Ray LaMontagne – Monovision
Format: CD – Vinyl – Digital / Label: RCA Records
Release: 2020
Tekst: Martijn Wesseling
Het nummer Treetop Flyer van Stephen Stills is een klassieker. Het nummer is mij echter pas bekend geworden, dankzij Ray LaMontagne. Het is mooi om te zien wat liedjes teweeg kunnen brengen. In het geval van Ray LaMontagne heeft dit nummer hem doen besluiten muziek te gaan maken. Op een ochtend hoorde hij het nummer via zijn wekkerradio en hij besloot te stoppen bij de schoenenfabriek waar hij toen werkte. Dit bleek een goede keuze!
Inmiddels is hij al een kleine twintig jaar bezig en heeft hij acht studio albums uitgebracht. Met zijn officiële debuutalbum ‘Trouble’ (2004) gooide hij al hoge ogen, maar met ‘Till The Sun Turns Black’ (2006) wist hij een trouwe fanbase aan zich te binden. Dit album wordt door veel liefhebbers als zijn beste gezien. Met ‘Gossip in the Grain’ (2008) leerde ik hem kennen. Het nummer You Are The Best Thing wist hij me vanaf de eerste toon te boeien en sindsdien volg ik zijn muzikale uitspattingen.
Na een album met band, ‘God Willin’ & the Creek Don’t Rise’ (2010), waar de country wat meer ruimte kreeg, kregen we een drietal albums waarin hij zich van een experimentele kant liet zien. Het door Dan Auerbach geproduceerde ‘Supernova’ (2014) liet een zomers poppy bijna psychedelisch geluid horen. Opvolger ‘Ouborus’ (2016) werd een concept album, waarin hij de psychedelische rock nog meer omarmde. Inclusief stevige groovende gitaren. ‘Part of the Light’ (2018) is de afsluiter van deze psychedelische trilogie en laat een mooie mix horen tussen westcoast pop, psychedelische rock en op sommige nummers wat stevigere bluesrock.
Op zijn laatste leg, ‘Monovision’, grijpt hij weer terug naar het geluid waar hij bekend mee werd. De eerste klanken van opener Roll Me Mama, Roll Me nodigen uit om dicht bij de boxen te kruipen en je heerlijk te laten meevoeren met zijn prachtige stemgeluid. Zijn zachte hese, soulvolle stem, heeft hij in de jaren steeds beter leren gebruiken. Met spaarzame instrumentatie omlijst hij in het eerste en het tweede nummer, I Was Born To Love You, dit warme stemgeluid. Hij pakt je beet en laat je niet meer los.
Strong Enough is eigenlijk het enige liedje op het hele album wat tegen rock aan schuurt. Het nummer doet denken aan het werk van Creedence Clearwater Revival. Naast Misty Morning Rain is dit één van de weinige wat meer opzwepende nummers.
Het gehele album zou ook zo opgenomen kunnen zijn in de jaren zestig of zeventig. Tegelijkertijd klinkt het echter fris en tijdloos. Zoals gezegd is dit een album wat uitnodigt om dicht bij de boxen te gaan zitten. Ray LaMontagne doet weinig verrassends op dit album, hij levert waar hij goed in is een album vol met parels. Voor de liefhebbers is dit een blinde aanschaf en een album wat zeker in de buurt komt van ‘Till The Sun Turns Black’.
Favoriet liedje:
Voor nu is dat het laatste liedje op het album. Highway of the Sun is een prachtige liedje met aangrijpende teksten als:
“Lately it’s the mornings when I miss her most of all
I miss her laughter, so long after that laughter’s gone
There’s no comfort in these tears that I cry
Wish I could find just one person to tell me why”
Gelukkig wel met een, soort van, hoop vol einde:
I don’t know where I’m going
I’ve got miles and miles yet to run
Won’t you follow me on the highway to the Sun?
Won’t you follow me on the highway to the Sun?
Tracklist:
01. Roll Me Mama, Roll Me
02. I Was Born To Love You
03. Strong Enough
04. Summer Clouds
05. We’ll Make It Through
06. Misty Morning Rain
07. Rocky Mountain Healin’
08. Weeping Willow
09. Morning Comes Wearing Diamonds
10. Highway to the Sun
Website: Ray LaMontagne