Recensie: Richard Thompson – With Scott Timberg – Beeswing
Richard Thompson – With Scott Timberg – Beeswing
Uitgeverij: Faber & Faber
Release: 2021
EAN: 9780571348169
Tekst: Paul Op den Kamp
De laatste jaren verschijnen er alsmaar meer autobiografieën van muzikanten. Als muziekfan kregen we al een kijkje achter de schermen in het leven van Eric Clapton, Keith Richards, Bob Dylan, Flea en Phil Collins. Of het de artiesten puur gaat om hun kant van het verhaal te vertellen of dat commerciële belangen de boventoon voeren laten we dan maar even in het midden.
Nu waagt ook Richard Thompson zich aan het vertellen over zijn leven. Waarbij hij ervoor kiest om geen totaal overzicht te geven van zijn leven tot nu maar specifiek inzoomt op de periode 1967 tot 1975. De jaren waarin hij zijn eerste platen maakte en zich als artiest ontwikkelde tot de elektrische folkrocker die hij 2021 nog steeds is.
Het blijft anno nu wel verbluffend om te lezen hoe snel de ontwikkelingen waren eind jaren vijftig en de vroege jaren zestig. De wervelwind van de rock & roll en de herontdekking van de blues zouden een hele generatie definitief beïnvloeden. Bizar om te beseffen dat er van te voren naast jazz en klassiek, er eigenlijk niet zo heel veel keuze was in soorten muziek.
Maar juist in die kruisbestuiving groeit de jonge Richard Thomspon op. Al staat hij maar enkele bladzijdes stil bij zijn jeugd. Om al snel te komen tot de tijd dat hij bandjes opricht. Om zo uiteindelijk gitarist te worden voor Fairport Convention.
Opvallend is wel dat, in vergelijking met andere autobiografieën, Thomspon het verhaal haast vertelt van dag tot dag. Saaie autoritten van en naar optredens. Of de verschillende beroemde tijdgenoten die hij op feestjes ontmoet. Hiermee krijgt de lezer wel een goed beeld hoe het leven was in de ‘swinging sixties’ in het Verenigd Koninkrijk.
Een land dat op dat moment enorm worstelde met de wensen en ideeën van een nieuwe generatie terwijl de herinneringen aan de tweede oorlog nog zo vers in het geheugen lagen. Ergens ironisch dat een band als Fairport dan ook teruggreep op het nog verdere verleden van sagen en legenden als onderwerp voor hun liedjes. Een botsing van generaties die toch wel memorabele muziek opleverde.
Teleurstellend is wel hoe in het laatste hoofdstuk het boek tot een beknopt einde wordt gebracht. De bekering tot de Islam, zijn huwelijk en albums met echtgenote Linda als hun uiteindelijke scheiding. Te beknopt en snel even verteld. Waarmee het boek dus gesmokkeld eindigt in 1982. Juist om iets dieper in te gaan op de tweede helft van de jaren zeventig had het boek net iets meer diepgang gegeven. Het einde is nu wat onbevredigend en afgerafeld.
Vergelijkbaar hoe de hoop blijft dat Bob Dylan ooit nog een tweede deel van zijn autobiografie uitbrengt, ontstaat de wens dat Richard Thomson zich bedenkt en zijn verhaal in een tweede boek continueert.