Recensie: Tom Odell – Monsters
Tom Odell – Monsters
Format: CD – LP – Digital / Label: Columbia Records
Release: 2021
Tekst:Ella-Milou Quist
De Britse singer-songwriter Tom Odell kennen we natuurlijk allemaal van die kneiter van een hit Another Love uit 2012. Met name dat nummer en tevens zijn debuutplaat ‘Long Way Down’ uit 2013 waar dat liedje op staat, heeft hij nooit meer kunnen evenaren. Het maakte hem toentertijd in één klap wereldberoemd en leverde hem diverse prijzen, nominaties, titels en TV optredens op.
Andere singles van dat album deden het overigens voornamelijk erg goed in de televisiewereld; zo werd Can’t Pretend gebruikt in de TV-serie The 100, ook waren Can’t Pretend en Long Way Down te horen in de serie The Black List en de film The Fault In Our Stars, kreeg Grow Old With Me een mooie feature in Reign en in een campagne voor Kaiser Permanente getiteld Thrive. De song Heal is gebruikt in de film If I Stay en de TV-series NCIS, The Vampire Diaries en Elementary, samen met Another Love. Odell’s cover van Real Love van de Beatles werd in 2014 de audiotrack voor de John Lewis Christmas reclame, wat hem grote publiciteit opleverde. Ook werd Tom’s cover van True Colours (Cyndi Lauper) gebruikt voor een Sony reclame in 2016.
De verwachtingen waren dan ook hooggespannen toen Odell’s tweede album ‘Wrong Crowd’ in 2016 uitkwam. Vooral de single Magnetised deed het erg goed. Hoewel het gehele album enigszins voortborduurde op de sound van ‘Long Way Down’, was het lang zo sterk niet. Natuurlijk, zijn shows verkochten uit en het album stond aardig hoog in de meeste charts, maar die hele rauwe, pure emotie en de sobere aanpak die zijn debuut had, heeft zijn tweede album veel minder. De productie was gelikter, meer gericht op een moderne sound, met meer beats en vaak met volledige bandbezetting. Ofwel een beetje toegankelijker gemaakt voor een nog groter publiek.
Odell liet zich voor zijn derde album ‘Jubilee Road’ (2018) qua geluid en (speel)stijl duidelijk inspireren door Elton John, Elvis Costello en Queen. De liedjes en teksten op het album zijn minder zwaar en intens dan op zijn twee voorgangers. Jubilee Road, overigens een fictieve naam, verwijst dan ook naar een buurt in Londen waar hij op dat moment woonde en de mensen uit zijn straat. Het is een stuk optimistischer en vrolijker, op wat melancholische en in mineur gestemde liedjes na. In de charts bleef de plaat helaas onderaan of in het midden bungelen, met uitzondering van het Verenigd Koninkrijk en Schotland waar het album op de vijfde positie stond.
Het grootste gedeelte van 2018 en 2019 ging Odell door een diep dal in verband met geestelijke gezondheidsproblemen. Hij heeft al lange tijd een enorme angststoornis die hem al jaren tergt en daarnaast behoorlijk depressieve klachten. Uiteindelijk heeft hij dit weten te gebruiken om nieuwe muziek te schrijven.
Zijn nieuwste release, ‘Monsters’, klinkt dan ook compleet anders dan zijn voorgaande werk. Naast zijn geliefde piano en akoestische gitaar heeft hij veelvuldig gebruik gemaakt van zijn (effect)computer en synthesizers. Er zitten veel elektronische beats in, wat natuurlijk geheel aansluit bij de sound en stijl van nu. Naast vertrouwde pianoballades heeft de plaat een behoorlijk pop, urban, hiphop en underground gehalte. Met deze stijlen en in combinatie met het merendeel van zijn teksten, profileert hij zichzelf niet direct als een volwassen artiest. Heel eerlijk, het klinkt een beetje als een boze tiener plaat. Het is dan ook voor te stellen dat hij vooral een jongere generatie zal aanspreken met zijn nieuw ingeslagen weg. Zijn muziek gaat bovendien alle kanten op, het is warrig, er zit geen duidelijk lijn in en de zestien nummers die de plaat telt, vormen geen geheel. Het geeft om die reden juist goed weer hoe Tom zich voelde en wat zijn gedachtegang was tijdens het maken van het album. Dat je daarbij ook nog eens van de ene lockdown in de andere valt vanwege COVID-19, helpt natuurlijk ook niet mee. Het is vooral een heel rauw, conceptueel en experimenteel album geworden.
Natuurlijk staat er niet alleen maar bagger op de plaat, integendeel zelfs. Er staan een paar lekkere meezingers op zoals Over You Yet en het (lijkt wel) op While My Guitar Gently Weeps van de Beatles geïnspireerde Money en de titeltrack Monsters v.2. Daarnaast staan er mooie gevoelige (semi-)akoestische gitaar liedjes op als Tears That Never Dry, Me And My Friends en Don’t Be Afraid Of The Dark. Deze laatste is überhaupt een verrassend nummer omdat er een schitterend intermezzo in zit met een klassieke piano. Andere liedjes die doen denken aan de oude Tom Odell met als hoofdmoot zijn pianospel en overdonderende emotionele vocalen zijn Lose You Again, By This Time Tomorrow en Streets Of Heaven. Meest indrukwekkend is echter de titeltrack, waar er twee versies van bestaan: Monster v.2 en afsluiter Monster v.1. De zang gaat werkelijk door merg en been en de tekst splijt door je ziel. Het doet weer even denken aan Another Love.
Het is te hopen voor de jonge Britse singer-songwriter dat hij zich herpakt en binnenkort verlost is van zijn demonen en weer één duidelijk doel en één visie voor ogen heeft wat betreft een eventueel volgend album. Tom Odell is en blijft op zijn best als hij het minimalistisch en sober aanpakt. Misschien lukt het hem dan wel om zijn debuut ‘Long Way Down’ te evenaren of zelfs te overtreffen.
Tracklist
01. Numb
02. Over You Yet
03. Noise
04. Money
05. Tears That Never Dry
06. Monster v.2
07. Lockdown
08. Lose You Again
09. Fighting Fire With Fire
10. Problems
11. Me And My Friends
12. Country Star
13. By This Time Tomorrow
14. Streets Of Heaven
15. Don’t Be Afraid Of The Dark
16. Monster v.1
Website: Tom Odell