The Doors – Morrison Hotel (50th Anniversary Deluxe Edition)
Format: CD – LP – Digital / Label: Rhino/Elektra
Release: 2020
Tekst: Ella-Milou Quist
Het vijfde studioalbum van The Doors, ‘Morrison Hotel’ is onlangs uitgegeven ter gelegenheid van z’n vijftig jarige bestaan. De plaat werd van november 1969 tot en met januari 1970 opgenomen en uitgebracht in februari 1970. Het werd door fans en media gezien als een terugkeer naar de originele blues-rock sound van de groep, nadat op voorganger ‘The Soft Parade’ veel blazers- en strijkarrangementen waren gebruikt.
Voor deze speciale release is het album opnieuw geremasterd door The Doors oude ingenieur en mixer Bruce Botnick. Verder bevat de uitgave een bonusschijf met ruim een uur aan nog niet eerder uitgebrachte studio-outtakes en het originele album op 180 gram nieuw vinyl.
Het interessantst aan deze 50 Anniversary uitgave zijn de nooit eerder uitgebrachte opnames. Je krijgt hiermee namelijk een heel intiem inkijkje in hoe de band werkte, hoe de verhoudingen onderling lagen en de lol die ze samen hadden. Je hoort gesprekken, grapjes, fouten en verschillende arrangementen van liedjes, met name van Queen Of The Highway en Roadhouse Blues. Ongeveer de hele evolutie van beide nummers is vastgelegd en te horen op deze bijzondere release
Het had heel wat voeten in aarde om Queen Of The Highway goed op plaat te krijgen. De ene keer speelde de band te hard, de andere keer zong Jim Morrison het te slordig in of, als ze helemaal niet tevreden waren en inspiratie nodig hadden, bouwden ze het uit tot één lange jamsessie of veranderde de arrangementen. Een goed voorbeeld is het jazz-arrangement dat ze gebruikten op Take 12 (No One Could Save Her). Hier hoor je Ray Manzarek op een heerlijke jazzclub achtige manier spelen op de piano, begeleid door de subtiele percussie van John Densmore en de fijne basloopjes van sessiemuzikant Ray Neapolitan. Op Take 14 (Save The Blind Tiger) hebben ze eveneens deze jazzstijl aangehouden, maar nu horen we ook het karakteristieke gitaarspel van Robby Krieger.
Take 1 (American Boy – American Girl) heeft, vooral door Robby’s spel, een rock ’n roll feel. Take 14 (Start It All Over) komt het dichts bij de sound van Queen Of The Highway zoals te horen is op ‘Morrison Hotel’. Op Take Unknown geeft Jim aan op te willen warmen met Roadhouse Blues voor ze verder gaan met Queen Of The Highway, wat meteen het startsein is voor de band om daar even op te focussen. De outtakes die volgen zijn dan ook bijna allemaal van Roadhouse Blues.
De basis en dus het arrangement van Roadhouse Blues, staat duidelijk al vast. Het vliegt niet zo heen en weer als op Queen Of The Highway. Op de outtakes die gekozen zijn om op deze jubileumuitgave te zetten hoor je Morrison veel praten; over de opvolger van ‘Morrison Hotel’, dat hij op dat moment de werktitel ‘Ride Out’ meegeeft, over Kentucky Fried Chicken en tevens geeft hij op Take 1 & 2 (We’re Gonna Have A Real Good Time) een kleine inzage waarop Roadhouse Blues gebaseerd is. Over deze zelfde take vertelde Robby Krieger onlangs aan Rolling Stone dat hij de gitaarsolo in deze take veel beter vindt en dat hij liever had gezien dat die op ‘Morrison Hotel’ was verschenen dan de solo die nu gebruikt is. Helaas ging dat niet omdat Jim’s vocalen weer eens iets te wensen overlieten omdat hij ten tijde van de opnamen niet geheel nuchter was. Het was te slordig ingezongen en daarom niet bruikbaar. Erg jammer, want de gitaarsolo is inderdaad fantastisch en bijzonder expressief.
Tijdens de opnames van Roadhouse Blues liep Krieger toevallig John Sebastian, frontman en belangrijkste songwriter van The Lovin’ Spoonfull tegen het lijf. Sebastian bood aan om harmonica te spelen om het liedje nog meer een blues feel te geven en zo geschiedde. (Op de plaat werd hij destijds aangeduid als G. Puglese, om gedoe met zijn platenmaatschappij te voorkomen). Daarnaast verleende ook blues gitarist Lonnie Mack zijn diensten als bassist voor het nummer omdat sessie-bassist Ray Neapolitan ten tijde van de opnames van Roadhouse Blues verhinderd was. Het nummer werd overigens uitgegeven als B-kant van You Make Me Real, waardoor het liedje veel aandacht kreeg en vaste prik werd op de setlist. Tevens is het later door vele artiesten gecoverd.
Onder de niet-uitgebrachte outtakes bevinden zich ook ruwe versies van het prachtige Peace Frog en Blue Sunday, evenals het zeldzame I Will Never Be Untrue. Daarnaast jamt de band er lustig op los op de coverversies van de Motown-klassieker Money (That’s What I Want) en B.B. King’s Rock me.
Wat pijnlijk duidelijk wordt na het beluisteren van de studio-outtakes is Jim’s gekte. De band was, zeker door de zanger’s veelvuldige drugs- en drankgebruik, echt overgeleverd aan zijn grillen. Gelukkig wisten de groep en producer Paul Rothchild, die aan de andere kant de knoppen bediende, hem redelijk te temmen en weer op het juiste spoor te krijgen, maar zijn zang gaat alle kanten op. Van heel rauw en slordig tot heel hoog en schreeuwerig tot het steady geluid, met hier en daar een hoge uithaal of schreeuw, dat we kennen van de platen. Mede daardoor waren er vele takes nodig van de nummers. Hij deed letterlijk waar hij zelf zin in had, maar kon toch tegelijkertijd ook heel streng en hard zijn voor zichzelf wanneer hij doorhad dat hij het verklote. Bovendien pushte hij zichzelf vaak tot het uiterste. Hij had nooit zangles gehad, maar puur zijn stem ontwikkeld door de optredens in de befaamde Whiskey A Go Go. Zijn bereik was enorm. Hij kon zowel geweldig in het laag zingen alsook de hoge noten pakken, niets was hem te gek. Naar mijn weten is er geen zanger die het hem, zonder zangles, nadoet. Bewonderenswaardig.
Wat ook bewonderenswaardig is, is de band, die letterlijk diende als houvast voor Jim en altijd steady en strak speelde. Dat hoor je zelfs terug in de vele outtakes. Wat er ook gebeurde, wat er ook aan fouten gemaakt werden, Manzarek, Krieger en Densmore zaten altijd gelijk weer op één lijn en in de juiste toon en groove. Ze waren verdomd goed op elkaar ingespeeld en wisten precies wat ze aan elkaar hadden, dat moest ook wel met zo’n fladderende frontman.
Deze 50th Anniversary editie van ‘Morrison Hotel’ biedt een ongekend en uniek perspectief op de totstandkoming van het album en met name de totstandkoming van de liedjes Queen Of The Highway en Roadhouse Blues. Alleen al daarom een waardevolle toevoeging voor iedere Doors fan, buiten het feit dat ‘Morrison Hotel’ één van de beste albums van de groep is.
Tracklist:
The Original Album
01. Roadhouse Blues
02. Waiting for the Sun
03. You Make Me Real
04. Peace Frog
05. Blue Sunday
06. Ship of Fools
07. Land Ho!
08. The Spy
09. Queen of the Highway
10. Indian Summer
11. Maggie M’Gill
Disc Two: Mysterious Union
Black Dressed In Leather (Queen of the Highway Sessions)
First Session (11/15/68)
01. Queen of the Highway (Take 1, She Was a Princess) *
02. Queen of the Highway (Various Takes) *
03. Queen of the Highway (Take 44, He Was A Monster) *
Second Session (1/16/69)
04. Queen of the Highway (Take 12, No One Could Save Her) *
05. Queen of the Highway (Take 14, Save the Blind Tiger) *
Third Session (Date Unknown)
06. Queen of the Highway (Take 1, American Boy – American Girl) *
07. Queen of the Highway (Takes 5, 6 & 9, Dancing Through The Midnight Whirlpool) *
08. Queen of the Highway (Take 14, Start It All Over) *
09. I Will Never Be Untrue *
10. Queen of the Highway (Take Unknown) *
Money Beats Soul (Roadhouse Blues Sessions)
First Session
11. Roadhouse Blues (Take 14, Keep Your Eyes On The Road) *
12. Money (That’s What I Want) *
13. Rock Me Baby *
Second Session
14. Roadhouse Blues (Takes 6 & 7, Your Hands Upon The Wheel) *
15. Roadhouse Blues (Take 8, We’re Goin’ to the Roadhouse) *
Third Session
16. Roadhouse Blues (Takes 1 & 2, We’re Gonna Have a Real Good Time) *
17. Roadhouse Blues (Takes 5, 6 & 14, Let It Roll Baby Roll) *
Dawn’s Highway (Peace Frog/Blue Sunday Session)
18. Peace Frog/Blue Sunday (Take 4) *
19. Peace Frog (Take 12) *
* previously unreleased
Website: The Doors
