John Doe Trio – Railroaded
Format: CD – Digital / Label: John Doe
Release: 2020
Tekst: Fons Delemarre
What’s in a name? Op de lijst van Bluestown Music stond de cd van het John Doe Trio, dus daar opteerde ik meteen voor. Want in 2016 had John Doe de fraaie cd ‘The Westener’ gemaakt, en nu had hij kennelijk gekozen voor een nieuwe bezetting: The John Doe trio.
Interessant. Edoch, waar was de woestijnsound van Calexico’s Howe Gelb, die Doe’s album ‘The Westener’ had geproduceerd, gebleven?
Luisterend naar de muziek op ‘Railroaded’ spoten de forse gitaren, de vergelijkingen met SRV en Gary Moore uit de speakers. Waar was John Doe gebleven?
Het antwoord is lullig en onverwacht, want wat blijkt: ‘John Doe’ betekent in het Engels/Amerikaans zoveel als ‘anoniem persoon’, dat kan dus iedereen zijn. Ook de grote onbekende, zo je wilt NN, wat zoveel betekent als Nomen Nescio (Latijn voor `de onbekende`; letterlijk: naam ik weet het niet)
Al luisterend moest ik steeds minder aan John Doe, Calexico en Iron & Wine denken. Zoekend in mijn cd-rekken kwam ik erachter. Daar stond het album ‘Stranger’ van het jOHN dOE tRIO (lettering van de band zelf) uit 2016.
Toen viel alles op z’n plaats. Het jOHN dOE Trio was niet de band van de Amerikaan John Doe, maar een trio dat perfect paste in de Britse ‘nieuwe traditie’ van furieus spelende bluesrockmuzikanten als Laurence Jones, Will Wilde en Chris Bergson.
Met hun poten in de pubrockklei van Dave Edmunds, The Inmates, Rory Gallagher en Dr. Feelgood, gooien deze jonge honden nog eens wat extra Gary Moore, SRV, The Insomniacs en Robben Ford op het rhythm & blues vuurtje.
‘Railroaded’ blijkt dus een heerlijk album voor liefhebbers van fors aangezette rhythm & blues en bluesrock. Opvallend genoeg gaat het jOHN dOE tRIO op ‘Railroaded’ verder.
Vanaf track zeven tapt hij uit een ander muzikaal vaatje. Het begin van Mary Lou klinkt als een demo, met alleen kale gitaar en zang, en het tempo zakt behoorlijk. De superuptempo, instrumentale, countryriedel Pickin’ My Chicken sluit er naadloos bij aan, gevolgd door de Love In Vain geïnspireerde tearjerker To Walk Alone, inclusief een intens glijdende slide. In het laatste nummer –Wasted Time– is het business as usual: dikke gitaren en een ronkend orgel, met een forse solo van John om nog even te laten horen wat zijn corebusiness is: forse spierballen-bluesrock. Denk dat hij live heel overtuigend is, die John Doe met zijn trio.
Even kijken wat Mr. C daar van vindt… Want ook in the UK laat deze tiran zich gelden en gaan optredens niet door. Wat mij betreft is het jOHN dOE tRIO een suggestie voor festivals en clubs in het najaar. Als Mr. C. het goed vindt, natuurlijk…
Tracks:
01. Railroaded
02. Dust Jesus
03. So Long
04. Who’s John Doe
05. Make Me Fine
06. So Bad to Me
07. Mary Lou
08. Pickin’ my Chicken
09. To Walk Alone
10. Wasted Times
Website: John Doe Trio