Review: Alice Armstrong – Fury & Euphoria
Alice Armstrong – Fury & Euphoria
Format: CD – Digital / Label: Independent
Release: 2025
Tekst: Ella-Milou Quist
De award-winnende Britse artieste Alice Armstrong is terug met ‘Fury & Euphoria’, het tweede deel in een geplande trilogie van EP’s waarin ze haar zich ontwikkelende sound, songwriting en gevoel van identiteit onderzoekt. Waar haar veelgeprezen debuut ‘Love, Sex & Death’ (2023) vooral draaide om tastbare levenservaringen als kindertijd, seksualiteit en sterfelijkheid, duikt Armstrong dit keer dieper in de wereld van emoties en menselijke connectie.
‘Fury & Euphoria’ voelt als een openhartige balans tussen kwetsbaarheid en kracht. De liedjes ademen een rauwe intensiteit; soulvol, powervol en met vocalen die doen denken aan het rauwe scheurende geluid van Janis Joplin en de energie van Heart. Armstrongs stem is ronduit imposant te noemen; het is warm, korrelig, explosief wanneer nodig, maar ook breekbaar en eerlijk. Ze vertelt verhalen die echt binnenkomen, gedragen door een mix van blues, rock, funk en soul, die even aanstekelijk als gelaagd is.
De EP opent met het zweverige Persephone, dat naadloos overgaat in het tamelijk rustige Punchline. Halverwege zorgt Armstrongs powervolle stem voor een spannend moment, mooi ondersteund door het expressieve gitaarspel van Olly Knight Smith.
Het daaropvolgende Good Love brengt een aanstekelijke mix van blues, soul en funk, met een groove die meteen blijft hangen. Armstrong schittert hier met haar fantastische vocalen, terwijl Smith’s gitaarwerk perfect resoneert met haar krachtige stem. Bombshell heeft meerdere gezichten: van een knipoog naar John Lee Hookers Boom Boom tot een vleugje fifties jazz à la Caro Emerald. De rake tekst en Armstrongs kenmerkende powersound, hier nog niet eens op volle sterkte, maken dit tot een onweerstaanbare oorwurm.
Met Scratching Walls duikt de Britse zangeres diep de blues in. Het nummer ademt daarnaast een spooky swampsfeer, gedragen door een gruizige gitaar en een subtiele kwetsbaarheid in haar teksten, die Armstrong met haar stem op indrukwekkende wijze voelbaar maakt. Daarna volgt een frisse vertolking van Nancy Sinatra’s Bang Bang (My Baby Shot Me Down), die qua sfeer en geluid goed aansluit bij het vorige nummer en waarin de Hammond een glansrol speelt.
Het geladen en meeslepende Autoassassin is toch wel het hoogtepunt van de plaat. Alice toont hier haar weergaloze vocale bereik, krachtig begeleidt en versterkt door haar band. Smith’s gitaarsolo scheurt en schuurt, perfect passend bij de rauwe intensiteit van Armstrongs stem. Een huiveringwekkend goede song.
Wat deze EP bijzonder maakt, is de echtheid die Armstrong weet te vangen. Er is niets gepolijst aan haar performance; ze zingt zoals ze zich voelt en dat hoor je terug in elke noot. Het resultaat is een authentiek, eigentijds werk dat tegelijk tijdloos aanvoelt.
Met ‘Fury & Euphoria’ laat de Britse artieste horen dat ze niet bang is om te groeien, te experimenteren en zichzelf te ontleden in geluid en emotie. Het resultaat is een sterke, eerlijke en gepassioneerde release van een muzikant die haar eigen pad met overtuiging bewandelt. Als dit tweede hoofdstuk al zo veel diepte en karakter toont, dan belooft de afsluitende EP, die volgens de zangeres de wisselwerking tussen spiritualiteit en aardse thema’s zal verkennen, een meeslepend slotstuk te worden van een sensationele trilogie.
Tracks:
01. Persephone (intro)
02. Punchline
03. Good Love
04. Bombshell
05. Scratching Walls
06. Bang Bang (My Baby Shot Me Down)
07. Autoassassin