Recensie: Ledfoot – Black Valley
Ledfoot – Black Valley
Format: CD – Digital / Label: TBC Records
Release: 2021
Tekst: Filip Heidinga
Tim Scott McConnell (aka Ledfoot) gaat in 1973, op vijftienjarige leeftijd, voor het eerst op tournee en is meteen verkocht. Negen jaar lang speelt hij overal waar ze hem maar willen hebben tot hij, in 1982, zijn eerste platencontract tekent. Onder de naam Tim Scott zal hij uiteindelijk maar één album uitbrengen onder het Sire Records label.
Dit lijkt een voorbode voor wat komen gaat. Als Tim Scott zal hij uiteindelijk vijf studio albums opnemen en uitbrengen, maar allemaal voor een ander platenlabel.
In 1983 het album ‘Swear’ voor Sire Records en in 1985 het album ‘High Lonesome Sound’ voor het Geffen label.
In 1989 geeft McConnell het op en stapt uit de muziekindustrie tot hij een oude muzikale vriend tegen het lijf loopt. Stephen Dennis Smith (aka Smutty Smiff) was net vier maand geleden uit zijn laatste band gestapt en had de tussentijd in een afkickkliniek gezeten als hij McConnell tegenkomt, die op dat moment werkt als portier voor een homobar en als schoonmaker. Smith vond dat McConnell zijn muzikale talent niet moest weggooien. Smith wist McConnell te overtuigen en samen begonnen ze de band The Havalinas.
De twee speelden eerst alleen in Smith’s huis, verhuisden toen naar een kroeg in de buurt en werden lokaal steeds bekender. Drummer Charlie Quintana werd erbij gehaald en toen ging het opeens allemaal heel erg snel. Ze tekenden een contract bij Elektra Records en brachten in 1990 hun debuut album uit.
Het album wordt goed ontvangen en al snel speelt de band in heel Amerika, vooral als voorprogramma van grote namen als Bob Dylan en Tina Turner.
In 1991 brengt de band een live album uit, ‘Go North’ getiteld. Vervolgens blijft het qua nieuwe releases volledig stil rond The Havalinas. De band blijft touren maar er wordt geen nieuwe muziek meer uitgebracht.
In 1993 neemt Tim McConnell, om onduidelijke redenen, het besluit om van Amerika naar Noorwegen te verhuizen. The Havalinas vallen hierdoor uit elkaar en McConnell gaat weer solo verder onder de naam Tim Scott.
Zo brengt hij in 1995 het album ‘Deceivers & Believers’ uit onder het Warner Label en in 1997 het album ‘Everywhere I’ve Been’ voor het Waterfall Records label. Vervolgens blijft het een aantal jaren stil rond McConnell maar in 2002 duikt hij opeens weer op met de band The MoMac Trio.
The MoMac Trio heeft enig succes in Noorwegen en brengt in 2002 hun debuutalbum uit, met de originele titel: ‘The MoMac Trio’. Er is weinig bekend over deze band maar in 2005 brengt McConnell weer een solo album uit, de laatste onder de naam ‘Tim Scott: 13 Songs’, is het laatste Tim Scott album maar het geluid van Ledfoot is al duidelijk te horen.
Twee jaar later veranderd McConnell zijn artiestennaam van Tim Scott in Ledfoot.
Zelf omschrijft hij zijn muziek als Gothic Blues en met zijn lange witte haren, zwarte kleding en een lichaam vol tatoeages voegt hij daar nog een extra dimensie aan toe. De teksten gaan vooral over de donkere kant van het leven. Een vrolijk nummer over hoe mooi de bloemen in een veld waaien in de wind op een prachtige zomerdag zal je van hem niet horen. ‘Black Valley’ is alweer het zesde album Ledfoot.
Het album ‘Black Valley’ begint met een nummer met dezelfde titel. Black Valley gaat over een man die zijn, leugenachtige overspelige, ex achterlaat in Black Valley. Meteen vanaf de eerste tonen worden we de wereld van Ledfoot ingetrokken en ben je benieuwd naar het volgende verhaal.
Take Away The Hurt gaat over de wens om bepaalde pijnlijke moment van een verbroken relatie te vergeten. Een absoluut hoogtepunt van het album is Without Love. Ledfoot bezingt hierin zijn leven en weet dat hij door zijn levensstijl misschien wel zal sterven zonder een geliefde. Het nummer zit zeer goed in elkaar en de tweede stem maakt het nummer helemaal af.
Broken Eyes gaat over hoe zijn lichaam door de jaren heen, McConnel is drieënzestig, is achteruit gegaan maar als je hem kwaad doet dan zal hij je vinden ondanks zijn slechte ogen. Het rustige en ingetogen Poor Mans Lullaby volgt. Angel Town is vervolgens een grote verrassing en heeft, net als Without Love, een tweede stem die het nummer net even wat meer diepte geeft. Angel Town heeft daarnaast vele tempowisselingen en klinkt bijna vrolijk.
Ledfoot houdt met Crossed My Heart het tempo er even lekker in. Het langste nummer, ruim vijf minuten, is het nummer This I Know. In This I Know weet Ledfoot met zijn gitaar een schitterende mysterieuze sfeer neer te zetten, de teksten van Ledfoot dragen daar alleen maar aan bij.
Een nummer om even vijf minuten voor te gaan zitten en te luisteren. Persoonlijk had ik dit nummer tot het laatste bewaard want hoe ga je verder na zo’n nummer? Ledfoot gaat verder met weer een nummer, Falling Down, over hoe zijn lichaam langzaamaan achteruit gaat. Hij besprak dit thema ook al in Broken Eyes maar ik vind dat het beeld dat Ledfoot in Falling Down schets veel duidelijker en beter is dan in Broken Eyes.
Ledfoot sluit het album af met Slip Away een nummer over hoe leugens altijd uit komen. En dan is het na ruim vijfendertig minuten alweer afgelopen, van mij had het album nog wel vijfendertig minuten langer mogen duren.
Kortom: Een persoonlijk album van Ledfoot met meerdere verwijzingen naar ouder worden en een lichaam die minder wordt. Hij heeft slechte ogen, valt regelmatig en zal waarschijnlijk sterven zonder geliefde maar Ledfoot weet dit wel erg mooi te vertellen en op een totaal eigen manier naar muziek te vertalen.
Tracklist:
01. Black Valley
02. Take Away The Hurt
03. Without Love
04. Broken Eyes
05. Poor Man Lullaby
06. Angel Town
07. Crossed My Heart
08. This I Know
09. Falling Down
10. Slip Away
Website: Ledfoot