Recensie: The Hawkins – Aftermath
The Hawkins – Aftermath
Format: CD (EP) / Label: The Sign Records
Release: 2021
Tekst: Peter Marinus
Na twee albums en een 12” besloot de Zweedse band the Hawkins met een concept album te komen. Een mini-album met 6 nummers over de “nasleep van stuk gelopen relaties”. Dat klinkt natuurlijk behoorlijk hoogdravend en het gevaar van een concept album is meestal, dat de muziek een tikje te bombastisch wordt.
Johannes Carlsson (zang, gitaar), Mikael Thunborg (gitaar, zang), Martin Larsson (bas, zang) en Albin Grill (drums, zang) beginnen het mini-album in elk geval op een prima manier met Turncoat Killer, dat trouwens opent met een strijkje maar daarna rap verder gaat als een fel pompende punkrocker. Het hoge stemgeluid van Johannes Carlsson valt daarbij gelijk op en je moet echt even wennen aan zijn hoog gillende stemgeluid.
Dat stemgeluid domineert ook het hoekig hakkende Fifth Try dat een smerig Green Day geluid heeft. Jim And Kate is een venijnige rocker met de band in ADHD vorm.
In de overige nummers kan je goed horen dat hier om een concept album gaat. Zo opent Cut Me Off Right als een akoestische donkere ballad, die zich langzaam aan ontwikkelt tot een bombastisch dreunend nummer.
Aftermath zit vol met allerlei wendingen. Zo begint het nummer met een ritmebox en dreinerig orgel, dan volgt een zwaar bombastisch dreunend geluid en vervolgens een Ry Cooder-achtige filmmuziek wending. Door dit alles komt Aftermath als een onsamenhangend nummer over.
Hopelijk is dit mini-album een eenmalig experiment van the Hawkins. Ik hoor ze het liefst met hun vertrouwde pompende punkrock!
Tracklist:
01. Turncoat Killer
02. Fifth Try
03. Svääng
04. Jim And Kate
05. Cut Me Off Right
06. Aftermath