Recensie: Various Artists – The Unchained Melody – 29 Killer Versions!
Various Artists – The Unchained Melody – 29 Killer Versions!
Format: CD / Label: Jasmine Records
Release: 2021
Tekst: Peter Marinus
Unchained Melody van the Righteous Brothers is één van de bekendste nummers uit de popgeschiedenis. Een nummer waarop vrijwel iedereen romantisch geschuifeld heeft. Menige vrouw moest bij het aanhoren van de smachtende stem van Bobby Hatfield gelijk het gezinspak Tena Lady aanbreken….
Het nummer werd in 1965 geproduceerd door Phil Spector maar is bij lange na niet het origineel van het nummer. Het origineel is namelijk afkomstig uit 1954 en was het themanummer van de “film-noir” Unchained en werd gezongen door Todd Duncan.
Zijn origineel is terecht aanwezig op het album ‘The Unchained Melody – 29 Killer Versions!’ op het Jasmine label. En de albumtitel verraadt het al, 29 versies van Unchained Melody, zonder the Righteous Brothers overigens.
De vraag, die bij mij opkomt is “is 29 keer Unchained Melody niet wat te veel van het goede? Gelukkig kan ik daar “nee” op antwoorden aangezien de versies op dit album genoeg van elkaar verschillen om de aandacht vast te houden.
Bij sommige artiesten was ik verbaasd over het feit dat zij zich aan de klassieker waagden.
Zo had ik niet verwacht dat Gene Vincent & the Blue Caps het nummer ooit gecoverd hadden. Gene is hier smartelijk aan het galmen.
https://youtu.be/WhDOWMr8feE
Ook de “king of twang” Duane Eddy verrast door een donker twangende, instrumentale, draai aan het nummer te geven.
The Fleetwoods mogen dan in hun versie ontzettend zoetgevooisd klinken maar hun engelachtige a capella klinkt toch indrukwekkend.
De versie van Tony Middleton, een Amerikaanse rhtythm & blueszanger, verrast doordat het een haast onherkenbare mid-tempo rhythm & bluesversie heeft gekregen. Gerry Granahan was een zanger, songwriter en producer uit de USA en zijn versie is zwaar georkestreerd maar ook behoorlijk stuwend.
Meestergitarist Chet Atkins levert een fraaie instrumentale jazzy versie af en de luchtige “toot toot” versie van Bobby Day is door zijn achtergrondzang als bizar te omschrijven.
Steve Alaimo klinkt luchtig en soulvol en de beste versie op dit album komt van zangeres June Valli, die Unchained Melody zeer krachtig en getergd zingt.
De overige versies zitten veel in de easy listening hoek met de kitsch van Liberace en de Cocktail Trio-achtige versie van de Brit Jimmy Young als voorbeelden.
Daarnaast is er zoetgevooisde pop van Sam Cooke, Cliff Richard & the Shadows, Ricky Nelson en Pat Boone.
Tranentrekkers als Frank Ifield en Andy Williams zullen bij velen de rillingen over het lijf veroorzaken hoewel gezegd moet worden dat Frank Ifield haast Roy Orbison-achtig klinkt.
Door de diversiteit in de uitvoeringen van Unchained Melody wordt de aandacht op dit album toch vastgehouden.
Website: https://jasmine-records.co.uk/gb/
