Recensie: Mickey Baker – Ain’t No Strain – In Session 1952 – 1961
Mickey Baker – Ain’t No Strain – In Session 1952 -1961
Format: CD /Label: Jasmine Records
Release: 2021
Tekst: Peter Marinus
Gitarist Mickey Baker uit Louisville, Kentucky, is als soloartiest niet echt bekend geworden. In de jaren vijftig en de beginjaren van de 60’s gold hij echter als één van de beste, en daardoor ook meest gevraagde, studiomuzikanten van de USA.
Mickey werd geboren als MacHouston Baker en was een behoorlijk onhandelbaar kind totdat hij de muziek ontdekte. Hij begon al snel zijn eigen jazzcombo en schakelde daarna over op de blues en rhythm & blues.
Als studiomuzikant werd hij gevraagd door labels als Atlantic, King en Savoy. In de zeventiger jaren vertrok Mickey naar Parijs en nam gedurende deze Europese periode een aantal soloalbums op.
Het Jasmine label focust zich met dit album op zijn werk als studiomuzikant in de periode van 1962 tot en met 1961.
Op de nummers van dit album valt gelijk op hoe veelzijdig Mickey Baker was.
Hij is een flink aantal keren behoorlijk bluesy bezig. Zoals in de pianoblues Please Tell Me Baby van Jack Dupree waarin hij gevoelig bluesy en jazzy klinkt.
In I’m Gonna Rock Your Wig van Sonny Terry klinkt Mickey behoorlijk bijtend en in I’m Doin’ All This Time van Stick McGhee eist zijn vlammende gitaar de hoofdrol op.
De jazzy kant van Mickey duikt op via jazzy licks in de uitbundige jumpblues Don’t Be Angry van Nappy Brown en in Ray Charles’ Funny (But I Still Love You).
Mickey vormde met Sylvia Vanderpool een tijdje het duo Mickey & Sylvia, wiens No Good Lover rauw en stuwend klinkt met haast Link Wray-achtig hard gitaarspel van Mickey.
Sommige artiesten op dit album zijn flink obscuur. Neem nu bijvoorbeeld Square Walton, een primitieve bluesartiest in wiens Bad Hangover ook Sonny Terry te horen is.
Jazz en bluesgitarist Dickie Thompson is te horen met Thirteen Women & One Man, een lome bluesmambo met een titel, die voor de één een schrikbeeld is en voor de ander de hemel.
Prijsnummers van deze verzamelaar zijn You Better Heed My Warning van Larry Dale met bijtend gitaarwerk van Mickey en de bluesuitvoering van de Louis Jordan klassieker Caldonia waarin Mickey’s hard bijtende gitaar de hoofdrol steelt.
Dit album geeft een prima beeld van de kwaliteiten van gitarist Mickey Baker en is ook nog eens een heerlijke verzamelaar vol hoogstaande rhythm & blues!
