Recensie: Jon Savage’s 1972-1976 – All Our Times Have Come
Jon Savage’s 1972-1976 – All Our Times Have Come
Format: CD / Label: ACE
Release: 2021
Tekst: Paul Op den Kamp
Tussen de wat bekendere nummers vallen er desondanks genoeg kleine juweeltjes te ontdekken
Journalist Jon Savage bracht ooit het standaard werk over punk uit getiteld ‘England’s Dreaming’. Sinds jaar en dag stelt hij ook compilaties als deze samen waarin hij de beste of opvallende liedjes in een periode samenbrengt. Deze verzamelaar beslaat het midden van de jaren zeventig.
De afbeelding die hoes van de cd siert is eigenlijk de perfecte metafoor voor dit album. Aan het begin van dit nieuwe decennium was er een soort muzikaal vacuüm. De Beatles waren uit elkaar. De idealen van de hippies tot een dodelijk einde gekomen tijdens het beruchte Altamont Concert. De nieuwe zachtheid van de singer-song writers zoals Joni Mitchell of James Taylor een fluistering in vergelijking met het volume van de jaren 1967-1969. Een leeg landschap bleef achter. Het toneel waarop in korte tijd diverse genres voorbij zouden dansen.
Waar het in de jaren zestig voornamelijk draaide om het aardse van toen, kwam de fantasie tevoorschijn in de jaren daarna. De piano die op de foto te zien is versus de make up die de persoon draagt. Van schokrock van Alice Cooper, de visioenen van Faust of de Sci-Fi pop van Roxy Music.
Rocksterren gingen ook plots ook flamboyante tenues dragen, iets meer dan de sokken in de foto maar de vergelijking mag duidelijk zijn. Lou Reed die geïnspireerd door de glamrock zijn carrière een nieuwe wending wist te geven. De veren die Brian Eno droeg bij hetzelfde Roxy Music. Of de heren van Big Star, Iggy en de New York Dolls die een Amerikaanse tintje gaven aan de glam.
https://www.youtube.com/watch?v=M0D7MBBI2Ik
Anderzijds kruipt er steeds meer experiment in de muziek. Opnieuw Brian Eno die meerdere de mogelijkheden van elektronische muziek zou verleggen. De heren van Kraftwerk die waarschuwde voor de gevolgen van radioactiviteit. Of de volledige uniek stijl van Yoko Ono.
Het korte kapsel van de persoon op de hoes een kleine hint naar de explosie die punk vanaf de tweede helft van de jaren zeventig zou zijn. Hier goed samengebracht door Blondie, Patti Smith en Pere Ubu bij elkaar te plaatsen. Al moet ook de realisatie zijn dat ook deze Amerikanen reageerde op Europese ontwikkelingen gemaakt door John Cale, Sparks en Neu.
Tussen de wat bekendere nummers vallen er desondanks genoeg kleine juweeltjes te ontdekken. Wat het album zoveel meer maakt dan zomaar een compilatie. Op naar de jaren 1977-1982! De tijd van punk, new wave en post punk.
Website: https://en.wikipedia.org/wiki/Jon_Savage
