Recensie: JP LeBlanc – Late All Day
JP LeBlanc – Late All Day
Format: Digital / Label: Carole Chouinard
Release: 2021
Tekst: Fons Delemarre
Eerlijk is eerlijk, bij eerste beluistering vond ik ‘Late All Day’ van Canadees JP LeBlanc niet erg bijzonder. Toch heb ik het album een aantal malen gedraaid en -eerlijk is eerlijk- het staat al een paar dagen op ‘repeat’.
‘Late All Day’ onderscheidt zich van veel mainstream-achtige bluesalbums, die regelmatig verschijnen. Zo is het geluid, de sound, van LeBlanc’s album, vrijwel geheel akoestisch, met hoofdrollen voor zijn zang en zijn Resonator én voor de mondharmonica van mentor Joe Murphy. Deze 71-jarige Canadees staat in zijn land hoog in aanzien en speelde met beroemdheden als John Lee Hooker en Pinetop Perkins.
JP LeBlanc beschouwt hem als zijn mentor, iets waarvoor hij hem nog steeds dankbaar is.
De ritmesectie op het album (Marc Doucet: bas, Jérôme Arsenault: drums) speelt ingetogen en ondersteunt zijn melodieuze en ritmische blues zeer to the point. Met andere woorden: stelt zich volledig in dienst van LeBlanc.
Baby Steve Ray Vaughan
In het begin van zijn carrière werden de gitaarchops van tiener JP vergeleken met die van Stevie Ray Vaughan. Zijn eerste albums bevestigen deze vergelijking, die overigens zonder meer als een compliment opgevat kan worden. Niet alleen zijn gitaarspel wijst richting SRV, ook het soort stevig shuffelende Texasblues dat LeBlanc in zijn beginjaren maakte, vertoont duidelijke overeenkomsten. Grappig is overigens dat Canadees LeBlanc op een van zijn eerste albums (‘Le Blues M’emporte’, uit 2009) zijn blues in het Frans vertolkt. Dat lijkt lastig, maar blijkt prima te kunnen.
De verschuiving richting een meer akoestische aanpak was voor het eerst te horen op de single Ticket Smile Revisited (2017). ‘Revisited’ betekende in dit geval dat hij een track van het album ‘Take Me Back’ (2009) opnieuw opnam. In dit geval subtiel en akoestisch, in plaats van stampend en elektrisch. Het bleek de vroege voorbode te zijn van het vele moois dat nu te vinden is op ‘Late All Day’.
Late All Day
‘Late All Day’ heeft het geluid van de Mississippi delta, zoals dat vertolkt wordt door The North Mississippi All Stars (van de broertjes Dickinson) en door hun maatje Anders Osborne. LeBlanc voegt er een scheutje Ian Siegal -in een rustige bui- aan toe.
Openingsnummer Aberdeen begint met een intro op de National-style steelguitar, gevolgd door lichtelijk klagende bluesvocals. Pas na een minuut komt de mondharmonica van Joe Murphy erbij en nog later volgen bas en drums. Mooi opgebouwd, dus.
Got It Figured Out krijgt een beetje boogie-feel mee, net zoals Get Ready, 24/7 Boogie en zijn cover van High Heel Sneakers. LeBlanc’s gitaarspel en zang op nummers als Mama I’m Tired en Ticket Smile hebben fijne hints van het geluid van bluesgrootheid Keb’Mo’.
Westbound Train is een langzame, slepende blues, die klinkt als een ouderwetse stoomlocomotief die sloom westwaarts tuft.
Alleen digitaal
Desgevraagd laat LeBlanc weten dat er vooralsnog geen optredens in het vooruitzicht staan en dat zijn nieuwe album op dit moment dus helaas alleen digitaal verkrijgbaar is. Dat is spijtig, want ‘Late All Day’ is gewoon een goed bluesalbum. Gelukkig zijn de tracks digitaal te koop, onder andere bij het sympathieke platform Bandcamp. Dat is dus een prima optie. Luisteren op Spotify, Apple Music etc. kan natuurlijk ook.
‘Late All Day’ is geproduceerd door drummer Jérôme Arseneault en opgenomen in de Sand Reed Studio in Petit-Rocher, New Brunswick, Canada en in de Michael Reid Studio in Mineville, Nova Scotia.
Tracks:
01. Aberdeen (Bukka White)
02. Got It Figured Out
03. Mama I’m Tired
04. Get Ready
05. Folsom (Johnny Cash)
06. High Heel Sneakers (Tommy Tucker)
07. Westbound Train
08. Late All Day
09. Spoonful (Willie Dixon)
10. Ticket Smile
11. 24/7 Boogie