Tin Machine – Tin Machine II
Format: CD – LP / Label: Music On CD
Release: 2020
Tekst: Paul Op den Kamp
‘Bowie is part of the band’, een nieuwe blik op een verwarrende periode!
Eind Juli verscheen dit ‘tweede’ album van Tin Machine voor het eerst in lange tijd op een fysieke geluidsdrager. De tweede worp liedjes van de band waar David Bowie een van de leden van was, het project dat door de man zelf omschreven werd als een echte democratie.
Het album werd in 1991 onthaald met voornamelijk negatieve kritiek. Ook was het album commercieel geen succes. De vraag die te stellen valt bij deze editie is of het hier nu gaat om een van de slechte (en dus te vermijden) albums van Bowie. Het antwoord is in alle eerlijkheid ja en nee!
Voor allen die de Tin Machine periode niet kennen allereerst een kort overzicht. Bowie kende in de jaren tachtig grote succes met hits als ‘Let’s Dance’, ‘Modern Love’, ‘Blue Jean’ en ‘Absolute Beginners’.
Een periode als mega ster die niet perse de meest vernieuwende albums opleverde. Een ontwikkeling die redelijk ontspoorde ten tijde van het ‘Never Let Me Down’ album en de bijhorende ‘Glass Spider Tour’. Ambitie, theater, zwakkere liedjes en onbegrip van het publiek vormen samen het recept voor een kleine ramp. Bowie probeert te concurreren met grote namen als Prince en Talking Heads maar overspeelt zijn hand, de combi van dans en grote mechanische spin pakken niet uit op de manier zoals hij had gehoopt.
Wat volgt is een jaar waarin het merk Bowie even in de koelkast verdwijnt. Hij vormt Tin Machine als volwaardig bandproject. Hun gitaarmuziek duidelijk geïnspireerd op de nieuwe generatie gitaarbands als Pixies en Sonic Youth. Maar met succes. Het album bereikt wereldwijd de top 10 en de bijhorende tournee is uitverkocht.
Het daaropvolgende jaar is bandlid Bowie weer de artiest Bowie als hij een grote tournee maakt om te promoten dat zijn albums op cd verschijnen. De ‘Sound And Vision’ tournee wordt omgeven met geruchten dat de grote hits voor het allerlaatst te horen zijn! Het verleden wordt dus opgeborgen om plek te maken voor nieuwe routes. Het begin van de wederopstanding van de theatrale artiest. Een eerst stap is een nieuwe Tin Machine album.
Een plaat die de luisteraar alsmaar op het verkeerde been blijft zetten. Enerzijds drijft de muziek op de hippe grunge geluiden maar nergens vind je het venijn of pijn die door Nirvana, Pearl Jam of Smashing Pumpkins werd vertolkt. Daarvoor is de muziek te braaf! Alsof de vier heren niet wilden kiezen tussen het schurende van grunge als nieuw genre of de stadionrock zoals Springsteen, Kinks of de Stones hanteerden.
Wat anno 2020 wel duidelijk wordt hoezeer Bowie nu in de marge weer het experiment op zocht, ruimte die hij onder zijn eigen naam misschien even niet had of aandurfde. Hetgeen eigenlijk mist is een dramatische context, zoals hij later op ‘Outside’ of ‘Hours’ wel had. Het concept dat de liedjes bindt en tot een geheel maakt. Bij Tin Machine blijven het te zeer twaalf losse liedjes, waarvan de helft ook nog best ‘forgetable’ is.
De eindconclusie is dus als volgt: Het is niet zijn allerslechte plaat, eerder de overgang naar veel betere hoogtes. Alsof hij na jaren van geen personages te vertolken weer even moest wennen aan het dragen van een masker.
Tracklist:
01. Baby Universal
02. One Shot
03. You Belong In Rock N Roll
04. If There Is Something
05. Amlapura
06. Betty Wrong
07. You Can’t Talk
08. Stateside
09. Shopping For Girls
10. A Big Hurt
11. Sorry
12. Goodbye Mr Ed
Website: David Bowie