Zucchero Fornaciari – D.O.C.
Format: CD – Vinyl – Digital / Label: Polydor – Universal
Release: 2019
Tekst: Ella-Milou Quist
Zucchero is na drie jaar terug met een nieuw studioalbum, getiteld ‘D.O.C.’ (Disco di Origine Controllata). Hiermee grijpt hij niet alleen terug naar zijn muzikale roots maar voegt tevens hedendaagse sounds toe om het geheel een moderne twist te geven.
Zucchero Fornaciari is één van de grootste artiesten die Italië rijk is. Daar is de zanger al een fenomeen sinds zijn album ‘Blue’s’ uit 1987. Van dit album komt de ongekend populaire single Senza Una Donna, die ook buiten Italië aansloeg toen het nogmaals uitgebracht werd als duet met Paul Young in 1991. Deze versie bereikte zowel de hitlijsten in Europa als in de Verenigde Staten en het betekende de definitieve internationale doorbraak van Zucchero. Inmiddels heeft de Italiaanse zanger wereldwijd al meer dan vijftig miljoen platen verkocht en timmert nog altijd aan de weg. Best bijzonder, aangezien hij vrijwel altijd in zijn moedertaal zingt, met wat uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Dat hij nog altijd populair is, is te danken aan zijn toegankelijke, aanstekelijke liedjes die hij moeiteloos in een internationaal jasje weet te steken, maar ook aan zijn prachtige gevoelige ballads die door merg en been gaan. Voeg daar zijn kenmerkende warme stemgeluid en uiterst sympathieke karakter aan toe en de formule voor zijn faam is af.
‘D.O.C.’ is geen uitzondering op deze Zucchero-formule en zal zeker aanslaan bij fans en liefhebbers van zijn muziek, maar wellicht levert het zelfs een hele nieuwe schare fans op. Wat dit album namelijk uniek maakt is het veelvuldig gebruik van elektronische beats en pop elementen die vandaag de dag erg in trek zijn. Hierdoor is het een zeer dansbare, catchy en een nog toegankelijker plaat dan al Zucchero’s voorgaande werken. Hij kan hiermee een nog breder publiek aanspreken en bereiken. Toch verliest hij zijn roots zeker niet uit het oog. Integendeel zelfs. Blues, bluesrock, roots, folk en soul sieren de liedjes nog steeds.
Het album opent met het piano en dance georiënteerde Spirito Nel Buio, een zeer energiek, vrolijk en dansbaar nummer, met een vleugje soul door het gospelkoor op de achtergrond. Het daaropvolgende Soul Mama borduurt voort op deze sound en is een uiterst fijne popsong. Cose Che Già Sai, een duet met de Zweedse actrice en zangeres Frida Sundemo, begint met enkel zang en een piano en wordt met strijkers en elektronische sounds uitgebouwd tot een ware power ballad. Voor de liefhebbers van de blues(rock) en roots georiënteerde liedjes van Zucchero, is er het schitterende Testa O Croce, die van deze genres doordrenkt is. Maar wel in een modern jasje gestoken door de elektronische beat op de achtergrond. Freedom is een krachtige poprock song met een sprankeltje blues en soul in de vorm van een hammondorgel, terwijl het stevige Vittime Del Cool voornamelijk folkrock en blues laat horen. De popballad Sarebbe Questo Il Mondo draait vooral om de zang en hoewel er ook veel synthesizers aan te pas komen, stoort dat geenszins en geeft het het nummer zelfs extra power. Het gospelkoor, de hammond en de piano maken het geheel helemaal af. Op La Canzone Che Se Ne Va horen we Zucchero zoals we hem het liefste horen; warm, krachtig en melancholisch. Deze schitterende theatrale ballad draait helemaal om zijn prachtige soulvolle stemgeluid; schitterend omlijst door piano, strijkers, elektrische gitaar, drums en een krachtig achtergrondkoor. Dit is één van de mooiste liedje op de plaat. Badaboom (Bel Paese) is er weer eentje voor de folk- en rootsrock liefhebbers. Het is een stevige song met een aanstekelijke accordeon die de boventoon voert, fantastisch gitaarwerk en een lekkere ritmesectie. Ook Tempo Al Tempo is een folk en roots nummer, met een vleugje country, dat vooral draait om de akoestische gitaar en Zucchero’s vocalen; subtiel aangevuld door strijkers, piano, drums en in de verte een elektrische gitaar. Het laatste liedje, Nella Tempesta, is net als La Canzone Che Se Ne Va om door een ringetje te halen. Het is een rustig, melancholisch, bijna tragische nummer. Een meer dan waardige afsluiter van een zeer divers en dynamisch album.
Als extraatje zijn er nog drie bonustracks toegevoegd waarop Zucchero in het Engels zingt. Het gaat om de vertalingen van Freedom (My Freedom), Vittime Del Cool (Someday) en Cose Che Già Sai (Don’t Let It Be Gone). Een leuke, maar zeker niet noodzakelijke toevoeging. De zanger heeft het niet nodig om zijn nummers te vertalen, sterker nog, in het Italiaans komen zijn stem en emoties veel beter tot hun recht dan in het Engels. Bovendien heeft iedereen al lang geaccepteerd dat ze de teksten van de liedjes niet verstaan. Dat maakt Zucchero’s muziek niet minder toegankelijk of populair. Ik denk zelfs dat we met recht kunnen zeggen dat hij de meest succesvolle Italiaanse artiest ooit is. En dat succes zou met ‘D.O.C.’ wel eens nog groter kunnen worden. Zucchero heeft zijn ‘oude’ oorspronkelijke stijl en sound namelijk feilloos weten te mixen met het geluid van nu waardoor hij tevens een jongere generatie aan zich zou kunnen binden.
Deze nieuw ingeslagen weg zorgt er wel voor dat ‘D.O.C.’ een paar luisterbeurten vergt om je oren te laten wennen aan deze andere, vernieuwde sound. Maar al gauw ontdek je dan de ware pareltjes op het album en tevens merk je dat de oude Zucchero alles behalve weg is. Je gaat van de liedjes houden, vooral als je hoort hoe ongelooflijk sterk het muzikaal in elkaar zit. De composities en de arrangementen zijn werkelijke uitmuntend. Alles klopt als een bus. ‘D.O.C’ is een dijk van een plaat.
Tracklist:
01. Spirito Nel Buio
02. Soul Mama
03. Cose Che Già Sai
04. Testa O Croce
05. Freedom
06. Vittime Del Cool
07. Sarebbe Questo Il Mondo
08. La Canzone Che Se Ne Va
09. Badaboom (Bel Paese)
10. Tempo Al Tempo
11. Nella Tempesta
12. My Freedom (Bonus Track)
13. Someday (Bonus Track)
14. Don’t Let It Be Gone (Bonus Track)
Website: Zucchero