Recensie: Nick Cave & Warren Ellis – Carnage
Nick Cave & Warren Ellis – Carnage
Format: CD – LP – Digital / Label: Goliath Records
Release: 2021
Tekst: Paul Op den Kamp
Nick Cave 3.0
Een nieuwe stap in de carrière en discografie van Nick Cave. Een album met nieuwe liedjes in deze duo opstelling met zijn ‘Bad Seed’ bandlid Warren Ellis. Nadat meerdere soundtracks hebben gemaakt wagen ze zich nu aan een nieuwe repertoire. In een storm van creativiteit tijdens de lockdown op de band gezet.
Onvermoeibaar blijft Nick Cave werken aan zijn muziek. Zo verscheen verleden jaar al het live album ‘Live At Alexandra Palace’ en dat kort na reguliere albums ‘Ghosteen’ en ‘Skeleton Tree’. Na die laatste twee albums is ‘Carnage’ een nieuwe luguber carrière hoogtepunt.
Het overlijden van zijn zoon Arthur vormde al het thema van de vorige twee albums. Een persoonlijke zoektocht door verdriet en pijn waarbij elektronica en New Age-achtige klanken het muzikale toneel vormde vormde. Albums die niet niemand onbewogen laten. Iedere minuut als een klein litteken op de ziel, markeringen die niets zijn bij hetgeen de man zelf moet hebben gevoeld.
De dood en het hiernamaals blijven ook op nu een centraal thema. Openingsnummer Hand Of God meteen een verstikkend nachtmerrie. Er drijft een lichaam in het water, een lichaam dat nooit meer boven komt. Cave als hoofdpersoon blijft oneindig onderweg naar de waterkant, op zoek naar een magisch iets dat alles kan terugdraaien. Beklijvend zijn de dreigende strijkers die als de vleugels van een vogel op en neer bewegen. Een rauw begin van een album dat bol staat van de zoektocht naar het Koninkrijk Gods, liefde en die ene jongen die in de teksten steeds opduikt maar er in het echte leven niet meer is. Zo kort bij maar zo absoluut ver weg.
Met kleine stapjes lijken Cave en Ellis de claustrofobische sfeer los te willen laten. Halverwege het album komt er iets van hoop in de muziek. White Elephant is haast een soort gospel waarin de verlossing nabij is. In de stilte die daarop volgt voelt pianoballade Albuquerque als het moment waarop s ’ochtends de zon opkomt. Een moment waarop de rauw randjes van de nacht verdwijnen en de nieuwe kansen van de dag verschijnen. Misschien wel het meest eerlijke moment in zijn carrière volgt de hymne Lavender Fields:
People ask me how I’ve changed
I say it is a singular road
And the lavender has stained my skin
And made me strange
The lavender is tall and reaches
Beyond the heavenly cover
I plough through this furious world
Of which I’m truly over
And sometimes I hear my name
Oh where did you go?
But the lavender is broad
And it’s a singular road
Een album dat misschien wel het begin markeert van de derde fase in de carrière van Cave. De eerste periode liep van zijn debuut tot ‘The Boatman’s Call’, het moment dat hij zichzelf als zanger voor het eerst kwetsbaar toonde. Periode twee van 1997 tot de dood van zijn zoon. De reis die we met hem op dit album maken van donker naar licht voelt als een nieuw begin.
De laatste pagina van het hoofdstuk dat wordt omgeslagen.
Website: https://www.nickcave.com/
