Ledfoot – White Crow
Format: CD – LP – Digital / Label: PIAS Records
Release: 2020
Tekst: Peter Marinus
Ledfoot is de artiestennaam van de Amerikaanse singer-songwriter Tim Scott uit Florida. Hij was in de 80’s lid van The Rockats en in de 90’s van The Havalinas. Nu is hij toe aan zijn derde soloalbum in een stijl, die hij zelf als “Gothic Blues” omschrijft. Na beluistering van het album kan ik daar deels in mee gaan. Het geluid van Ledfoot is namelijk behoorlijk donker en bij vlagen zelfs beklemmend. Dan is het bijzonder als je weet dat Tim ooit nummers schreef voor o.a. Sheena Easton. Bruce Springsteen nam zelfs zijn “High Hopes” op, dat het titelnummer van diens “High Hopes” album uit 2014 werd. De blues is flink aanwezig op dit album via het zeer rauw, zwiepend spel op de slidegitaar. Constant komen in de nummers vergelijkingen met Chris Whitley en The The bovendrijven.
Het album opent met het krachtig pompende Dead Man Can Do. Een bluesy nummer met een snijdend geluid en dreigende naargeestige zang en een heftig riffende akoestische slidegitaar, met een “Green Manalishi”-achtige drive. De sfeer blijft dreigend en bluesy in het broeierige traag voortstampende Right Down The Hole met de hard snijdende slidegitaar en Ledfoot’s krachtige zang. In This Wayward Son verandert de sfeer in desolaat en beklemmend met Ledfoot’s sonore zang in een minimaal voorttokkelend bluesy nummer met een gemeen snijdende slidegitaar. Nobody is een hoekig riffend rauw countrybluesnummer met Ledfoot’s slidegitaar die alle kanten op giert.
You’ve Gone Astray heeft een ogenschijnlijk luchtiger geluid in een dwingend pompend nummer met donker sprankelend bluesy gitaarwerk. Een nummer waarin de folkie kant van Led Zeppelin terug te vinden is. De luie donkere shuffle Where I Lost Hope wordt gevoed door loom handgeklap en de bluesy akoestische gitaar. Hier duikt inderdaad een gothic-achtig koortje op in het refrein.
De weergaloze zwiepende slidegitaar speelt de hoofdrol in de naargeestig bonkende blues The Wrong Road met zijn haast kreunende koortje. Little Dog lijkt opgewekt voort te deinen maar de huilende slide zorgt toch weer voor een donker randje in een haast Dylan-achtig bluesnummer. Ain’t Yet Been is een onweerstaanbare pompende countryblues. Rauw, vol passie en voorzien van een zwiepende slidegitaar. De breekbare aflsuiter, de ballad When An Angel Falls rekent eens en voor altijd af met het serene beeld dat er van engelen bestaat. “When an angel falls, she’s as clumsy as a drunkard”.
En dat vormgegeven in een Nick Cave-achtig décor met zwevende engelenzang, die behoorlijk afsteekt bij Ledfoot’s donkere stem.
Dit album van Ledfoot is een indrukwekkend bluesalbum met een zeer diep, donker geluid.
https://www.youtube.com/watch?time_continue=4&v=fqJZrx6A3Uc&feature=emb_logo
Tracklist:
01. Dead Man Can Do
02. Right Down The Hole
03. This Wayward Son
04. Nobody
05. You’ve Gone Astray
06. Where I Lost Hope
07. The Wrong Road
08. Little Dog
09. Ain’t Yet Been
10. When An Angel Falls
Website: Ledfoot