Molly Hatchet – Battleground
Format: 2CD – Vinyl – Digital / Label: SPV
Release: 2019
Tekst: Mark Harmsma
In het Nederlandse clubcircuit zie je een wildgroei aan tribute bands die of het repertoire, of integraal een album, van een bekende band spelen. Deze lijn heeft zich zelfs al doorgetrokken naar de grotere festivals, en ik als liefhebber heb moeite om hier vol voor te gaan.
Ik begrijp dat veel van de eerste of tweede generaties baanbrekende artiesten er niet meer zijn, of dat bands uit elkaar vallen. En ook ik ben in die tijd blijven hangen. Maar ik ben ook een purist, dus als ik me (bijvoorbeeld) wil verdiepen in The Band, dan draai ik platen en indien mogelijk youtube-concerten van The Band.
En ik wil ook best naar een coverband in het café op de hoek van de straat, juist en zeker als ze de hele avond alleen maar The Band spelen (het is een voorbeeld hé). Maar om dit nu op de affiche van een groot bluesfestival te moeten tegenkomen, ik weet het niet hoor. Zoals gezegd, ik heb daar moeite mee.
Na de inleiding komt dan hier de cd bespreking van de tribute-Molly Hatchet band, en je snapt al een beetje waar ik heen wil. Deze band heeft al jaren geen origineel lid meer in de band. Oudst-gediende is John Galvin (keyboards) die er ergens in ’85 of ’86 bij kwam, in een poging de band wat meer airplay te geven (lees: commerciële hitjes proberen te maken die in those days zelfs op MTV werden gedraaid, zoals “Satisfied Man”).
Qua muzikale roots was de band toen al aan het afglijden van een steeds steilere helling, de beste platen waren de eerste, tweede en vijfde (waarschijnlijk precies in die volgorde) die tot halverwege tachtiger jaren zijn gemaakt.
Wat is dan het criterium voor ‘beste’? Welnu, voor Molly Hatchet geldt originaliteit als belangrijkste kenmerk. Ook al hebben ze goede platen gemaakt (‘Molly Hatchet, ” Flirtin’ with Disaster’ en ‘No Guts, No Glory’), toch werden ze in ‘Southern Rock-kringen’ gezien als ‘Fake-Skynyrds’. Net als het grote voorbeeld hadden ze wél drie gitaristen, maar onvoldoende song-writing skills en dus niet de echte hits.
Skynyrd nam de oude boogie “T for Texas” van Jimmy Rodgers op, en dus ging Hatchet dat live ook doen. Geen band waagde zich ooit aan “Freebird” live spelen, zelfs de latere Skynyrd band brandde de handen niet aan de vocals (en dat heeft vele jaren geduurd) maar Molly Hatchet deed het gewoon. Tsja… Lef, “gewoon een cover spelen” of een bord voor je kop? Doe ermee wat jij wilt.
Terug naar de originaliteit: genoemde albums staan voor het beste van Molly Hatchet, mede doordat ze vanuit eigen kracht swingende Southern Boogie maakte die echt aanstekelijk is, leuke teksten en redelijk tijdloos. En de oplettende Hatchet fan voelt het volgende statement al komen: er was maar één Molly Hatchet zanger, en dat was Danny Joe Brown.
Aansprekende, knappe vent en performer met enorm Southern accent, die wel van een Whiskey-tje hield. Na het tweede album heeft hij een solo carrière geprobeerd, en ondanks dat de “Danny Joe Brown Band” een hele goede gelijknamige Southern plaat gemaakt heeft, waren waarschijnlijk beide partijen blij dat de minder knappe vent Jimmy Farrar het veld weer ruimde voor de come-back van Danny Joe.
Die soloplaat is lastig te krijgen, maar als je ‘m ziet: direct kopen. Op die plaat treffen we opeens ook Bobby Ingram aan, die pas onderdeel zou worden van Molly Hatchet ten tijde van het rock & roll niemendalletje “Lightning Strikes Twice” uit 1989. Zo lang is Bobby Ingram er dus bij. En zo langzamerhand, door de jaren heen, is Bobby Ingram een beetje het gezicht van alle latere Molly Hatchet bands geworden. Ik ken de dynamiek in de band niet, maar van buitenaf is deze keuze te rechtvaardigen omdat Ingram waarschijnlijk de meest vaardige gitarist is geweest die Hatchet ooit heeft gehad.
En dat is dan wel een mooi bruggetje naar dit live-album. Een ieder die een beetje gitaar heeft leren spelen, weet misschien hoe opgewonden je wordt als je een open A-akkoord aanslaat, met goede vervorming en liefst een enorme batterij aan rokende Marshalls in je rug. Dan heb je ook nog een categorie gitaristen, die buiten-proportioneel opgewonden raakt van vervormde A-akkoorden – waar je niet naast wilt wonen zeg maar. Bobby is zo iemand en het aantal nummers in de toonaard A is dan ook aanzienlijk op dit album. Je treft er veel van de klassiekers, en de zoveelste zanger is ergens uit een hoge hoed getoverd. Voor mij geldt maar één ding als ik de plaat tot een einde wil luisteren: zingt de zanger in de Danny Joe Brown stijl? Want alleen dat maakt de tribute-band-die-wel-de-originele-naam-mag-voeren een echt geloofwaardig tribute, en laat dat nu wel aan de orde zijn!
Sterker nog, als je de principes omtrent originele leden terzijde schuift, is dit gewoon een vet live album. Want het is allemaal even vet, dikke goede productie en alle goede nummers én een paar oudjes van de eerste platen staan erop. De band zit er bovenop, geen slap(per) aftreksel van een de gloriedagen, zoals ‘Point Blank’ geëindigd is, speelt superstrak en dat komt dit album van de tribute band zeker ten goede!
Het is alleen de vraag voor wie dit album bedoeld is. Kijk, als ze op een festival spelen en ze staan met z’n allen in de Merch-stand, dan is die €15,- zo uit m’n zak gevlogen en neem ik een gesigneerd exemplaar mee naar huis. Gek eigenlijk, want handtekeningen uit 1989 heb ik al, en of ik deze cd dan ooit nog draai?
Als ik niet de impulsaankopen promoot, dan rest als doelgroep het handje die-hard Molly Hatchet – en Southern Rock fans die alles willen hebben.
Ik weet niet hoe groot die markt in Nederland is, maar dat kunnen we het beste voorleggen aan Johan Dollekamp, van Popeye Hengelo. Hij is al sinds de jaren ’70 hét fenomeen op het gebied van Southern Rock en Allman Brothers.
Enfin, de echte fans dus, en die vinden dit lekker. Maar voor hen geldt hetzelfde als voor beginnende Hatchet- of Southern Rock liefhebbers: beter draai je één van de drie genoemde Hatchet-classics. En dat zal voor altijd zo blijven.
Tracks:
Bounty Hunter
Whiskey Man
Why Woun’t You Take Me Home
Son of the South
American Pride
Edge of Sundown
Fall of the Peacemakers
Devil’s Canyon
One Man’s Pleasure
The Creeper
In the Darkness of the Night
Justice
As Heaven Is Forever
I’m Gonna Live Til I Die
Beatin’ the Odds
Junkin’ City
Dreams I’ll Never See
The Journey
Flirtin’ with Disaster
Website: Molly Hatchet
