Nine Below Zero – Avalanche
Format: CD – Digital / Label: Zed Records
Releasedatum: 4 oktober 2019
Tekst: Peter Marinus
Album tweeëntwintig van Nine Below Zero is uit! En dat geeft gelijk aan dat we hier met een band te maken hebben, die al lange tijd bestaat. Het Britse Nine Below Zero werd namelijk in 1979 opgericht en debuteerde in 1980 met het live album ‘Live At The Marquee’. En dat album sloot perfect aan bij de opleving van de blues in de 80’s. De band paste naadloos tussen andere bands als The Inmates en The Blues Band.
Inmiddels zijn we 40 jaar verder en bestaat de band uit oudgedienden Dennis Greaves (zang, gitaar) en Mark Feltham (harmonica), aangevuld door Sonny Greaves (drums), Ben Willis (bas), Charlie Austen (zang), Tom Monks (toetsen, gitaar), Chris Rand (saxofoon) en Dave Boraston (trompet).
Op het nieuwe album grijpt de band terug op het pubrock geluid uit eind jaren 70 en soulvolle pop-rock. De blues komt er dit keer zeer karig vanaf. In de lui pompende shuffle Austerity Blues zit een Blues Band-achtig geluid met een stuwende piano, hard priemende gitaar en loeiende harmonica. Het fel pompende Breadhead doet nog het meest denken aan de beginperiode van Nine Below Zero.
De overige nummers variëren van Paul Weller-achtige rock tot meer soulvolle nummers, die doen denken aan het werk van Britse acts als Ace (met Paul Carrack), Kokomo en The Rumour (je weet wel…van Graham Parker).
Zo is de opener van het album, I Wanna Be A Wanna Be, een lome rocker met duidelijke Paul Weller trekjes. De huilende harmonica van Mark Feltham zorgt hier nog voor wat bluesy geluiden.
Ter Wit Ter Woo is een door Charlie Austen gezongen nummer waarin soul met Americana vermengd wordt. De band klinkt behoorlijk funky in het lui groovende Race To The Bottom met een vocaal duet van Charlie Austen en Dennis Greaves en schrijnende gitaarwerk. Ook het instrumentale Hey SIri! (Go XXXX Yourself) is funky met een voorname rol voor de blazers.
De invloed van Paul Carrack’s oude band Ace lijkt mij vrij behoorlijk in de lui pompende soulrock van Picture No Sound. Dat komt met name door het stuwende spel op de elektrische piano. Mark Feltham levert hier een loeiende harmonicasolo af. De diepe soulballad Recycle Me wordt door Charlie Austen gezongen en past perfekt tussen de ballads van een Johnny Adams of Solomon Burke. Niet alle nummers blijven hangen. Zo klinken Roots And Wings, Zebulon en One Of Sour, One Of Sweet iets té gemoedelijk om echt te kunnen overtuigen.
Gelukkig sluit Nine Below Zero het album dan af met de lui wiegende rhythm & blues mambo I Drink But I Don’t Get Drunk.
Het nieuwe Nine Below Zero album zal met name door de liefhebbers van soulvolle rock enthousiast ontvangen worden. Hoewel het geen wereldschokkend album is ben ik wel van mening dat we hier over een zeer aangenaam album mogen spreken. Goed dat Nine Below Zero er nog is!
Tracklist:
01.I Wanna Be A Wanna Be
02.Ter Wit Ter Woo
03.Race To The Bottom
04.Hey Siri! (Go XXXX Yourself)
05.Austerity Blues
06.Roots And Wings
07.Zebulon
08.One Of Sour, One Of Sweet
09.Picture No Sound
10.Recycle Me
11.Breadhead
12.I Druink But I Don’t Get Drunk
Website: Nine Below Zero
https://open.spotify.com/playlist/68JcJIbfHBaGDP2o7nkyCB