Sonny Landreth – Blacktop Run
Format: CD – Vinyl – Digital / Label: Mascot Label Group – Provogue Records
Release: 2020
Tekst: Ella-Milou Quist
Clyde Vernon ‘Sonny’ Landreth is een Amerikaanse bluesmuzikant uit het zuidwesten van Louisiana, die vooral bekend staat als slide-gitarist. Hij werd op 1 februari 1951 geboren in Canton, Mississippi en vestigde zich later in Lafayette, om precies te zijn in Breaux Bridge in Louisiana. Sonny staat bekend als The King Of Slydeco, wat refereert aan zijn slide spel en de sterke Zydeco invloed in zijn muziek. Eric Clapton heeft al eens gezegd dat Landreth één van de meest geavanceerde gitaristen ter wereld is en tegelijkertijd ook één van de meest onderschatte.
Waarom Landreth vooral bekend staat om zijn slide-gitaarspel komt doordat hij een speciale techniek heeft ontwikkeld waarbij hij ook noten op de fret speelt en akkoorden en akkoordfragmenten meteen achter de slide ‘fret’. Hij speelt met de slide om zijn pink, zodat zijn andere vingers meer ruimte hebben om te ‘fretten’ achter de slide. Hij staat ook bekend om zijn rechterhand-techniek. Bij zijn rechterhand zit de plectrum om zijn duim, waardoor hij de andere vier vingers vrij heeft om de snaren te bespelen. Hij maakt hierbij gebruik van tapping, fingerpicking en slaan, maar ook om boven de slide, die om zijn linker pink zit, tonen te kunnen spelen op de hals met diezelfde vingerstijl-techniek.
Niet alleen Clapton erkend Landreth als een buitengewoon goede en vooruitstrevende gitarist, ook artiesten en bands als John Hiatt, John Mayall, Gov’t Mule, Mark Knopfler en Eric Johnson erkennen zijn talent en vroegen hem meerdere malen mee te spelen op hun albums of tijdens een tournee.
Voor veel muziekliefhebbers is Sonny een onbekende, maar toch is de kans groot dat je hem wel eens live aan het werk hebt gezien tijdens een concert van één van bovenstaande muzikanten.
Naast zijn gastoptredens heeft hij ook veertien eigen studioalbums op zijn naam staan, waarvan ‘Blacktop Run’ de nieuwste is.
Landreth heeft altijd al vertrouwde geluiden en genres gemixt met meer experimentele sounds. Op ‘Blacktop Run’ is dat niet anders. Het muzikale landschap strekt zich uit van powervolle elektrische instrumentale nummers tot melancholieke akoestische ballads. Dat dit album zo’n sterke afwisseling en rijke textuur heeft komt door de vernieuwde samenwerking die de Louisiana gitarist is aangegaan met producer Robert Stockton (R.S.) Field (met wie hij in het verleden ook al platen opnam) en zijn oude vriend en vaste medewerker, co-producer, engineer en six-string gitaarspeler Tony Daigle. Over de hereniging met Field zei Landreth: “Zijn genialiteit en creatieve energie hebben ons opgeladen.”
De andere muzikanten die meewerkten aan het album zijn bassist David Ranson, drummer Brian Brignac en de multi-getalenteerde toetsenist en songwriter Steve Conn.
De meeste nummers op ‘Blacktop Run’ zijn direct live opgenomen in de beroemde Dockside Studio’s aan de Vermilion River, ten zuiden van Lafayette. Door deze manier van werken kwamen de heren, terwijl ze aan het opnemen waren nog op nieuwe en betere ideeën en hebben dit meteen toegepast in de songs.
‘Blacktop Run’ opent met de gelijknamige titeltrack. Het is een relaxed nummer met de akoestische resonator gitaar als hoofdinstrument die zorgt voor zowel een country als een Oosters geluid. Subtiele percussie en een stijgende baslijn vullen Landreth’s vernuftige spel en warme stem op een prettige manier aan.
Het elektrische gitaar gedreven Lover Dance With Me, een volledig instrumentaal liedje, heeft elementen van jazz, blues en zwoele Zydeco. Zijn glazen slide ruilt Sonny hier in voor de tremolo-arm van zijn gitaar, waarmee hij eveneens zeer goed uit de voeten kan. Het nummer heeft een aanstekelijke groove waar je uren naar kunt luisteren.
Het opstuwende Mule is vooral een prachtige samenwerking tussen Steve Conn die met zijn accordeon het nummer een behoorlijke Zydeco swung geeft en Landreth die hier heerlijk met zijn bottleneck over de hals van zijn six-string gitaar glijdt.
Groovy Goddess is een rauw jazz- en bluesrock nummer van de bovenste plank. Dit is het slide werk waar Landreth om bekend staat en waardoor hij al twee keer op de cover van het gerenommeerde Amerikaanse tijdschrift Guitar Player heeft gestaan. Naast Sonny’s expressieve spel hoor je hier ook het levendige Hammond geluid van Steve Conn, waarmee hij zorgt voor een bluesy touch en een fijne bluesshuffle, gevormd door de uitstekende ritmesectie. Ook op het daaropvolgende Somebody Gotta Make A Move speelt Conn een belangrijke rol. Niet alleen hoor je hem hier op de Wurlitzer en Hammond B-3, hij is tevens de componist van deze song. Hij bouwde een nieuw arrangement rond de gitaarstemming die Landreth eerder al ontwikkelde maar nog niet in de studio had gebruikt. Sonny heeft er een behoorlijke mineurstemming aan gegeven en door zijn indringende manier van spelen en zingen krijgt het hierdoor een duistere, sombere ondertoon. Het uitmuntende (en eveneens in mineur gestemde) toetsenspel van Conn zet het melancholische gevoel nog eens extra kracht bij. Verder krijgt het nummer vorm door bijzonder groovy baslijnen van Brignac en strakke drumpartijen van Ranson.
Op Beyond Borders speelt Conn de rol die oorspronkelijk bedoeld was voor Carlos Santana. Landreth componeerde de instrumentale song namelijk al voor zijn plaat ‘From The Reach’ uit 2008, met onder andere gastartiesten als Eric Clapton, Robben Ford, Eric Johnson, Dr. John en Vince Gill, maar het liedje lijkt, naar eigen zeggen, ‘nu gemaakt voor Steve’.
Beyond Borders is een stevige song met elementen van blues, jazz, rock, Zydeco, Nashville roots en het verre Oosten. Al deze elementen, tempo- en stijlwisselingen en een breed scala aan instrumenten en verschillende klanken maken het een zeer boeiend en verrassend nummer. Het overstijgt, letterlijk, grenzen. Het kwartet overtreft zichzelf continu en daagt zichzelf uit met deze gecompliceerde song. Het is één van de meest indrukwekkende tracks op het album. Don’t Ask Me is het tweede nummer dat is gecomponeerd door Steve. Het is een lekker luisterliedje met een relaxte Delta Blues sound, gemixt met het vrolijke karakter van Zydeco. Je hoort hierop weer duidelijk alle speelstijlen die Sonny zich eigen gemaakt heeft en waarom hij bekend staat; van slide tot tapping en fingerpicking. Het maakt allemaal niet uit, hij doet het allemaal op zijn dooie gemak lijkt wel. Het is net of het hem geen moeite kost om zo te spelen, alles klinkt even ontspannen en losjes. Je vergeet bijna dat het een ware kunst is om zo te kunnen spelen. De band vult zijn ingenieuze spel voortreffelijk aan. Conn neemt de accordeon-partijen voor zijn rekening, terwijl Birgnac heerlijk op de cajon slaat en Ranson de ukelele bas bespeeld.
De daaropvolgende twee nummers lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. The Wilds Of Wonder is een eerbetoon aan degenen die aan de frontlinie werken van de milieucrisis op onze planeet en tegelijkertijd is het een overduidelijke boodschap voor de mensheid om anders om te gaan met de natuur en de aarde in het algemeen. Hoe kun je een dergelijke boodschap beter overbrengen dan op een harde, krachtige manier, moet Landreth gedacht hebben. Hij zal niet voor niets hebben gekozen voor een stevige rock aanpak. Met vurige slide capriolen, stuwende drum- en baspartijen, sprekende hammond en duidelijk taal, gezongen door Landreth zelf, komt de boodschap luid en duidelijk over. De fantastische (instrumentale) opvolger Many Worlds, borduurt voort op de sound van The Wilds Of Wonder. Samen vormen ze één verhaal.
Op deze een-na-laatste track horen we naast Sonny’s grandioze speelstijl op de elektrische gitaar en zijn voortreffelijke slide werk ook weer zijn verfijnde akoestische spel. De band staat volledig in dienst van zijn gitaarpartijen en vult hem perfect aan.
Afsluiter Something Grand is de eerste song in jaren waarop Landreth geen gitaarsolo speelt. Het is een melancholisch, sfeervol liedje met prachtige akoestische gitaarpartijen, een subtiel orgel op de achtergrond, fijne baslijn en mooie aanvullende drums. Hoewel we helemaal gewend zijn aan de expressieve solo’s van Sonny, mis je die hier geen moment. Het palet aan klanken en kleuren is zo rijk en past zo goed in elkaar, dat het bijna afbreuk zou doen aan de song als daar een vette solo onder gezet zou worden. Het liedje spreekt al voor zich. Een waardige afsluiter van een voortreffelijke plaat.
Meestal spitst Landreth zich per album toe op één stijl, maar voor ‘Blacktop Run’ heeft hij verschillende stijlen, sounds en genres gecombineerd. Hierdoor is het een zeer diverse, dynamische en gelaagde plaat geworden met een mooie afwisseling tussen akoestische en elektrische songs en tussen instrumentale nummers en liedjes met vocalen. Dit is ongetwijfeld de invloed van producer R.S. Field die met zijn frisse blik en creatieve energie Sonny en co-producer Tony Daigle nieuwe inzichten heeft gegeven. Werkelijk een gouden trio als je ze samen in een studio aan het werk zet. Daarnaast geeft het ook de veelzijdigheid en kundigheid weer van Landreth en zijn band. De heren zijn erg goed op elkaar ingespeeld, vullen elkaar perfect aan, volgen elkaar met gemak en snappen waar de ander naartoe wil en haken daar feilloos op in. De band staat volledig in dienst van Landreth, maar hij is niet te beroerd om ook anderen hun spotlight te gunnen, waarbij hij in het bijzonder songwriter en toetsenist Steve Conn naar voren duwt. De wisselwerking tussen de Louisiana gitarist en zijn band is mede daardoor en door zijn bescheiden karakter en passie, zo ontzettend goed. Ze hebben er echt plezier in om met elkaar te spelen en te werken. Dat hoor je aan alles.
‘Blacktop Run’ is een zeer verrassend album van een meesterlijke (slide)gitarist en verhalenverteller die zichzelf steeds opnieuw uitvindt, grenzen opzoekt en verlegt en met de jaren alleen maar beter wordt.
Zo complex als zijn spel en speeltechniek is, zo ongedwongen en gemakkelijk klinkt zijn sound. ‘Blacktop Run’ is Sonny’s meest indrukwekkende plaat tot nu toe en misschien zelfs wel zijn beste werk ooit.
Tracklist:
01. Blacktop Run
02. Lover Dance With Me
03. Mule
04. Groovy Goddess
05. Somebody Gotta Make A Move
06. Beyond Borders
07. Don’t Ask Me
08. The Wilds Of Wonder
09. Many Worlds
10. Something Grand
Website: Sonny Landreth
