Martin Lang – Bad Man
Format: CD – Vinyl / Label: Random Chance Records
Release: 2020
Tekst: Tom Wouters
‘Bad Man’ is het derde solo-album van mondharmonicaspeler Martin Lang. De Ier Martin Lang toog in de late jaren 80 van de vorige eeuw als teenager uit liefde voor de blues naar Chicago. Hij leerde er de Chicago blues spelen en trok jarenlang als begeleider van bluesgrootheden als Pinetop Perkins, Robert Jr. Lockwood en Sam Lay door de Verenigde Staten en Europa.
Op ‘Bad Man’ is het bijna helemaal de traditionele Chicago blues wat de klok slaat en binnen dat idioom is Lang een meester in zijn vak. Ondersteund door een band bestaande uit Little Frank (gitaar), Billy Flynn (gitaar, mandoline) Illinois Slim (bas), Gerry Hundt (orgel), David Waldman (piano) en Dean Haas (drums) volgt het ene fraaie nummer na het andere. Vooral de instrumentals met Lang’s bluesharp in de hoofdrol zijn niet te versmaden. In een aantal nummers neemt Lang ook de vocals voor zijn rekening en dan wordt meteen duidelijk dat daar niet zijn prioriteiten liggen.
In het openingsnummer Reefer Head Man bezingt Lang uitgebreid de geneugten van het roken van dikke joints, maar het is toch bluesharp die het nummer uit de vergetelheid rukt. In de instrumentale nummers, zoals Juicy Lucy, High As A Georgia Pine en The Mix Up trekt Lang op zijn bluesharp alle registers open binnen het Chicago blues-idioom.
Pianist David Waldman schittert in de pianobluessongs He Don’t Love You en Younger Days, terwijl de invloed van Chicagoblues-legende Paul Butterfield duidelijk hoorbaar is in het fraaie I Worry My Mind Over You.
Hoogtepunt van ‘Bad Man’ is de prachtige slowblues Mood Indica, dat in zijn aanpak refereert aan Duke Ellington’s jazzclassic Mood Indigo, met het fenomenale chromatische harmonicawerk van Lang.
Vreemd genoeg zitten er twee enorme missers tussen al die prachtige Chicago bluessongs. In Booker’s Boogie waagt Lang zich aan een experiment om de Chicago blues in een country & western-jasje te steken, waardoor het nummer je direct terugvoert naar de Rawhide tv-serie uit de jaren 70. Een experiment dat op zijn zachtst uitgedrukt niet voor herhaling vatbaar is. Brrrr!!
De andere misser is All Gone Now dat Lang schreef naar aanleiding van de dood van een collega-muzikant. In het nummer is vreemd genoeg geen bluesharp te herkennen, waardoor de verschrikkelijk gezongen tearjerker totaal uit de toon valt.
Neemt niet weg dat Martin Lang met ‘Bad Man’ een voor 90% zeer goed gelukt Chicago bluesalbum heeft gemaakt en zijn plek in de eredivisie van de bluesharpists (smoelenschuivers in goed Nederlands) bevestigt.
Tracks:
01. Reefer Head Man
02. Juicy Lucy
03. He Don’t Love You
04. High as a Georgia Pine
05. Younger Days
06. The Mix Up
07. Bad Man
08. Booker’s Boogie
09. I Worry My Mind over You
10. Mood Indica
11. All Gone Now
12. Stacys on My Feet
Website: Martin Lang
