Pay Day een bijna stofferig, zanderig nummer waarin je Antonio op z’n boots door het zand hoort sloffen, de dag zit er op, dus is het Pay Day.
Van het denkbeeldige stof naar het “gladde” Asphalt Brothers, een typische “road”-melodie met een heerlijk deinende gitaar-solo! Asphalt Brothers! In My Name Is Heritage bezingt Antonio zijn erfenis maar dan erfenis in zin van waar hij vandaan komt. Een absoluut trage blues-opening, met stampende drums en dubbel gezongen in verschillende toonhoogtes!, waarin hij verhaalt over zijn kindertijd, over zijn opa en meer van dat soort herinneringen zoals wij ze allemaal hebben en waar je, als je ouder bent, graag nog wel eens aan terug denkt. Weer met een messcherpe gitaarsolo – In de bio is er niet voor niets sprake van “The guitar as a narrator”!
The Street opent swingend en zwaar gezongen met de boodschap dat The Street een schat aan verhalen in zich herbergt. Harry Radstake van Bluestownmusic.nl weet er meer van maar dit doet me heel erg denken aan Joe Bonamassa. Strakke drums en weer dat dubbele zingen, mooie uithalen op gitaar, goed gevonden, perfect geproduceerd waarin alles precies goed op z’n plaats zit! Ook aan het eind weer zo’n lekkere uithaal!
Een traditionele blues in Working Hands om de waardigheid van gewoon eerlijk werk aan te geven! Na de traditionele intro barst het volume los, met veel gemaakte “background vocals” en Oef! Wat een gitarist!!! Top! Een grappige titel is Ain’t Born On My Own. Nee, daar zijn er toch meestal minimaal twee anderen voor nodig. En “dan” en pas “daarna”, daarna is er een Antonio Vergara! Een lekkere stamper zoals trouwens het hele album er lekker op los stampt! Mooie lap steel! En dan worden we opnieuw verwend met een heerlijke, vingervlugge gitaarsolo als afsluiter van dit nummer. Mooi!
Waarom ook niet een intro op saxofoon? Deze man kan álles! Dit is Clay Angels, na de intro de sax lekker gedubd om weer terug te keren in een solo op hetzelfde instrument. Lekker vet nummer! Mooie combinatie van de sax met de rest door het hele nummer heen!
Bij voorbaat een buitenbeentje: Concrete Psalms, een nummer van 17½ minuten! Met een mouth harp (?) traditioneel ingezet, verbaal uithalend, bijna kettle drums. Er worden gesprekken gevoerd tussen man en vrouw, tussen mannen. Waarschuwingen. Zorgen. Verdriet. Vertrouwen. En de muziek begeleid onverstoorbaar door, bijna op de achtergrond…In alle eenvoud bijna een gospel. Vaak is het containerbegrip Concrete Psalms bedoelt als een verzameling oproepen, misschien zelfs gebeden, maar vaak waarschuwingen tegen “alles” wat er gaande is in de wereld en niet “in overeenstemming” is met de bedoeling van ons “gezellige samenzijn”…! Waarmee dit nummer, denk ik, goed te begrijpen is. Best opvallend dat in meerdere bio’s verschillende nummers worden geduid maar dat niemand dat blijkbaar aangedurfd heeft met Concrete Psalms…Dat Antonio überhaupt een zo uitgebreid en spiritueel nummer als Concrete Psalms op zijn album een plaats geeft, zegt ook wel iets over zijn maatschappelijke betrokkenheid waarvan de roots ongetwijfeld terug gaan naar zijn vroege jaren in Ecuador!
En na het in verhouding rustige Concrete Psalms gaan we weer lekker stampend verder met Steady Ground en horen we na zo’n 18 minuten “eindelijk” weer zo’n heerlijke gitaarsolo. In dit nummer ook weer veel door elkaar gedubde stemmen die dienst doen als een vorm van background vocals. Eindigend in een samenzang zonder verdere begeleiding.
Het niet alleen bij ons actuele thema van arbeidsmigratie wordt behandeld in Cheap Meat. Jankende gitaar, stampende drums en Antonio die ons fijntjes wijst op de “ zacht uitgedrukt” slechte arbeidsomstandigheden in niet alleen de vleessector. Omstandigheden die volgens Antonio leiden tot “dehumanising people”, waarmee de “kilo-knallers” van deze aarde in stand worden gehouden!
The Children Of The Broken Streetlight, een stevige gitaarblues waarin de donkere straat bezongen wordt, waar de staatverlichting niet brandt en wat er zich daardoor “onzichtbaar” op straat afspeelt. Ook weer lekker fel eindigend in een langzaam wegstervende gitaarsolo die echter zóveel energie losmaakt dat de straatverlichting vanzelf weer is gaan branden! Miracles happen!
Een strakke bas laat ons nader tot elkaar komen in Crossing The Bridge. We moeten ons goed realiseren dat die brug er neergezet is met slechts één doel: Het overbruggen van een afstand. Zouden mensen elkaar dan niet halverwege tegemoet kunnen komen? Natuurlijk wel. Een beetje een Canned Heat-ondertoontje. Lekker relaxed. “That’s it”, zijn de laatste woorden van Antonio in dit nummer!
Lekkere lap steel met piano aan het begin van Human Waste, dat beschrijft wat er gebeurt in de wereld om ons heen. Als er overal maar een barcode op zit, zodat het product gescand kan worden, de rest is niet van belang. Hoe en wat, de mens, wordt terug gebracht tot een productiefactor die ook nog eens makkelijk ontslagen kan worden…
Born On A Sunday gaat niet over Antonio Vergara want die is op vrijdag 27 februari 1976 geboren. Die zondag waar Antonio over zingt moet een stormachtige dag zijn geweest, te oordelen naar het onstuimige ritme van dit nummer! Ook weer een stevig stampende gitaar en drums met op de achtergrond lekkere uithalen. Een echte gitaar-blues dus. Na een zacht keyboard-stuk volgt weer een lekker lange gitaarsolo. Voor de gitaarfreaks onder ons pure verwennerij!!!
Een weer wat tragere aanzet tot The Corner Of Promises, zowaar melodieus. Op de achtergrond nauwelijks hoorbare background vocals geven het geheel iets nadrukkelijks van een verhaal dat ons duidelijk moet maken dat op elke hoek van de Vergara Street de mogelijkheden aanwezig zijn, de promises voor een betere toekomst!
Antonio zoekt op de radio zijn favoriete zender. Gevonden? Applaus voor een optreden voor “the Star of the Evening”, Antonio Vergara! Zo begint het 9 minuten durende Sidewalk Blues, de afsluiter van dit album. Een lekker rustig ritme. Mooi begeleidend piano-deuntje zoals je mag verwachten zou ik bijna zeggen. Een mooi gedragen nummer.
En dan zit het album Vergara Street van Antonio Vergara er op. Een behoorlijke brok stevige gitaarblues met heel veel prachtige gitaar-soli om door een ringetje te halen!
Ik heb wel de indruk dat er op menig nummer een zangeres een bijdrage levert. Als het geen zangeres is dan heeft Antonio gebruik gemaakt van een AI-stemomvormer.
Voor het feit dat deze man van zoveel verschillende markten thuis is zou me dat ook weer niet verbazen…
Antonio ontving een GRAMMY-nominatie voor zijn album ‘The Fury’ en de jury omschrijft daarin zijn gitaarspel als vergelijkbaar met Eric Clapton, Stevie Ray Vaughan en Joe Bonamassa en met name met die laatste hoorde ik de nodige overeenkomsten. 16 nummers met van alles wat, door Antonio Vergara gesitueerd in een denkbeeldige Vergara Street. Een ge(s)laagd idee!
Ook van dit album geen afzonderlijk oordeel over elk nummer. Het is, zoals gezegd, één stevige brok gitaarblues, een mooi resultaat als je beseft dat Antonio zo ongeveer alles zelf heeft gedaan; het schrijven de nummers, de veeleisende nummers spelen en opnemen en tenslotte het geheel produceren tot een min of meer thematisch geheel dat past binnen zijn concept van ‘Vergara Street’. Oftewel: een aanrader voor de liefhebbers van snaren en meer in het algemeen, liefhebbers van een stevige blues!
Mijn favorieten: Asphalt Brothers, My Name Is Heritage en Crossing The Bridge, waar van die drie Asphalt Brothers met een neuslengte voorsprong van de andere twee omdat ik het gitaarwerk in dat nummer er echt met kop en schouders (of neuslengte…) boven uit vind steken!
Tracks:
01. Pay Day
02. Asphalt Brothers
03. My Name Is Heritage
04. The Street
05. Working Hands
06. Ain’t Born On My Own
07. Clay Angels
08. Concrete Psalms
09. Steady Ground
10. Cheap Meat
11. The Children Of The Broken Streetlight
12. Crossing The Bridge
13. Human Waste
14. Born On A Sunday
15. The Corner Of Promises
16. Sidewalk Blues